Αν και ξεπερασμένος τρόπος επικοινωνίας η αλληλογραφία (στην καθημερινότητα τουλάχιστον), η εξουσία το ’χει ρίξει στην ανταλλαγή επιστολών. Η διεύθυνση των Φυλακών επικοινωνεί με την πολιτική τους προϊστάμενη, υπουργό Δικαιοσύνης, ανταλλάσσοντας επιστολές, η Γενική Εισαγγελία στέλνει επιστολές και ταυτόχρονα επικαλείται νομικά κωλύματα για φυσική παρουσία σε σύσκεψη, η πρόεδρος της Βουλής στέλνει απαντητική επιστολή στον υπουργό Παιδείας κι ο υπουργός ανταπαντά… Όλα αυτά δείχνουν πως υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι πως τα γραπτά μένουν, ενώ τα λόγια είναι έπεα πτερόεντα. Είναι που οι σχέσεις μεταξύ των θεσμών έχουν ραγίσει ανεπανόρθωτα. Και ευτυχώς, μας μένουν μόνο λίγοι μήνες, θα λέει ο Πρόεδρος που παρακολουθεί τους θεσμούς να μην μπορούν να κρατήσουν πλέον ούτε τα προσχήματα.
Αν και προσπαθούν να πείσουν πως απλά τηρούν την τάξη ακολουθώντας τυπικές διαδικασίες, στην πραγματικότητα κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν πλέον, οι πάντες έχουν τις επιφυλάξεις τους και θέλουν να προφυλαχθούν από τρικλοποδιές δημοσιοποιώντας τους διαλόγους τους και τα ζητήματα που προκαλούν τους εν λόγω διαλόγους (ή διαπληκτισμούς). Και το λεκτικό το αποδεικνύει, όσο κι αν ισχυρίζονται πως όλα βαίνουν καλώς.
«Ευελπιστώ», γράφει η πρόεδρος της Βουλής, Αννίτα Δημητρίου, «ότι είναι απολύτως κατανοητή η επίδειξη εκ μέρους όλων αυξημένης ευαισθησίας, ώστε στο μέλλον να αποφευχθούν αχρείαστες παρεμβάσεις στο έργο της νομοθετικής εξουσίας επ’ ωφελεία και των δύο εξουσιών, αλλά κυρίως της ανάγκης διαφύλαξης των θεσμών».
Κι ο υπουργός Παιδείας στον οποίο απευθύνεται –και ο οποίος όσο και να θέλει να το αποφύγει– ο δρόμος του διασταυρώνεται συχνά πυκνά με αυτόν της Αννίτας Δημητρίου (από την ατάκα του με τα καλλιστεία μέχρι σήμερα έχουν διαδραματιστεί διάφορα). «Ευελπιστώ και εγώ από την πλευρά μου», γράφει ο Προδρόμου, «ότι, για την ανάγκη διαφύλαξης των θεσμών θα αντιλαμβάνεστε ότι ένα υπουργείο πρέπει να λαμβάνει υπόψη την άποψη του νομικού συμβούλου του κράτους, έχοντας έγνοια να συνάδουν προς το Σύνταγμα νομοθετήματα που καλείται να εφαρμόσει. Δεν πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα το αποκαλούσε κανείς “παρέμβαση” έναντι του έργου της Βουλής, αλλά μάλλον ευαισθησία για τη διαφύλαξη των θεσμών και της διάκρισης των εξουσιών».
Τα γαλάζια τους γράμματα, μαχαιριά κάθε λέξη… Το Twitter, μέσω του οποίου επικοινωνούν οι σύγχρονοι πολιτικοί, δεν είναι αρκετό να καλύψει τα όσα θέλουν να πουν και κυρίως τα όσα θέλουν να διατυπωθούν σε αυτούς που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα. Για αυτό καταφεύγουν στους παλιούς καλούς τρόπους. Αν μη τι άλλο ο ιστορικός του μέλλοντος θα βρει τεκμήρια για το μπάχαλο που επικρατεί.
