Ο πρόεδρος ενός κράτους είναι, σε μικρογραφία, ο πατέρας μιας οικογένειας. Τα μέλη της οποίας, συνήθως, τρέφουν για αυτόν σεβασμό και εκτίμηση, αν όχι πάντοτε και αγάπη. Συσπειρώνονται γύρω από αυτόν και φτιάχνουν μια συμπαγή ομάδα. Αποτελεί συχνά πρότυπο και προσβλέπουν σε αυτόν για να τους καθοδηγήσει με τη σοφία και την πείρα του, να τους συμπαρασταθεί, να τους κρατήσει ενωμένους. Όταν η εικόνα του αμαυρώνεται με φήμες για άνομες πράξεις, για συμπεριφορές που ξεφεύγουν από την ηθική τάξη, ακόμα και ψέματα να είναι, η εικόνα κλονίζεται και η ενότητα διαρρηγνύεται, ενώ οι αρχές στις οποίες είχαν πιστέψει διαβρώνονται για να μπορέσουν, συναισθηματικά να δώσουν άλλοθι στο μέχρι πρότινος πρότυπο τους.
Τις τελευταίες μέρες, περισσότερο από ποτέ, οι πολίτες κοιτάζουν προς τον «πατέρα» και αυτό που βλέπουν δεν είναι αυτό που ήξεραν και πίστευαν. Η εικόνα έχει θολώσει από τις συνεχείς και επαναλαμβανόμενες πληροφορίες ή φήμες για τη συμπεριφορά του. Τον ακούνε να μιλάει, αλλά τα λόγια του δεν έχουν πια την ίδια βαρύτητα. Δύσκολα γίνεται πιστευτός καθώς στα όσα λέει ηχούν παράλληλα, στα αυτιά των ακροατών, ως υπόκρουση τα όσα του καταλογίζονται. Kαι τα δύο μπερδεύονται.
Μπορεί πια ένας τέτοιος ηγέτης να εμψυχώσει το ακροατήριο; Όταν μιλά για τις αρετές του έθνους, προσδιορίζοντας σε αυτές «την αγάπη προς την πατρίδα, που εκφράζεται και μεγαλουργεί μέσα από την ενότητα» και παράλληλα στα αυτιά φτάνουν ήχοι από Pandora Papers, στους θούριους για το έπος του ’40 παρεισφρέουν ονόματα όπως Λεονίντ Λεμπέντεφ, στις αναφορές για τις θυσίες στο αλβανικό μέτωπο ακούγεται κάτι για Σεϋχέλλες, στον απολογισμό για τους νεκρούς των αγώνων μπερδεύονται και αριθμοί για εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, τι μένει στο τέλος;
Πολλές φορές οι φήμες σε βρίσκουν άδικα και θα πρέπει να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Πράγμα που δεν είναι εύκολο. Ωστόσο, ακόμα και άδικες να είναι οι φήμες, ένας σωστός πατέρας, ένας σωστός ηγέτης, οφείλει να διασφαλίσει πως το πρότυπο που θα έχουν τα μέλη της ομάδας θα είναι απαλλαγμένο από σκιές. Εκτός κι αν έχει χάσει πλέον το όποιο κριτήριο και δεν διακρίνει πόσο έχει μαυρίσει η εικόνα από τις πολλές σκιές που έχουν πέσει.
Η εικόνα αυτή έχει ξεφύγει πλέον από τα εν οίκω. Προφανώς την ίδια αίσθηση έχουν και οι ομότιτλοι του όταν συνομιλούν. Θέλοντας και μη, αυτό που βλέπουν είναι κι αυτό που έχουν ακούσει. Και η αξιοπιστία χάνεται.
