Εβραίος στην καταγωγή μεν, βαθύτατα αντισημίτης δε, ο Καρλ Μαρξ, έγραψε (στη «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» – 1852), ότι «η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». 

Όσο κι αν οι ιδέες του Μαρξ και όσων τον ακολούθησαν ιδεολογικά φτιάχνοντας άλλα συναφή ιδεολογήματα αποδείχτηκαν από ανεφάρμοστες έως καταστροφικές και προκάλεσαν δεκάδες εκατομμύρια θύματα ενώ, σήμερα, επανέρχονται αναπόφευκτα σε ένα κλίμα παγκόσμιας ιστορικής αμάθειας και στροφής στον ολοκληρωτισμό, το συγκεκριμένο τσιτάτο παραμένει επίκαιρο, τουλάχιστον ως προς τη φάρσα. Ως επανάληψη, πρώτη ή δεύτερη δεν έχει και μεγάλη σημασία άλλωστε, φάρσα, αιματηρή βέβαια και ολέθρια για μια ολόκληρη εποχή ήταν και οι ιδέες του συγκεκριμένου.

Ήταν όμως και τοξικές. Εξηγούν δε πολλά για την εμμονή του χώρου της «αριστεράς» με τους Εβραίους, η οποία εξελίχθηκε στις μέρες μας, σε ισχυρότερη από εκείνη της ακροδεξιάς.

«Όταν η κοινωνία θα επιτύχει να καταργήσει την εμπειρική φύση του ιουδαϊσμού, την εμπορική δηλαδή συναλλαγή και τις προϋποθέσεις της, ο Εβραίος δε θα μπορεί να υπάρχει, γιατί η συνείδησή του δεν θα έχει πια αντικείμενο, γιατί η υποκειμενική βάση του ιουδαϊσμού, η πρακτική ανάγκη θα έχει πάρει ανθρώπινη κατεύθυνση, γιατί θα έχει εξαλειφθεί η σύγκρουση ανάμεσα στην ατομική και αισθητή ύπαρξη του ανθρώπου και στην ύπαρξή του ως γένος. Η κοινωνική χειραφέτηση του Εβραίου είναι η χειραφέτηση της κοινωνίας απ΄ τον ιουδαϊσμό». Δεν το έγραψε ο Χίτλερ, θα μπορούσε, αλλά ο Μαρξ στο διαβόητο πόνημά του «Για το Εβραϊκό Ζήτημα» το 1843.

Προσπαθώντας να δικαιολογήσουν και να ξεπλύνουν τον πρωθύστερο αλλά… εφάμιλλο του «Ο Αγών μου» του Αδόλφου Χίτλερ λίβελο κατά των Εβραίων, τα κομμουνιστικά καθεστώτα αλλά και ομοϊδεάτες τους στη Δύση, είχαν φροντίσει να εξαφανίσουν από τις δικές τους μεταφράσεις ένα κομμάτι το οποίο ήταν απείρως χειρότερο και δεν άφηνε, ούτε αφήνει καμιά αμφιβολία για το πόσο αρρωστημένα αντισημιτικό, ρατσιστικό και δηλητηριώδες ήταν αυτό το κείμενο, το πόσο επηρέασε τους θεωρητικούς αλλά και τα κομμουνιστικά καθεστώτα τα οποία ήταν εξόχως αντισημιτικά και, βεβαίως, το πόσο ακόμα επηρεάζει την αντίληψη των επιγόνων τους για τους Εβραίους και βεβαίως για το Ισραήλ.

Παραθέτω και το γερμανικό για να μην υπάρχει αμφιβολία και δυνατότητα παρερμηνείας, δικής μου ή άλλου: “Suchen wir das Geheimnis des Juden nicht in seiner Religion, sondern suchen wir das Geheimnis der Religion im wirklichen Juden. Welches ist der weltliche Grund des Judentums? Das praktische Bedürfnis, der Eigennutz. Welches ist der weltliche Kultus des Juden? Der Schacher. Welches ist sein weltlicher Gott? Das Geld. Nun wohl! Die Emanzipation vom Schacher und vom Geld, also vom praktischen, realen Judentum wäre die Selbstemanzipation unsrer Zeit”.

«Ας μην αναζητήσουμε το μυστικό των Εβραίων στη θρησκεία τους, αλλά ας αναζητήσουμε το μυστικό της θρησκείας στους πραγματικούς Εβραίους. Ποια είναι η κοσμική βάση του ιουδαϊσμού; Η πρακτική ανάγκη, το ατομικό συμφέρον. Ποια είναι η κοσμική λατρεία των Εβραίων; Το Schacher. Ποιος είναι ο κοσμικός θεός τους; Το χρήμα. Λοιπόν! Η απελευθέρωση από το παζάρι και το χρήμα, δηλαδή από τον πρακτικό, πραγματικό ιουδαϊσμό, θα ήταν η αυτοαπελευθέρωση της εποχής μας».

Η λέξη “Schacher” δεν αποδίδεται εύκολα στα ελληνικά. Κάπου έχει αποδοθεί ως «παζάρι», αυτό δεν είναι αυτό το νόημα. Περιγράφει, με απολύτως αρνητικό τρόπο κάποιον ο οποίος παζαρεύει αλλά δόλια με το χρήμα, κάποιον ο οποίος δεν έχει ακεραιότητα και καλές προθέσεις στον τρόπο που συναλλάσσεται, ο απατεώνας δηλαδή έμπορος. Ενίοτε δε χρησιμοποιείται και όπως το σημερινό «λαμόγιο». Αυτόν το Θεό λατρεύουν κατά τον Μαρξ στον κόσμο οι Εβραίοι.

Η δηλητηριώδης και αρκούντως ψεκασμένη, όπως θα τη λέγαμε λαϊκά σήμερα, εμμονή του Μαρξ με τους Εβραίους, απότοκο της δικής του προσπάθειας να αποδείξει ότι δεν έχει σχέση με αυτό το πράγμα δεν ήταν βέβαια άσχετη με το γεγονός ότι ο πατέρας του ασπάστηκε το Λουθηρανισμό και ο ίδιος γεννήθηκε προτεστάντης αν και ύστερα έγινε άθεος.

Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό μέχρι και τις μέρες μας γιατί ένα μέρος των Εβραίων διεθνώς, ειδικά στις ΗΠΑ, όπως και στο Ισραήλ, εκλαμβάνει την εβραϊκή ταυτότητα ως κάτι κακό, αφού αυτή είτε συγκρούεται, ενώ δεν θα έπρεπε, με την πολιτική ιδεολογία του/της είτε τον/την κάνει να νιώθει άβολα ανάμεσα στους συντρόφους και τις συντρόφισσες. Το γνωστό φαινόμενο των Self-hating Jews, των Εβραίων δηλαδή που μισούν τον εαυτό τους. Καθόλου συμπτωματικά όλοι σχεδόν ανήκουν σε αυτόν τον πολιτικό χώρο όπου, ειδικά στα χρόνια του Υπαρκτού Σοσιαλισμού το Ισραήλ είχε γίνει σύμβολο μίσους, ως η ενσάρκωση ό,τι χειρότερου έχει να επιδείξει ο καπιταλισμός. Οι υπόλοιποι είναι κάτι φρενοβλαβείς όπως η αίρεση Νερουρέι Κάρτα η οποία παρουσιάζεται δολίως από κάποιους ως δήθεν ορθόδοξοι αντισιωνιστές Εβραίοι, ενώ απλώς θεωρούν ότι το Ισραήλ πρέπει να καταστραφεί διότι μόνο ο μεσσίας, λέει, μπορεί να το δημιουργήσει.

Αυτή η ιδεολογική παράνοια οδηγεί σήμερα και στο φαινόμενο η (ακρο)αριστερά έχοντας βρυκολακιάσει από τα σκουπίδια της Ιστορίας, εκεί όπου βρέθηκε το 1989, να επιχειρεί μια επάνοδο και προκειμένου να το κάνει, να καταλήγει να ερωτοτροπεί με ότι πιο βδελυρό έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα σήμερα – παρόλο που ποτέ δεν φημιζόταν για τους… φίλους της: από τους κλεπτοκράτες του Πούτιν, την Κίνα με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την απάνθρωπη θεοκρατία του Ιράν και όλα τα άλλα παρόμοια μέχρι τον τζιχαντισμό και την ισλαμιστική τρομοκρατία.

Για αυτό κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται γιατί οι οπαδοί της στη Δύση δεκάρα δεν δίνουν για τους Εβραίους που σφάχτηκαν μαζί με τα παιδιά και γιατί βλέπουν ένα τέρας σε κάθε Εβραίο. Γιατί αρκετοί Εβραίοι οπαδοί της ακόμα και μέσα στο Ισραήλ δεν χάνουν ευκαιρία να επιτεθούν στη χώρα (και στον ίδιο τους τον εαυτό ουσιαστικά αν και οι ίδιοι δεν νιώθουν έτσι διότι απορρίπτουν λόγω ιδεολογίας και την εθνική ταυτότητα), δίνοντας πάντοτε την καλύτερη ευκαιρία σε όσους μισούν τους Εβραίους ή και καταπίνουν αμάσητες τις θεωρίες συνωμοσίας για το είδος «που διαφέρει» και ως τέτοιο είναι συλλογικά κακό. Με τους τελευταίους να κάνουν αγώνα κατά των διακρίσεων, τάχα, και να προωθούν την πιο ακραία και πιο παλιά μορφή ρατσισμού στην Ιστορία.

Τι μπορούν να κάνουν τα γενετήσια συμπλέγματα κάποιου διακόσια χρόνια μετά! 

ΥΓ: Η φωτογραφία από την Πρωτομαγιάτικη παρέλαση στη Μόσχα το 1972.