Το βράδυ του Σαββάτου σε προάστιο της Λευκωσίας προκλήθηκε πανικός όταν ένας έριξε πυροβολισμούς με στρατιωτικό όπλο εναντίον γείτονά του, ο οποίος προκαλούσε φασαρία με εργασίες που έκανε στην οικία του. Γνώριμο σκηνικό, θα πουν πολλοί, αν εξαιρέσει βέβαια κάποιος τους πυροβολισμούς. Ζώντας κυριολεκτικά ο ένας δίπλα στον άλλο, αναγκαζόμαστε να συμβιώνουμε και με τους θορύβους μας. Αμφιβάλλω, αν υπάρχει κάποιος που να μην εκνευρίστηκε έστω και μια φορά στη ζωή του, επειδή οι δίπλα, οι από κάτω ή οι από πάνω ξεπέρασαν τα επιτρεπόμενα ντεσιμπέλ.
«Είναι τρεις το μεσημέρι, προσπαθούμε να κοιμηθούμε και οι εργάτες στην ανεγειρόμενη δίπλα μας οικοδομή παίζουν το ιστορία μου αμαρτία μου στη διαπασών», έγραφε πριν λίγο μια φίλη μου στο γκρουπ της παρέας. Δεν ήταν η μόνη που αντιμετώπιζε παρόμοιο πρόβλημα, όπως φάνηκε στη συνέχεια, αφού μια άλλη έγραψε πως οι δικοί της γείτονες έφεραν συνεργείο για να κόψει το γρασίδι μέσα στο καταμεσήμερο και μια άλλη πως τα ξεφωνητά και οι τσιρίδες των γειτονοπούλων της, της είχαν σπάσει τόσο πολύ τα νεύρα που ήταν έτοιμη να τηλεφωνήσει στους γονείς τους.
Ίσως να έχουμε γίνει λιγότερο ανεκτικοί στο θόρυβο. «Όσο μεγαλώνω γίνομαι λιγότερο ανεκτικός. Μάλλον μετατρέπομαι στον γκρινιάρη γέρο που όλα μου φταίνε αν δεν είναι όπως τα θέλω εγώ. Και κυρίως δεν αντέχω τη φασαρία», σχολίαζε πριν από καιρό ένας γνωστός μου.
Η μικρότερη ανοχή μας είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι η νομοθεσία στην ουσία αφήνει ακάλυπτους όσους προκαλούν ηχορύπανση. Ρωτήστε όσους έχουν προβεί σε σχετικές καταγγελίες και θα σας πουν πως παρά τα διαβήματα που έκαναν, παρά τα τηλεφωνήματα σε αστυνομικούς σταθμούς, παρά τις εκκλήσεις για να σταματήσουν, ο θόρυβος συνεχίστηκε κανονικά. Ελάχιστες υποθέσεις είχαν αίσια έκβαση και ακόμη λιγότερες κατέληξαν ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι υπάρχει παντελής έλλειψη σεβασμού. Όλο και περισσότεροι αδιαφορούν αν οι πράξεις τους ενοχλούν τους άλλους, φτάνει να γίνει το δικό τους. Αν θέλουμε να σπάσουμε σωλήνες προκαλώντας σαματά μέσα στη νύχτα το κάνουμε Αν θέλουμε να πίνουμε το ποτό μας αμέριμνοι στην παραλία ενώ τα παιδιά μας χαλούν τον κόσμο γύρω τους, το κάνουμε. Αν θέλουμε να οργανώσουμε πάρτι και να βάλουμε τη μουσική στη διαπασών μέχρι τα ξημερώματα, πάλι το κάνουμε. Στον μικρόκοσμο μας, το μόνο που έχει σημασία είμαστε εμείς.
