Τους είπε: «Κλείστε τα αφτιά σας στις σειρήνες, αυτό κάνω κι εγώ». Τους είπε: «Κλείστε τα αφτιά στην αβασάνιστη κριτική». Τους είπε: «Όταν το παλιό αλλάζει, οι αντιστάσεις σε όσους το συνήθισαν ή τους εξυπηρετεί είναι μεγάλες». Και μόλις ο «βασιλιάς» τελείωσε, ο λαός αντιλήφθηκε πλέον ξεκάθαρα, πως είναι γυμνός!
Άκου, λοιπόν, ξεκάθαρα –όπως συνηθίζεις να λες- κύριε Πρόεδρε. Καταρχάς, αποδεικνύεσαι και περιορισμένων εκπαιδευτικών γνώσεων. Διαφορετικά θα γνώριζες ότι οι Σειρήνες ήσαν γυναικείες θεότητες, οι οποίες με το σαγηνευτικό τραγούδι τους, προσείλκυαν τους ναυτικούς στην περιοχή τους και προκαλούσαν την καταστροφή τους. Παντελώς άστοχη, λοιπόν, η παρομοίωσή σου. Εσύ αναφερόσουν σε όσους σου ασκούνε σκληρή κριτική (αβασάνιστη τη χαρακτήρισες). Πώς να ηχεί σαγηνευτικά μια σκληρή κριτική;
Άκου, λοιπόν, ξεκάθαρα κύριε Πρόεδρε. Πιο προκλητικός δεν μπορούσες να παρουσιαστείς. Είναι θλιβερό. Μετά από ένα δεκαήμερο κατά το οποίο επαναλαμβανόμενοι αδέξιοι χειρισμοί σου προκάλεσαν καταστροφική εσωστρέφεια στο κυβερνητικό σχήμα και ανάγκασε την πλειονότητα των πολιτών (εκτός από τις Σειρήνες του προεδρικού περίγυρου) να σε επικρίνει, να ομολογείς ότι κλείνεις τα αφτιά. Και να καλείς τους υπουργούς σου να κάνουν το ίδιο.
Εσύ, που προεκλογικά διαφήμιζες ότι είχες γυρίσει την Κύπρο σπιθαμή προς σπιθαμή και άκουσες και τον τελευταίο πολίτη. Εσύ, που ακόμη και προ μιας εβδομάδας ισχυρίστηκες ότι κατεβαίνεις στην κοινωνία για να αφουγκράζεσαι τον κόσμο. Σε λίγες μέρες ξέχασες τι είπες και διατυμπανίζεις ότι κλείνεις τα αφτιά.
Θα επαναλάβουμε την πρόκληση. Πήγαινε στους απλούς ανθρώπους και ρώτα αν το δείγμα γραφής σου στους δέκα μήνες είναι αυτό που του υποσχέθηκες. Στους απλούς πολίτες να πας. Όχι στις σειρήνες του Προεδρικού ή πέριξ αυτού. Διότι εκεί, όντως, μόνο σαγηνευτικά τραγούδια θα ακούσεις.
Ούτε στους λίγους που απέμειναν από εκείνους που σε ψήφισαν και αναμένουν κάποιο αντάλλαγμα να πας. Ήχους σειρήνων θα ακούσεις κι εκεί. Στους άλλους να πας. Εκείνους που πίστεψαν ότι θα έφερνες το νέο στην πολιτική. Εκείνους που είχαν κουραστεί από τις παλινωδίες των κομμάτων. Εκείνους που αναζήτησαν αχτίδα φωτός.
Άκου, λοιπόν, ξεκάθαρα κύριε Πρόεδρε. Σου υπενθυμίζουμε: Σε δέκα μήνες διακυβέρνησης καταγράψαμε τρεις παραιτήσεις (Χατζηγιάννης, Χατζηζαχαρίας, Κωμοδρόμου). Καταγράψαμε τέσσερις αντικαταστάσεις (πέραν των τριών προαναφερθέντων) υπουργών (Γιωργάλλας, Κανάρη, Προκοπίου, Ξενοφώντος). Μετά από δέκα μήνες, αποφάσισες να διορίσεις δύο Επιτρόπους (Πολίτη και Ορεινών περιοχών), τους οποίους θεωρούσες ότι δεν ήσαν αναγκαίοι. Όλο αυτό, αποτυχία λέγεται!
Άκου, λοιπόν, ξεκάθαρα κύριε Πρόεδρε. Το νέο το οποίο επικαλείσαι δεν εξασφάλισε ποτέ άδεια εισόδου στο βασανισμένο νησί μας. Αυτό το οποίο κυκλοφορεί στους δέκα μήνες είναι το παλιό. Μασκαρεμένο σε νέο. Εκείνο το παλιό με το οποίο ανδρώθηκες πολιτικά στην προηγούμενη κυβέρνηση. Εκείνο έμαθες. Με εκείνο έμεινες δυστυχώς.
Ίδιες νοσούσες νοοτροπίες. Με διορισμούς συγγενών, κουμπάρων και φίλων. Με επιλογή συμβούλων με μοναδικό προσόν την ψήφο που σου έδωσαν. Με τα κόμματα να κόβουν και να ράβουν. Υπουργούς και αξιωματούχους να τα κάνουν μαντάρα κι εσύ να παρακολουθείς αδρανής. Με την ακρίβεια να τσακίζει τους μεροκαματιάρηδες κι εσύ να κυνηγάς σταυρουδάκια των διεθνών οίκων. Να υποτιμάς τη νοημοσύνη τους, προσφέροντας τους μηδενικό ΦΠΑ σε καφέ και ζάχαρη. Να συνεχίζουν όσοι κάθονται σε χρυσοπληρωμένα αξιώματα να απολαμβάνουν βασιλικά προνόμια και να μην τολμάς να τα αγγίξεις. Να δημιουργούνται μικρές κρίσεις και να μην διαθέτεις τα κότσια να πάρεις μια τολμηρή απόφαση.
Άκου, λοιπόν, ξεκάθαρα κύριε Πρόεδρε. Διάβασε τι είχε γράψει ο Μπρεχτ για το παλιό και το νέο, όπως το ανάρτησε χθες ο καλός μου φίλος ο Αντάρτης. Σου ταιριάζει απόλυτα: «Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα έρχονταν σα Νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και ανέπνεε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει……
…………..Παντού να δεις μπορούσες τάφους ανοιχτούς που χάσκανε άδειοι καθώς το Νέο πλησίαζε την πρωτεύουσα. Ολόγυρα στεκότανε όσοι εμπνεόταν απ’ τον τρόμο, κραυγάζοντας: Φτάνει Το Νέο, τ’ Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και σεις νέοι σαν κι εμάς! Κι αυτοί που ακούγανε, τίποτε άλλο δεν ακούγανε από τις κραυγές τους, μα αυτοί που βλέπανε, βλέπανε αυτά που δεν φωνάζονταν».
Άκου, λοιπόν, ξεκάθαρα κύριε Πρόεδρε. Είναι πάρα πολλοί που βλέπουν αυτά που δεν φωνάζονται. Βλέπουν ότι χθες, με τις Σειρήνες και τα κλειστά αφτιά, διέλυσες και το τελευταίο ψήγμα ελπίδας για το πραγματικό νέο σε αυτό τον τόπο. Τόσο κρίμα να απομένεις έρμαιο των Σειρήνων! Τόσο κρίμα να αποκαλύπτεται ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός!
