Άκου τώρα άγχος να μας τρώει και να κάνουν αναλύσεις οι δημοσιογράφοι μας, αντί οι ψυχίατροι, γιατί να αρνηθεί η κυβέρνηση βοήθεια από Τουρκοκύπριους πυροσβέστες στην καταστροφική πυρκαγιά. Και να το τραβούν απ΄ εδώ, να το τραβούν απ΄ εκεί για να αποδείξουν ότι ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης αγνόησε την προσφορά βοήθειας για να μην παραδεχθεί ότι οι Τουρκοκύπριοι ενδιαφέρονται για το κοινό μας νησί.
Ήταν, λέει, μια πολιτική επιλογή και όχι μόνο μια επιπόλαιη παράλειψη. Τα διαβάζω αυτά σε άρθρα επωνύμων, όχι μόνο στα κοινωνικά δίκτυα της οχλαγωγίας. Γι΄ αυτό λέω, είναι ψυχίατροι που πρέπει να κάνουν πλέον πολιτικές αναλύσεις, όχι δημοσιογράφοι.
Μέσα στον κακό χαμό των 125 τετραγωνικών χιλιομέτρων καμένης γης, των 440 σπιτιών, των είκοσι χωριών, το άγχος μας θέλουν να είναι αν πρόκειται για πολιτική επιλογή του Χριστοδουλίδη η απόρριψη της βοήθειας από τα κατεχόμενα. Διότι είναι υπέρ της διχοτόμησης ο Πρόεδρος και δεν θέλει να φαίνεται ότι αγαπούν και οι Τουρκοκύπριοι την Κύπρο. Τέτοιες εγκεφαλικές ακροβασίες δεν γίνονται ούτε στο Χόλιγουντ! Ούτε στο «The Day After», ούτε στο «The Day After Tomorrow».
Ασφαλώς και είναι ευπρόσδεκτη η όποια βοήθεια σε τέτοιες κρίσιμες ώρες. Από οποιουσδήποτε. Πολύ περισσότερο από τους Τουρκοκύπριους. Η απάντηση της κυβέρνησης ότι δεν χρειάζονταν εκείνες τις ώρες επίγειες δυνάμεις, αλλά μόνο πτητικά μέσα, μπορεί να μην ήταν και μια ολοκληρωμένη εξήγηση. Διότι, μια ομάδα Ελλαδιτών δασοπυροσβεστών ήρθαν και δεν τους είπαμε ότι δεν τους χρειαζόμαστε.
Είναι ανάγκη να δίνονται περισσότερες εξηγήσεις για να μην λέει ο καθένας τα δικά του. Αλλά, γιατί να θεωρείται πολιτική επιλογή η απόρριψη της προσφοράς των Τ/κ και όχι πρακτική, ας πούμε; Σκέψου μόνο ποιες συνθήκες επικρατούσαν εκείνες τις ώρες. Πεδίο μάχης. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Άντε τώρα μέσα σε εκείνο το κακό να έρθει μια ομάδα Τουρκοκυπρίων 20, 30 άνθρωποι, να τους στείλει ο Λογγίνος μέσα στις φωτιές και να έχει και έγνοια μην πάθει κανένας τίποτε γιατί θα βρούμε τον μπελά μας και η αλληλεγγύη θα μετατραπεί σε μίσος. Άντε να θέλουν να συνεννοηθούν μαζί τους οι άλλοι πυροσβέστες και να μην μπορούν να ανταλλάξουν μια κουβέντα σε κοινή γλώσσα. Εκείνες τις κρίσιμες ώρες, λοιπόν, κάποιος πήρε την απόφαση ότι δεν χρειαζόταν να προσθέσει ακόμα έναν πονοκέφαλο. Βιαστικές αποφάσεις, ίσως, μέσα στο πανδαιμόνιο. Ως εκεί, όμως. Όλα τα άλλα είναι αυθαιρεσίες από την υπερθέρμανση ορισμένων εγκεφάλων, δεν μας φτάνει η υπερθέρμανση του πλανήτη.
Ακόμα κι αν όντως ήταν «πολιτική επιλογή» να μην έρθουν Τ/κ, μπορεί να σκεφτεί κάποιος και το εξής: Θα έσβηναν τις φωτιές 20 – 30 Τουρκοκύπριοι; Θα βοηθούσαν, ναι. Αλλά, το ότι θα ήταν στις ελεύθερες περιοχές ως εκπρόσωποι κράτους, ως εκπρόσωποι του κατοχικού καθεστώτος (και όχι των Τουρκοκυπρίων), η βοήθειά τους θα θαβόταν στις στάχτες που δημιουργεί η κατοχή της πατρίδας μας. Και την κατοχή είναι οι Τουρκοκύπριοι που την επιθυμούν μαζί με την Τουρκία. Δεν είναι κανένα ακραίο φυσικό φαινόμενο η κατοχή, είναι ακραίο ανθρώπινο κακό, και σε αυτό το κακό συνεργούν και οι Τουρκοκύπριοι. Αφού αγαπούν το κοινό μας νησί ας το δείξουν ενάντια στην κατοχή, όχι ενάντια στην πυρκαγιά. Έστω, ας το δείξουν υπέρ της λύσης!
Το λέω έτσι, προκλητικά για κάποιους, για να μην μας πιάνουν και στον μεζέ οι «δικοί μας», που ακόμα κι εδώ βρήκαν τρόπο να ξεπλύνουν την κατοχή. Ξέπλυμα κάνουν, τίποτε άλλο. Διότι, ό,τι και να συμβαίνει η κατοχή και ο διαμελισμός του νησιού είναι καταλυτικό γεγονός, δεν μπορούμε να το κρύβουμε κάτω από μεταξωτές κορδέλες.
Εδώ, υπήρχαν χρονιές, που βλέπαμε τις φωτιές να καίνε τη νεκρή ζώνη στην Αγλαντζιά (αυτόπτης μάρτυρας ο υποφαινόμενος) και να απειλούν να φτάσουν σε σπίτια, ήταν οι πυροσβεστικές της Κυπριακής Δημοκρατίας παραταγμένες στη γραμμή να μπουν να σβήσουν τις φωτιές και το κατοχικό καθεστώς δεν τους επέτρεπε την είσοδο. Ούτε στη νεκρή ζώνη!
Στις πυρκαγιές της Σολιάς, το 2016, ο Μουσταφά Ακιντζί μεσολάβησε για να σταλούν δύο πτητικά μέσα από την Τουρκία, δέχθηκε τη βοήθεια ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, αλλά οι Τούρκοι δεν ήθελαν να ενταχθούν στον κεντρικό συντονισμό που έκανε η Κυπριακή Δημοκρατία, όπως με τα αεροσκάφη άλλων κρατών (Ισραήλ, Ελλάδας, Ιταλίας, Γαλλίας, Αγγλίας). Οι Τούρκοι ήθελαν να ενεργούν ανεξάρτητα και να ελέγχονται από την Τύμπου. Και τελικά δεν ήρθαν.
Αλλά εμείς, την κρίσιμη ώρα, πρέπει να τα ξεχάσουμε όλα και να κανονικοποιήσουμε την κατοχή και την «τδβκ». Για να ικανοποιηθούν μερικοί δηλητηριασμένοι ελληνοκυπριακοί εγκέφαλοι. Άτε ολάν τζιαι κανεί με τες εξυπνοβλακείες τους.
