Όσο πάει χειροτερεύει η κατάσταση. Η ψυχολογική. Δυο μέρες μετά από όσα έκανε και είπε ο Ερντογάν στα κατεχόμενα, και ο Τατάρ  εννοείται, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης στη χτεσινή συνάντηση έκανε εντυπωσιακή πρόταση: Να ανοίξει ακόμα ένα οδόφραγμα για πεζούς στη Λευκωσία. Κάπου εκεί κοντά στο νέο δημαρχείο.

Λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Το πρόβλημα μας είναι να ανοίξει ακόμα ένα οδόφραγμα. Να γίνει, λέει, ένα πρώτο βήμα και ακολούθως να συνεχιστεί η συζήτηση για τα τέσσερα οδοφράγματα. Μια Μηλιά, Λουρουτζίνα, Κόκκινα, Πυρόι. Αν είχε μυαλό ο Τατάρ θα του έλεγε, εντάξει να ανοίξει αυτό αφού το θέλεις, και σε αντάλλαγμα να ανοίξει και η Μια Μηλιά που θέλω εγώ. Αφού, είπαμε, να είναι της αμοιβαιότητας τα ΜΟΕ. Αλλά ευτυχώς είναι λίγος ο νους του αυτού.

Τέλος πάντων, ας μείνουμε στα δικά μας. Τι στο καλό επιδιώκουμε ξέρουμε; Αν ξέραμε, μετά την παρουσία του Ερντογάν στα κατεχόμενα, τις απειλές, το ξεκαθάρισμα των σχεδίων του για τον τόπο μας και των νόμιμων κατοίκων του, θα έπρεπε ο Τατάρ να ακούσει ένα μεγάλο σιχτίρισμα. Διότι, είναι ολοφάνερο πως δεν υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα να συνεννοηθούμε μαζί του. Αλλά, κυρίως, διότι η συνέχιση των προσφορών μας με σκοπό να επιτευχθεί η επανέναρξη διαπραγματεύσεων (η επανέναρξη, όχι η λύση), μόνο την πολιτική των δυο κρατών εξυπηρετεί.

Τι προσπαθούμε να επιτύχουμε και τι προσπαθούμε να αποδείξουμε είναι άγνωστο. Μήπως θα αλλάξει η πολιτική του Τατάρ και της Άγκυρας επειδή θα ανοίξει ακόμα ένα οδόφραγμα για πεζούς; Ούτε κατά διάνοια. Ούτως ή άλλως, το δηλώνει χωρίς περιστροφές ο Τατάρ. Τα οδοφράγματα τα θέλει για να μάθουμε να ζούμε «με σχέσεις γειτόνων δίπλα – δίπλα», όπως είπε και χθες, διαμαρτυρόμενος ακόμα και επειδή ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης όταν μιλούσε στα μέλη της Επιτροπής Νεολαίας, αναφερόταν συνεχώς για «επανενωμένη Κύπρο», δηλαδή, όπως είπε, «ούτε καν ομοσπονδία, αλλά για επανενωμένη Κύπρο». Κι αυτό τον ενόχλησε, αν είναι δυνατό!

Μήπως, θα αποδειχθεί η αδιαλλαξία τους και η δική μας διαλλακτικότητα; Μα, πότε; Δεν αποδείχθηκε με όσα είπαν μόλις το περασμένο Σάββατο; Ούτε με όσα κάνουν εδώ και χρόνια; Ούτε με όσες απειλές μας εξακοντίζουν;

Αυτό που συμβαίνει είναι αδιανόητο. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι διαλλακτικός. Ιδίως στο εσωτερικό μέτωπο. Ιδίως στα δύο μεγάλα κόμματα, που επανειλημμένα τον καλούν να αποδεικνύει ότι έχει προτάσεις και είναι έτοιμος για συνομιλίες. Ως να συγκαλύπτουν όλοι τις τουρκικές ενέργειες και να φορτώνουν σε εμάς τα αδιέξοδα. Σκέψου θράσος που επιτρέπουμε να εκδηλώνεται! Να κάνουν όσα έκαναν το Σάββατο στα κατεχόμενα (ακόμα και εναντίον των Τουρκοκυπρίων, που ο Ερντογάν τους έλεγε: «αν προσπαθήσετε να πειράξετε τις μαντίλες των κοριτσιών μας στην τδβκ, λυπάμαι, θα μας βρείτε απέναντί σας»), και να πηγαίνει ο Τατάρ στη συνάντηση και να δηλώνει ότι υπάρχει μια «νέα ατμόσφαιρα», για να βοηθήσει τις δυο κοινότητες να χτίσουν ένα μέλλον μαζί αλλά αυτή νέα ατμόσφαιρα υποσκάπτεται με τις διώξεις σφετεριστών ε/κ περιουσιών.

Δεν υποσκάπτεται από τον ίδιο και τον Ερντογάν η ατμόσφαιρα, αλλά από τις διώξεις σφετεριστών. Κι όταν το θέτει στον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, ξανά και ξανά, όπως και χθες, δεν του λέει ότι οι περιουσίες ανήκουν στους νόμιμους (και μόνιμους) ιδιοκτήτες και το νόμιμο κράτος προσπαθεί να τους προστατεύσει, και ότι οι διώξεις θα τερματιστούν όταν λυθεί το Κυπριακό. Αλλά του απαντά ότι η εκτελεστική εξουσία δεν μπορεί παρεμβαίνει προς της δικαστική εξουσία. Είναι ζήτημα ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας, δηλαδή, ζήτημα δημοκρατίας και όχι κατοχής και παράνομης εκμετάλλευσης κατεχόμενης ιδιωτικής περιουσίας.

Κάθονται και συζητούν (το συζητούν εδώ και χρόνια, και τώρα ξανά!) -για το ηλιακό πάρκο που θα γίνει στη νεκρή ζώνη και θα το πληρώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση- την απαίτηση του Τατάρ η παραγόμενη ενέργεια να διοχετεύεται απευθείας στην δική τους «αρχή ηλεκτρισμού». Και του επιτρέπουν να δηλώνει ότι «η άλλη πλευρά έχει μια άκαμπτη στάση». Σε λίγο θα μας πούνε και κρετίνους. Ή, μήπως, μας είπαν ήδη και δεν το καταλάβαμε;

Υ.Γ. Να σημειωθεί για την ιστορία ότι για τη νέα ατμόσφαιρα μιλούσαν πρώτοι και καλύτεροι οι πολιτικοί μας μετά την διάσκεψη της Γενεύης. Ήταν πολύ προνοητικοί, όπως πάντα!