Για πολλούς στο Ισραήλ, το ξαφνικό και παρατεταμένο ταξίδι του Βενιαμίν Νετανιάχου στην Ουάσινγκτον είχε ταυτιστεί με την προσδοκία της επιβολής, εντός ή εκτός εισαγωγικών, μιας συμφωνίας για το ζήτημα των ομήρων στον ισραηλινό πρωθυπουργό.
Ήταν μια προσδοκία άδικη, από μια άποψη, αφού η Χαμάς είναι εκείνη που προβάλλει συνεχώς εμπόδια και εγείρει νέες απαιτήσεις, παρουσιάζοντάς τις μάλιστα ως «ασήμαντες», όταν στην πραγματικότητα αναιρούν τα όσα υποτίθεται μόλις έχει συμφωνήσει.
Από την άλλη, πέρα από τον παράγοντα «Νετανιάχου» και το γεγονός ότι όσοι διατηρούσαν αυτή την προσδοκία, ήταν κυρίως υποστηρικτές της αντιπολίτευσης και συνεπώς κάθε άλλο παρά συμπαθούσαν τον ισραηλινό πρωθυπουργό, ο τελευταίος είναι φανερό ότι επιδιώκει με κάθε τρόπο να κερδίσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί ώστε να εξουδετερώσει όσο περισσότερο γίνεται τη Χαμάς επί του εδάφους στη Γάζα.
Μια προσπάθεια, ωστόσο, η οποία πέρα από τις ζωές των Παλαιστινίων στοιχίζει και τις ζωές στρατιωτών του IDF, κάτι που δεν θα μπορούσε να περάσει αλλά και ούτε περνά απαρατήρητο στο Ισραήλ.
Το ταξίδι έληξε με περισσότερα ερωτηματικά από όσα είχε όταν ξεκίνησε. Σε προσωπικό επίπεδο Νετανιάχου και Τραμπ δεν θα μπορούσαν να τα είχαν πάει καλύτερα, εντούτοις πέρα από το καλό κλίμα, το αποτέλεσμα ήταν η επαναβεβαίωση από πλευράς των ΗΠΑ της δέσμευσής τους για τερματισμό του Πολέμου το συντομότερο. Από πλευράς Ισραήλ τώρα, ήταν μια συσκότιση όχι σπάνια από την έναρξη του Πολέμου αλλά ούτε και βοηθητική για να αντιληφθεί κανείς το βασικό: πόσο πίεσε τον Νετανιάχου ο Τραμπ;
Θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι τον πίεσε;
Κόντρα στο αφήγημα των προσδοκιών για πιέσεις στον Νετανιάχου, από τα «φιλελεύθερα» δυτικά ΜΜΕ, ένα αφήγημα το οποίο κατέληξε ακόμα και σε αποκαλύψεις – ενδεχομένως και σκόπιμες διοχετεύσεις – ότι Νετανιάχου και Τραμπ «είχαν τσακωθεί», η πραγματικότητα του πρόσφατου παρελθόντος κατέδειξε ότι αυτό που συνέβη στις πλείστες των περιπτώσεων είναι πως, οι δύο έπαιξαν μαεστρικά τους ρόλους τους, ξεγελώντας τους πάντες ακόμα και στις ίδιες τις χώρες τους. Αρκεί να θυμηθεί κανείς λ.χ. τον υποτιθέμενο γάμο του γιου του Νετανιάχου και το Gay Pride στο Τελ Αβίβ. Δύο από τα πολλά.
Αίφνης δε, τα πάντα «διορθώνονταν» αμέσως μετά.
Προϊόν κάποιας πίεσης του Λευκού Οίκου ίσως είναι η δήλωση του ισραηλινού ηγέτη σε συγγενείς ομήρων οι οποίοι τον συνάντησαν στην Ουάσινγκτον ότι, σε περίπτωση συμφωνίας, μόλις τεθεί σε εφαρμογή η εκεχειρία των 60 ημερών, η Ιερουσαλήμ θα μπει σε διάλογο για μόνιμη εκεχειρία, ουσιαστικά για τερματισμό του πολέμου. Ήταν μια θέση που η ισραηλινή κυβέρνηση απέρριπτε παλαιότερα.
Όπως και να έχει, ο Βενιαμίν Νετανιάχου, πάντως, διευκρίνισε στους συγγενείς ότι το Ισραήλ επ ουδενί λόγω θα υποχωρήσει από τους βασικούς όρους που θέτει για την επόμενη μέρα: πρώτον, ότι η Χαμάς θα καταθέσει τα όπλα και θα τα παραδώσει και δεύτερον ότι η ηγεσία της τρομοκρατικής οργάνωσης θα φύγει σε εξορία.
Η Χαμάς έχει μέχρι σήμερα απορρίψει κατηγορηματικά κάτι τέτοιο.
Δεν αποκλείεται όμως να αναγκαστεί να το πράξει, πρώτα και κύρια διότι το Ισραήλ ελέγχει πέραν του 65% της της Λωρίδας της Γάζας και εάν η Χαμάς δεν συνθηκολογήσει έχει ξεκαθαρίσει ότι θα κάνει τη μεγάλη τελική επίθεση με ότι αυτό συνεπάγεται. Κατά δεύτερο και πολύ σημαντικόμ επειδή το τέλος της Χαμάς και μάλιστα το οριστικό της τέλος με την παράδοση των όπλων και την απομάκρυνση της ηγεσίας της από τη Λωρίδα, το ευνοεί όχι μόνο η Παλαιστινιακή Αρχή αλλά και το σύνολο του αραβικού κόσμου, πλην βεβαίως του Κατάρ.
Εάν η Χαμάς επιμείνει, θα υπογράψει τη θανατική της καταδίκη, μαζί όμως με αυτήν πολλών αμάχων.
Και τότε, ούτε ο Ταγίπ Ερντογάν, ούτε οι υπόλοιποι του καρκινώματος Ισλαμικής Αδελφότητας και της τρομοκρατίας, ούτε οι useful idiots της Δύσης αλλά και όσοι ηθελημένα προσπαθούσαν να την προστατεύσουν όλο αυτό το διάστημα και να εξασφαλίσουν τη συνέχειά της, θα μπορούν πια να το κάνουν.
Βεβαίως κανένας εχέφρων και πολιτισμένος άνθρωπος δεν λυπάται για την εξολόθρευση και του τελευταίου από αυτά τα κτήνη. Θα είναι κέρδος τεράστιο για τον κόσμο στη Γάζα, τη Μέση Ανατολή και την ανθρωπότητα.
Το ζήτημα είναι να μην φτάσουμε σε ένα τέτοιο σημείο η κατάληξη στο οποίο θα προκαλέσει ακόμη περισσότερους νεκρούς αμάχους, όπως βέβαια και απώλειες από πλευράς του ίδιου του Ισραήλ.
