Βαγγέλης Μπέκας: Δράμα μυστηρίου με κινηματογραφική ατμόσφαιρα

Η συγγραφή είναι ένα ταξίδι στην ανθρώπινη φύση και χρησιμοποιώ τεχνικές της υποκριτικής για να είμαι πειστικός.

– Τι σας ιντριγκάρει στο αστυνομικό μυθιστόρημα; Το αφηγηματικό μοτίβο στο οποίο ένας αστυνομικός προσπαθεί να διαλευκάνει ένα έγκλημα με γοητεύει αναγνωστικά, αλλά όχι για να δημιουργήσω. Η «αστυνομική πλοκή» που με προκαλεί συγγραφικά είναι αυτό που λέμε δράμα μυστηρίου ή θρίλερ μυστηρίου. Δηλαδή ο συνδυασμός μυστηρίου, αγωνίας, οι ήρωες και η εξέλιξη των σχέσεων μεταξύ τους. Ταυτόχρονα με ενδιαφέρει να επαναπροσδιορίσω τις συμβάσεις του αστυνομικού. Για παράδειγμα, στον «Γιο μας» προαναγγέλλεται ένας φόνος από την αρχή, με τον τίτλο του κεφαλαίου «Πέντε μέρες πριν το φόνο». Μέχρι το γεγονός, δεν ξέρουμε το θύμα ή τον φονιά. Γνωρίζουμε απλώς ότι θα γίνει φόνος, οπότε οι ήρωες που συναντάμε γίνονται ύποπτοι για φόνο ή μήπως είναι τελικά το θύμα; Εδώ χρησιμοποιώ την εξαφάνιση του παιδιού ως κορμό της αφήγησης, ενώ ο κεντρικός ήρωας δεν είναι αστυνομικός, απλώς αναζητά το παιδί του.

– Ασχολείστε χρόνια με το σενάριο ταινιών. Σας έχει επηρεάσει στη συγγραφή βιβλίων; Η αλληλεπίδραση των αφηγηματικών τεχνών είναι ζωογόνα. Ξεκίνησα να γράφω σενάρια παράλληλα με τα μυθιστορήματα, όμως πάντα έδινα μεγαλύτερη βάση στα βιβλία μου. Αυτός ο διάλογος σαφώς και έχει επηρεάσει τη γραφή μου, η ατμόσφαιρα στα μυθιστορήματά μου είναι κινηματογραφική. Παρόλα αυτά η συγγραφή είναι μοναχική διεργασία. Είναι κάτι εσωστρεφές, ενώ στον κινηματογράφο συνδέεσαι με ανθρώπους, ανοίγεσαι. Την επιζητώ αυτή την ισορροπία.

– Ταυτίζεστε με κάποιον από τους χαρακτήρες στο νέο σας βιβλίο «Ο γιος μας»; Μπορεί ο Νίκος να είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής, αλλά σε κάθε περίπτωση «Ο Γιος μας» είναι ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, με ήρωες γυναίκες όπως είναι η Άρτεμη, η Μάγδα, η Σιμπέλ, και άντρες όπως ο πρόεδρος, ο Ισμαήλ, ο Δημήτρης. Προσπαθώ να ταυτιστώ με όλους όταν τους δημιουργώ. Είναι ένα ταξίδι στην ανθρώπινη φύση και χρησιμοποιώ τεχνικές της υποκριτικής για να είμαι πειστικός.

– Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τα βιβλία που διαβάζετε; Δεν νομίζω ότι έχω κάποιο συγκεκριμένο κριτήριο, έχει να κάνει με την εσωτερική ανάγκη που θα έχω κάθε φορά. Διαβάζω εναλλάξ μυθιστορήματα και δοκίμια, καμιά φορά το κάνω και παράλληλα.

– Παραδίδετε μαθήματα δημιουργικής γραφής. Τι θα λέγατε σε ένα νέο που θέλει να γίνει συγγραφέας; Αν αισθάνεται ότι έχει φαντασία και επιμονή, αν νιώθει το μέσα του να κοχλάζει και θέλει να εκφραστεί, ε, τότε δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη. Να γράφει, να διαβάζει. Οι πράξεις σε κάνουν συγγραφέα, δεν αρκούν οι ιδέες. Αν και προσωπικά πάντα με γοήτευαν οι καλές ιδέες.

– Ποια βιβλία που διαβάσατε πρόσφατα συστήνετε στους βιβλιόφιλους; Από μυθιστορήματα προτείνω τη «Σεροτονίνη» του αγαπημένου Ουελμπέκ και την «Καινούργια μέρα» του Νίκου Χρυσού. Καμία σχέση με το δικό μου στυλ γραφής, αλλά είναι ωραίο να ξεβολευόμαστε. Από δοκίμια, μεγάλη εντύπωση μου έκανε το «Thinking fast and slow» του νομπελίστα Kahneman Daniel. Το μυστήριο του ανθρώπινου μυαλού πάντα με γοητεύει.