Η ιστορία της Μάρως και του Μελισσινού, που βρέθηκαν στο χωριό που ο θρύλος λέει ότι μπορείς να ξεχάσεις τα βάσανά σου
– Γιατί δώσατε τον τίτλο «Αδελφικό» στο νέο σας βιβλίο; Το Αδελφικό είναι ένα χωριό στον νομό Σερρών, τόπος καταγωγής ενός ποιητή, οικογενειακού φίλου, που έχασε τη ζωή του πολύ νέος. Ήθελα να γράψω κάτι για εκείνον, όμως η ιστορία μου σιγά σιγά πήρε άλλα χαρακτηριστικά. Είναι η ιστορία της Μάρως και του Μελισσινού, δύο ανθρώπων που βρέθηκαν κατά τύχη(;) στο Αδελφικό και που ο καθένας τους προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές του – σ’ αυτό το χωριό όπου ο θρύλος λέει ότι μπορεί κανείς να ξεχάσει τα βάσανά του και να κάνει μια καινούργια αρχή. Και οι δύο προσπαθούν να τρέξουν μακριά απ’ το παρελθόν, αλλά καταλήγουν να βουτάνε διαρκώς σ’ αυτό. Μου άρεσαν οι συνδηλώσεις της λέξης «Αδελφικό». Μπορεί να παραπέμπει στα αόρατα νήματα που συνδέουν τους δύο ήρωες μέσω ενός κοινού κώδικα αναφορών στην ποπ κουλτούρα που χαρακτηρίζει τη γενιά τους (μας), και φυσικά αναφέρεται και στη σχέση της Μάρως με τον αδελφό της, μια σχέση που την επηρέασε βαθιά, και κατ’ επέκταση στη σχέση μας με όλους τους ανθρώπους που περνούν από τη ζωή μας και με τους οποίους δενόμαστε και μας διαμορφώνουν.
– Η ιστορία σας περιέχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία; Υπάρχουν, φυσικά, προσωπικές σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες, προτιμήσεις, αλλά δεν πρόκειται για αυτοβιογραφικό βιβλίο. Σε κάποια σημεία νιώθω ότι είμαι κοντά στον Μελισσινό, σε άλλα κοντά στη Μάρω. Βλέπω τον κόσμο όπως αυτοί οι δύο ήρωες και έχω την αίσθηση πως με έναν ανάλογο τρόπο τον βλέπουν πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου.
– Τι σας ώθησε να γίνετε συγγραφέας; Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου το βιβλίο κατείχε πολύ σημαντική θέση. Λάτρευα το διάβασμα και μου φαινόταν απόλυτα φυσικό να θέλει κανείς να αφηγηθεί ιστορίες, ένιωθα άνετα να το κάνω, μου άρεσε, το ευχαριστιόμουν. Κάθε φορά που έγραφα κάτι, αισθανόμουν ένα μούδιασμα ικανοποίησης και πληρότητας. Αυτός είναι ο λόγος που γράφω ακόμα – γιατί με ευχαριστεί τρομερά.
– Πιστεύετε ότι η συγγραφή είναι μέσο αυτογνωσίας; Σίγουρα είναι ένα μέσο να εξερευνάς συμπεριφορές, πιθανότητες, σκέψεις και ιδέες, όρια και συναισθήματα, και αυτό γίνεται σε συνάρτηση με τα αντίστοιχα δικά σου, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι ταυτίζεσαι με αυτά που εξερευνάς. Είναι ωστόσο πιθανό μέσα από ένα κείμενό σου να αναδειχθούν πλευρές σου που αγνοούσες ή που δεν αντιλαμβανόσουν πλήρως. Για παράδειγμα, αφού έγραψα τη Μάρω, αναρωτήθηκα αν είχα περάσει επιλόχειο κατάθλιψη.
– Με ποια βιβλία μεγαλώσατε; Θυμάμαι με ιδιαίτερη αγάπη τα βιβλία της Ζωρζ Σαρή και της Άλκης Ζέη, τη σειρά «Ο μικρός βρικόλακας» της Άνγκελα Ζόμερ-Μπόντενμπουργκ, τους «Άθλιους» του Βίκτωρος Ουγκό, τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» της Έμιλι Μπροντέ, το «Όσα παίρνει ο άνεμος» της Μάργκαρετ Μίτσελ, τη «Μαύρη τουλίπα» του Αλέξανδρου Δουμά, την «Ιστορία χωρίς τέλος» του Μίχαελ Έντε, «Τα ψάθινα καπέλα» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη και φυσικά πάρα πολλά κόμικς.
– Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάζετε; Το «Κανείς δεν άναβε τα φώτα» του Φελισμπέρτο Ερνάντες (εκδ. Μεταίχμιο).
Φιλελεύθερα, 25.10.2020.
