Θανάσης Φωτίου: Εγκεφαλογράφημα – Θέλει κι ο Τατάρ μακροχρόνιο

ΦΕΕΕΤΑ

«Δεν βιαζόμαστε», έγραψε τις προάλλες η εθνικιστική Βολκάν μετατρέποντας σε πρωτοσέλιδο πηχυαίο τίτλο αυτό που ο Ερσίν Τατάρ είχε δηλώσει εξερχόμενος του δείπνου στη Νέα Υόρκη. «Το Κυπριακό», είχε πει, «διαρκεί εδώ και πολλά χρόνια, έτσι δεν βιαζόμαστε».  Όχι πως βιάζεται ή βιαζόταν ποτέ κανείς άλλος. Βλέπετε, η διορατικότητα των πολιτικών μας αποφάσιζε αγώνα μακροχρόνιο, αντοχής και υπομονή, την ώρα που ο εξόφθαλμος στόχος και επιδίωξη της κατοχικής Τουρκίας ήταν η εξαγορά χρόνου και η αποτελμάτωση. Αν και πλέον είμαι της άποψης ότι οι επιδιώξεις τω δύο μερών ουδέποτε απέκλιναν, έχει ενδιαφέρον να ακούς, 47 χρόνια μετά, την άλλη πλευρά να διεκδικεί τον δικό της… μακροχρόνιο. Τώρα, αν μη τι άλλο, δεν έχουν λόγο οι μονίμως ανησυχούντες να ανησυχούν ότι κινδυνεύουμε να μας φορτώσουν λύση άρον – άρον και άψε – σβήσε. Ούτε άψε, ούτε σβήσε. 

ΘΥΣΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

Μόλις πριν από πέντε χρόνια, ο περιφερόμενος Μάριος Χαννίδης ασκούσε δριμεία επίθεση κατά του Μαρίνου Σιζόπουλου: «Οι δήθεν πατριωτικές τοποθετήσεις και τα εθνικιστικά συνθήματα, μπορεί να ακούγονται ωραία στα αυτιά κάποιων, αλλά δεν ωφελούν την προσπάθεια εξεύρεσης λύσης και κατά συνέπεια δεν εξυπηρετούν την Κύπρο», έλεγε σε συνέντευξη του, ενώ, μιλώντας εκ πείρας όπως έλεγε («αφού παλαιότερα διετέλεσα μέλος της νεολαίας της ΕΔΕΚ») αποφαινόταν ότι η ΕΔΕΚ ήταν πλέον «πιο κοντά στον εθνικοσοσιαλισμό παρά τον σοσιαλισμό». Την ίδια ώρα σημείωνε ότι η «εθνικιστική ρητορική» που χρησιμοποιούσε η ΕΔΕΚ του θύμιζαν αυτή του παραρτήματος της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, του ΕΛΑΜ. Να, όμως, που το ειδύλλιο με το ΑΚΕΛ δεν οδήγησε σε βίον ανθόσπαρτον και ο Μάριος Χαννίδης επέστρεψε, κατά τις  πρόσφατες  βουλευτικές  εκλογές, πίσω στο ψηφοδέλτιο της ΕΔΕΚ για να δώσει μάχες δημοκρατικές και πατριωτικές με τον Μαρίνο Σιζόπουλο. Σήμερα δε,  διεκδικεί την αντιπροεδρία της ΕΔΕΚ, προφανώς για να βάλει ανάχωμα το πολιτικό του εκτόπισμά στον εθνικοσοσιαλιστικό κατήφορο… 

ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝ ΦΥΓΕΙΝ  ΑΔΥΝΑΤΟ

Κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι από τότε που ο Χάρης Γεωργιάδης μειδιούσε στις τηλεοράσεις υπογραμμίζοντας πως, «…το να μιλάμε την ίδια γλώσσα, είναι ένα…. Με την Ελλάδα υπάρχουν πολιτιστικοί δεσμοί, αλλά αυτό είναι όλο…», σε μια προσπάθεια να διαχωρίσει την οικονομική μας πολιτική από την άτσαλη, ομολογουμένως, ελληνική. Στο διάστημα που ακολούθησε είχαμε το 2017 τη συγκίνηση του για το πέταγμα των δύο ελληνικών F-16 πάνω από τη Λευκωσία κατά τη διάρκεια της παρέλασης για την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ακολούθησε κατά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές η διατύπωση «είμαστε το κόμμα των Ελλήνων», ενώ μόλις προχθές εξέφρασε την απόλυτη ικανοποίησή του για τη συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας που «ενισχύει δραστικά τις αποτρεπτικές δυνατότητες του ελληνισμού». Ο Παρθενών βρίσκεται στο τέρμα των εθνικών μας πεπρωμένων, όπως έλεγε και ο Μακάριος σε κάποιες άλλες εποχές… 

ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΞΑΓΓΕΛΙΑΣ, ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ 

Σοφότερες σκέψεις επικράτησαν τελικά στο περιβάλλον του Αχιλλέα Δημητριάδη ο οποίος σκόπευε να εξαγγείλει επίσημα την υποψηφιότητά του για τις προεδρικές εκλογές του 2023. Οι παραινέσεις κι από κομματικούς χώρους στους οποίους προσβλέπει, φαίνεται πως έπιασαν τόπο.  Το γοργόν και χάριν έχει, υποστήριζαν κάποιοι, όποιος βιάζεται σκοντάφτει, υπενθύμιζαν άλλοι. Εισακούστηκαν οι δεύτεροι.  Ίδωμεν. 

61 ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

«Ο άνθρωπος», έλεγε, ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2005, «είναι ένα μίγμα λογικής και συναισθημάτων και θέλει παιδεία και παίδευση για να μπορέσει να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ του συναισθήματος και της λογικής. Ο κυπριακός λαός, που για χρόνια ζούσε με το όραμα της Ένωσης, βρέθηκε με ένα Σύνταγμα που δεν το ήθελε, βρέθηκε με ένα Σύνταγμα που δεν το ζήτησε και δεν του δόθηκε ο χρόνος να κατανοήσει τα ωφελήματα και τα πλεονεκτήματα αυτού του νέου Συντάγματος, το οποίο δεν ήταν μεν Ένωση με την Ελλάδα αλλά κάτι καλύτερο: ανεξαρτησία του λαού ολόκληρου. Εάν με ρωτάτε τώρα, μετά που βρήκα την ισορροπία μεταξύ συναισθήματος και λογικής, λέω ναι, οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν ευλογία συγκρινόμενες με το ό,τι ακολούθησε…». Κάτι μου λέει πως απ’ αυτό το «ήταν ευλογία συγκρινόμενες με το ό,τι ακολούθησε», θα μας ταλαιπωρήσει και στο μέλλον…

ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΝΕΟ ΚΡΑΤΟΣ

Διαβάζουμε στις εφημερίδες της εποχής, δυο μήνες μόλις μετά την ανακήρυξη της δικοινοτικής Ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας: «Υπεπιτροπή διά την μετονομασίαν οδών της Λευκωσίας. Η Δημοτική Επιτροπή Λευκωσίας κατά την συνεδρίαν αυτής της 20ης Οκτωβρίου 1960, απεφάσισεν όπως αναθέση εις ειδικήν Υπεπιτροπήν, απαρτιζομένην εκ των κ.κ. Νεάρχου Κληρίδη, Νίκου Τσικκίνη, Γιαννάκη Μάτση και Λουκή Παπαστράτη υπό την προεδρίαν του προέδρου της Δημοτικής επιτροπής κ. Γ. Σπανού και τη συμμετοχή του Δημοτικού Γραμματέως κ. Γ. Κούτα την μελέτην και υποβολήν εισηγήσεων προς την Επιτροπήν διά την μετονομασίαν των οδών της πόλεως εντός των δημοτικών ορίων αίτινες φέρουν τουρκικάς ή ξενικάς ονομασίας».