Έβγαλε για λίγο την επαγγελματική ποδιά του μάγειρα και φόρεσε τους τελευταίους μήνες την ποδιά της αγάπης και της προσφοράς σε ανθρώπους που στερούνται το βασικό αγαθό του φαγητού, αφού η συνείδησή του δεν του επέτρεπε να το αποδεχτεί ότι άνθρωποι ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια και ο ίδιος μένει με τα χέρια σταυρωμένα.

Ο λόγος για τον 22χρονο μάγειρα Αλέξανδρο Νικολάου από τη Λεμεσό, έναν «αθέατο» αλλά σημαντικό συνεργάτη της εθελοντικής ομάδας «Αγκαλιάζω με Αγάπη», ο οποίος ετοιμάζει γεύματα για ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Μάλιστα επιλέγει να τα διανείμει ο ίδιος στις οικογένειες για να έρχεται σε επαφή μαζί τους, κάτι που του αλλάζει σιγά σιγά την οπτική για τη ζωή. Αντάλλαγμα για τον ίδιο; Ένα χαμόγελο και ένα εγκάρδιο ευχαριστώ μέσα από χιλιάδες μαθήματα ζωής που λαμβάνει.

Από τότε που θυμάται τον εαυτό του «ανακατευόταν» στα πόδια της μητέρας του ενόσω μαγείρευε και έτσι «άρπαξε το μικρόβιο». Αργότερα στη θητεία του στο στρατό ετοίμαζε το φαγητό στο φυλάκιο όπου υπηρέτησε αγαπώντας ακόμα περισσότερο αυτή τη διαδικασία. Έτσι ο δρόμος του δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικός απ΄ αυτόν της μαγειρικής. Και στην πορεία, τον συνέδεσε με αυτόν της προσφοράς.

«Το φαγητό δεν είναι δεδομένο για όλους»

Το φαγητό για ένα μάγειρα, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται στο ξεκίνημα της πορείας του, σημαίνει πολλά. Το κυριότερο όμως σημαίνει αγάπη, αφοσίωση και προσφορά στους γύρω. Είναι κομμάτι της ζωής του. Ένα αγαθό που δεν είναι όμως δεδομένο για όλους. 

«Δεν είναι για όλους τους ανθρώπους όλα δεδομένα στη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται φαγητό και αυτό δεν είναι δίκαιο. Όντας παιδί, δεν ήθελα να το πιστέψω ότι συμβαίνει αυτό. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα… Νόμιζα ότι ήταν κομμάτι των ειδήσεων από το εξωτερικό ή μέρος ιστοριών μέσα από παραμύθια» αναφέρει στο philenews .

Μια πρόταση να ενταχθεί στην ομάδα και να βοηθήσει ήταν και το κλειδί να προσφέρει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Κι αφού στο σπίτι μαγειρεύει συνεχώς προκειμένου να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο επαγγελματικά, γιατί να μην να μαγειρεύει για ανθρώπους που έχουν ανάγκη; Όπως μαγειρεύει για την οικογένεια του και τους φίλους του. Προσπαθεί να μαγειρεύει υγιεινά φαγητά όπως όσπρια και μαγειρευτά αλλά και φαγητά που είναι χρονοβόρα και μπορούν να συντηρηθούν για κάποιες μέρες.

«Μαγειρική σημαίνει αγάπη, σημαίνει μοιράζομαι… Αποφάσισα να μαγειρεύω για άτομα που το χρειάζονται, κι όταν μαγειρεύεις για καλό σκοπό το φαγητό είναι λίγο πιο νόστιμο και έχει περισσότερη αξία όταν είναι φτιαγμένο με αγάπη.

«Την πρώτη φορά που χτύπησα την πόρτα για να δώσω φαγητό ένιωσα ένα βάρος στο στήθος»

Επέλεξε να μοιράζει ο ίδιος το φαγητό που φτιάχνει διότι δεν αλλάζει με τίποτε την επαφή μαζί με ανθρώπους που βρίσκονται σε δυσμενή θέση. Καταφέρνει να μπει έστω και για μερικές στιγμές στη δική τους θέση και να μοιραστεί μαζί τους συναισθήματα. Παράλληλα, μπορεί ν΄ αντιληφθεί άλλες ανάγκες που ενδεχομένως να υπάρχουν και να αναζητήσει κι άλλους τρόπους που μπορεί να βοηθήσει.

Πολλές φορές εντυπωσιάζονται πως ένας νέος άνθρωπος στα 22 του χρόνια επιλέγει να προσφέρει χρόνο και κόπο για να στηρίξει με τον τρόπο που μπορεί τους συνανθρώπους του. Ο ίδιος, ακούει ανθρώπινες ιστορίες και συμβουλές, που τον έκαναν σήμερα να είναι κάτι περισσότερο από ευγνώμων για όσα έχει στη ζωή του.

 «Την πρώτη φορά που χτύπησα την πόρτα κάποιου ανθρώπου που είχε ανάγκη από φαγητό, ένιωσα ένα τεράστιο βάρος στο στήθος, από την αδικία που θα συναντούσα μπροστά μου. Είναι δύσκολο και συνάμα λυπηρό να αντικρίζεις κάποιον στα μάτια που έχει ανάγκη από φαγητό, άρα και την επιβίωση» αναφέρει ο Αλέξανδρος. Έκτοτε, υποσχέθηκε στον εαυτό του πως όσο περνάει από το χέρι του δεν θα μένουν άνθρωποι χωρίς φαγητό. Ταυτόχρονα καλεί κι άλλους να προσφέρουν και να αγκαλιάσουν παρόμοιες προσπάθειες.

Τον ρώτησα αν θυμάται κάποια συγκεκριμένη ιστορία, ωστόσο αρκέστηκε να μου πει, ότι κρατά μέσα του όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές αλλά και τις συζητήσεις.

Στη Λεμεσό… την πόλη των αντιθέσεων

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη των αντιθέσεων… τη Λεμεσό. Από τη μία τα φανταχτερά ψηλά κτήρια, οι πύργοι, το χρήμα και από την άλλη οι άνθρωποι που μένουν στο δρόμο και ψάχνουν φαγητό από τα σκουπίδια. Δυο διαφορετικοί κόσμοι στην ίδια πόλη. Εικόνα που ο Αλέξανδρος τη χαρακτηρίζει ιδιαίτερα θλιβερή. Aσχήμια… Ένα τεράστιο και πλέον αγεφύρωτο χάσμα.

Αν και χαίρεται πως για το γεγονός ότι έχει την ευκαιρία να προσφέρει αφιλοκερδώς την τέχνη του στην υπηρεσία ανθρώπων που έχουν ανάγκη, εντούτοις θα ήθελε να μην υπήρχε στη μέση η ανάγκη. Να μπορούσε να προσφέρει απλώς χαρά και ευχαρίστηση. Μέσα από τη συζήτηση μας, μοιράστηκε τις σκέψεις του για το τι κάνει το κράτος για τους ανθρώπους που βρίσκονται σε άσχημη οικονομική κατάσταση και φθάνουν σε ακραία σημεία, εικόνες καθημερινές για τη Λεμεσό. «Στρατιές εθελοντών καθημερινά κάνουν το καθήκον τους για να στηρίξουν δυσπραγούντες. Πότε θα κάνει και το κράτος το δικό του; Που είναι οι αρμόδιοι που επικροτούν την ανάπτυξη;» …