Αν τα έλεγα αυτά θα έβγαιναν οι γνωστοί να μου απαντούν ότι τα λέω επειδή δεν θέλω λύση. Τα είπε ο Νίκος Τορναρίτης, όμως. Επίσημα στη Βουλή.

Και, για φαντάσου, με λίγη προσπάθεια μπορώ να συμφωνώ μαζί του. Ποιος να διαφωνήσει άλλωστε. Περιγράφει μια λύση που υπό άλλες συνθήκες ο ίδιος θα μας έλεγε ότι είναι μαξιμαλιστική, ότι δεν είναι ρεαλιστική.

Θέλουμε, είπε, «την μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με περιορισμένες αλλά καθοριστικές αρμοδιότητες στο ομοσπονδιακό επίπεδο. Το κεντρικό κράτος σίγουρα πρέπει να ελέγχει: την εξωτερική πολιτική, την άμυνα, τον εναέριο χώρο, την οικονομία, την ενέργεια, την ιθαγένεια και ασφαλώς τα σύνορα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

» Οι δύο συνιστώσες πολιτείες να είναι πολιτικά ίσες, με ευρείες νομοθετικές και διοικητικές αρμοδιότητες, υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι αυτές θα συμβαδίζουν με το ευρωπαϊκό κεκτημένο» ενώ η «ασφάλεια της επανενωμένης Κύπρου να διασφαλίζεται αποκλειστικά από ευρωπαϊκούς και διεθνείς μηχανισμούς, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ ή και τους δύο μαζί, και όχι μέσα από αναχρονιστικά καθεστώτα εγγυήσεων και την παρουσία κατοχικών στρατευμάτων».

Τα διαβάζω και ξαναελέγχω να σιγουρευτώ ποιος τα λέει. Είναι κι άλλα, περίμενε. Στο εδαφικό και περιουσιακό, λέει, «η βάση για συζήτηση πρέπει να είναι οι χάρτες και συγκλίσεις που έχουν διαμορφωθεί στο παρελθόν» ενώ «καθοριστική διεκδίκηση αποτελεί η επιστροφή της πόλης των Βαρωσίων και της Μόρφου υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση».

Κι αυτά τα είπε αφού προειδοποίησε ότι χρειάζεται καθαρή κατεύθυνση, καθαρή στρατηγική, καθαρή βούληση και καθαρό πολιτικό λόγο από όλους τους. Πεντακάθαρο είναι: Μας δουλεύουν ομαδικά οι πολιτικοί μας. Όταν τους ακούς νομίζεις πως κατέβηκαν από το διάστημα και δεν ξέρουν τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Αν τα μισά από όσα περιγράφει πιο πάνω ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του μεγαλύτερου κόμματος και αυτού που ευαγγελίζεται τον ρεαλισμό, ήταν κοντά σε μια συμφωνία ουδείς στην ελληνοκυπριακή κοινότητα θα διαφωνούσε.

Αλλά, αφού μας κυβέρνησαν με τη σειρά όλοι οι ρεαλιστές πολιτικοί και τα κόμματα της λύσης, αφού διαπραγματεύτηκαν με επίσης Τουρκοκύπριους της λύσης, αφού έβρισαν καλά – καλά όσους διαφώνησαν με τους χειρισμούς τους και τους χαρακτήρισαν λυσοφοβικούς και κινδυνολόγους, βρισκόμαστε σήμερα τόσο μακριά από όλα αυτά, που νομίζαμε πως θα ντρέπονταν και να τα αναφέρουν. Αλλά δεν ντρέπονται!

Τώρα, πάμε σε άτυπες πενταμερής και είναι όλοι τους ενθουσιασμένοι γιατί συμφωνήσαμε να διαχειριστούμε από κοινού οι δύο γείτονες την ποιότητα του αέρα και την καταπολέμηση της ρύπανσης που προκαλείται από μικροπλαστικά. Κι ας ανακοινώνει η Άγκυρα ότι πάει σε πενταμερής για την «ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας δύο κρατών».

Και επιμένουν να ρωτούν εμάς διάφοροι κουφιοκέφαλοι: Καλά, εσύ που δεν θέλεις την ΔΔΟ ποιο πολίτευμα θέλεις; Δεν διανοούνται ότι το μόνο πολίτευμα που θα έπρεπε να επιδιώκουμε είναι αυτό που δοκιμάστηκε και ωρίμασε και αποδείχτηκε το δικαιότερο σύστημα για να κυβερνούνται οι χώρες. Τη δημοκρατία, ασφαλώς. Κι ας είναι ομοσπονδιακή δημοκρατία. Φτάνει να είναι δημοκρατία. Κι όχι το έκτρωμα που μας ετοιμάζουν και το βάφτισαν ΔΔΟ. Αλλά, αφού ρωτούν εμάς και όχι τους πολιτικούς τους, να απαντήσουμε: Θέλω κι εγώ αυτό που λέει ότι θέλει κι ο Τορναρίτης, αλλά δεν είμαι σουρεαλιστής.

………………………………..

ΟΧΙ ΞΑΝΑ. ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ

Τους το αφιερώνω σήμερα το κείμενο. Αυτούς που παριστάνουν τους ρεαλιστές. Σήμερα, 51 χρόνια κατοχής. Φτάσαμε να μας λένε οι «δικοί μας» να αλλαξοπιστήσουμε, να ξεπουλήσουμε, να προσαρμοστούμε αλλιώς θα μας φάει ο Τούρκος. Τρεις χιλιάδες χρόνια χάναμε τους πολέμους, αλλά ποτέ προηγουμένως δεν ξεπουλούσαμε όπως σήμερα, συνειδήσεις και ταυτότητες και πολιτισμό και ιστορία και γλώσσα. Ποτέ δεν διαγράφαμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Αιώνες κι αιώνες. «Χρόνια σκλαβκιές ατελείωτες, Τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους. Εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους» (Κώστας Μόντης).

Σήμερα, μας λένε οι δικοί μας ότι χάσαμε τον πόλεμο του 74 και πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι ο νικητής επιβάλλει τους όρους του. Δεν τους φτάνει που πήραν με τη βία τη γη μας, τη θάλασσα μας, τις ρίζες μας. Μας ζητούν να τους δώσουμε και την ψυχή μας και οι «δικοί μας» είναι ολοπρόθυμοι. Για να τους λένε πραγματιστές. Διότι σήμερα οι κατακτητές δεν παίρνουν μόνο τα εδάφη σου, παίρνουν και το μυαλό σου και σου φυτεύουν καινούργιο. Που δεν περιέχει τα βασικότερα αγαθά του ανθρώπου. Την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία.