Άντρος Λυρίτσας: Κλαίω εύκολα, όσο δύσκολα γράφω

«Τίποτε το συγκεκριμένο δεν με κάνει «ν’ αρχίσω το γράψιμο» παρεκτός ένα δάκρυ που κύλησε από τα μάτια μου».

 

– Τι σας σπρώχνει να αρχίσετε κάθε φορά το γράψιμο; Αφού ξεκαθαρίσω ότι δεν νιώθω να είμαι ποιητής, είμαι ο λυγμός του. Όποιος γράψει πέντε ή και χίλιους πέντε στίχους δεν λογιέται ποιητής, παρά μόνο όταν πέσει μέσα στο καμίνι της ποίησης και τσουρουφλιστεί από την πυρά της. Θέλω να πω όταν η συγκίνηση ανεβαίνει υπό μορφή παλίρροιας και σε κατακλύζει και νιώθεις ότι θα πνιγείς αν δεν την εκφράσεις, με την ελπίδα ότι και κάποιοι άλλοι, έστω και δυο-τρεις, θα κολυμπήσουν μες στη δική σου παλιρροιακή συγκίνηση. Τίποτε το συγκεκριμένο δεν με κάνει «ν’ αρχίσω το γράψιμο» παρεκτός ένα δάκρυ που κύλησε από τα μάτια μου- γιατί δεν ντρέπομαι να πω ότι κλαίω εύκολα, όσο δύσκολα γράφω. 

– Αυτή τη φορά με τη νέα σας ποιητική συλλογή «…Πάντα των αοράτων»; Ποια ήταν η αφορμή; Αφορμή καμιά, παρά μόνο να βγάλω από πάνω μου αυτό το «αγκάστρι» που κινδύνευε να γίνει πέτρα μέσα μου και να μας σκοτώσει και τους δυο. Εμένα και το βρέφος, εννοώ. Αλλά, ας μην κρυβόμαστε, ήταν ο καημός μου να φανερωθώ και πάλι πίσω από λέξεις. Όπως, να πούμε, το ουράνιο τόξο προβάλλει μέσα από την καταχνιά της βροχής, στέλλοντας το μήνυμα της ελπίδας ότι δεν θα ξαναβρέξει πια. 

 

– Πώς επιλέγετε το τι θα μπει σε ένα βιβλίο και τι όχι; Δεν επιλέγω. Εκείνα με επιλέγουν. Φτάνει να μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Αλλά εδώ σκέφτηκα πιο πονηρά. Έβαλα τα «αμαρτωλά», τα αιρετικά. Ίσως για να αποδείξω πόσο άθεος είμαι, Θεέ μου. Και τα «στρατευμένα». Ίσως για να γίνω κάρφος στα μάτια μερικών, εγώ, ένας αστράτευτος. Και περιέλαβα ένα ποίημα για τον Νίκο Ζαχαριάδη, «για τον Νίκο που κρεμάστηκε απ’ τα αστέρια». Κι ένα για τον Κάστρο, τώρα που αποδείχτηκε ότι ο κομμουνισμός  «δεν είναι βασιλοπούλα του παραμυθιού για να την ονειρεύεσαι τις νύκτες». Κι ένα για τους αδελφούς μας Τουρκοκυπρίους, που ξέχασα να το αφιερώσω στα Ελαμάκια τα καλά.

 

– Ποια βιβλία διαβάσατε το τελευταίο διάστημα και σας άρεσαν; Πάντα ετεροχρονισμένος, απόλαυσα τελευταίως τον «Εκατοντάχρονο που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε» του Γιούνας Γιούνασον κι, ακόμα πιο ετεροχρονισμένα, διάβασα τον πρώτο τόμο του Ντοστογιέφσκι «Αδελφοί Καραμαζώφ»- μου το σύστησε ο Φρόιντ ως το καλύτερο μυθιστόρημα όλων των εποχών -μα, ντρέπομαι να το πω, άφησα τον δεύτερο τόμο για αργότερα όταν θα είμαι σε πιο κατάλληλη διάθεση. Ακόμα, τελευταίως έγινα οπαδός του αστυνομικού μυθιστορήματος και διάβασα τον «Χιονάνθρωπο» του Joe Nesbo. Τέλος, έξω από κάθε κολακεία, διάβασα με ενδιαφέρον το δεύτερο βιβλίο του Σταύρου Χριστοδούλου, «Όταν πάγωσε ο ποταμός», το οποίο τον καθιερώνει ως ένα φτασμένο συγγραφέα.