Το έναυσμα για τη συγγραφή του βιβλίου έδωσε η πληροφορία για το ταξίδι των δύο απεσταλμένων του ΑΚΕΛ το 1948 στα ελληνικά βουνά προς συνάντηση του Νίκου Ζαχαριάδη.
– Ασχολείστε με το ιστορικό μυθιστόρημα. Τι σας γοητεύει σ’ αυτό το είδος λογοτεχνίας; Ως αναγνώστη με γοητεύουν τα «ταξίδια» σε παλιότερες εποχές και οι «συναντήσεις» με πρόσωπα που τις διαμόρφωσαν. Ως συγγραφέα με συναρπάζει η πιστή αναβίωση και οι λεπτομέρειες των εποχών αυτών όπου πολλές φορές κρύβεται η αλήθεια.
– Ποιο ήταν το έναυσμα για τη συγγραφή του νέου σας βιβλίου; Το έναυσμα έδωσε η πληροφορία για το ταξίδι των δύο απεσταλμένων του ΑΚΕΛ το 1948 στα ελληνικά βουνά προς συνάντηση του Νίκου Ζαχαριάδη. Μου μίλησε γι’ αυτό ο Κώστας Βενιζέλος, όταν διάβασε «Το Κόκκινο Τανγκό» που έγραψα με τη συνεργασία του Κώστα Κουτσομύτη το 2016. Μελετώντας το θέμα, συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για συγκλονιστική ιστορία.
– Τι θα διαβάσουμε στο βιβλίο «Το ταξίδι: Κύπρος, 1948 – Η αρχή της Οδύσσειας»; Γιατί εστιάζετε στις απαρχές του Κυπριακού; Θα διαβάσετε την ιστορία του ταξιδιού των δύο Κύπριων απεσταλμένων, που δίνει και το όνομα στο βιβλίο. Πρόκειται για σημαντική πτυχή του αγώνα που είχε ξεκινήσει τότε για αυτονομία στην Κύπρο, μετά τη διάλυση της περίφημης Διασκεπτικής Συνέλευσης του 1947-48. Οι εξελίξεις στη συνέχεια έχουν απομακρύνει από το ιστορικό προσκήνιο και τη δημόσια μνήμη την πρώτη αυτή μεταπολεμική εποχή. Ωστόσο, εκείνη ακριβώς την περίοδο ωριμάζει το πνεύμα που θα προσανατολίσει τον αγώνα της ΕΟΚΑ αλλά και τις συγκρούσεις (εθνικές, ιδεολογικές, παραταξιακές) μετά την ίδρυση της Δημοκρατίας μέχρι το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Την εποχή βέβαια του Ταξιδιού οι Κύπριοι (Έλληνες και Τούρκοι) δεν είναι μόνοι στο νησί. Εκτός από τους Άγγλους, υπάρχουν 50.000 Εβραίοι έγκλειστοι σε βρετανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, κατασκευασμένα από Γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου, οι οποίοι μένουν σε ξεχωριστό στρατόπεδο και, για διαφόρους λόγους, συμμετέχουν στην κοινωνική ζωή των αποικιοκρατών. Το Ταξίδι των δύο περνάει μέσα από πολλές, ευρωπαϊκές κυρίως, πρωτεύουσες οι οποίες βρίσκονται σε αναβρασμό με φανερές τις ομηρικές αντιστοιχίες που θα συμβάλουν στη μνηστηρομαχία του τέλους για την αλλαγή ηγεσίας στο ΑΚΕΛ.
– Πώς πετυχαίνετε να ισορροπείτε ανάμεσα στην ιατρική και την συγγραφή; Ίσως η ανάγκη για απόλυτη επικέντρωση της προσοχής μου ως γιατρού σε κάθε ξεχωριστό ασθενή που εξετάζω συμβάλλει στη δυνατότητα της αυτοσυγκέντρωσης στο γράψιμο, μόλις παρουσιάζεται η δυνατότητα. Προσωπικά εξαντλώ και την πιο μικρή ευκαιρία, καθώς ασκώ μαχόμενη ιατρική σε εικοσιτετράωρη βάση ακατάπαυτα εδώ και σαράντα χρόνια.
– Τι επιρροή ασκεί στη ζωή σας η συγγραφή βιβλίων; Νομίζω η συγγραφή φέρνει ισορροπία στη ζωή μου. Ασχολούμαι με την τέχνη και τον πολιτισμό από τα φοιτητικά μου χρόνια. Συμμετείχα στο Θεατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση. Από τη δεκαετία του 1990 ασχολούμαι με το ιστορικό μυθιστόρημα. Η ανάλυση των χαρακτήρων και η άντληση προσωπικών βιωματικών στοιχείων για τους ήρωες μου προσφέρει ένα είδος αυτογνωσίας. Επιπλέον, η διερεύνηση της αλήθειας σε επώδυνα πλην θεμελιώδη θέματα της γενιάς μας, όπως είναι η Μικρασιατική Καταστροφή, ο Εμφύλιος, το Κυπριακό, λειτουργεί λυτρωτικά.
– Ποια βιβλία που διαβάσατε πρόσφατα ξεχωρίζετε; Η έρευνα για τα βιβλία που γράφω προϋποθέτει πολύωρη ανάγνωση συγκεκριμένων ιστορικών, κυρίως, βιβλίων, αρχείων, εφημερίδων κλπ. Έτσι, η ανάγνωση καινούργιων λογοτεχνικών έργων είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένη. Δεν μπόρεσα όμως να μη ζηλέψω το «Αληθινοί και ονειροπόλοι» του Γιάννη Γρηγοράκη (Κέδρος, 2018), να μη συγκλονιστώ από το «Παλαμηδίου 10» του Φώτου Λαμπρινού (Καστανιώτης, 2019) και να μη με συναρπάσει το «Κάιρο, μητέρα του κόσμου, μια ιστορία έρωτα και εξέγερσης» του Νικόλα Καλόγηρου (Κέδρος, 2019).
Φιλελεύθερα, 20.12.2020
