ΠΟΛΛΑ έχουν γραφτεί για τη φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου. Ασκήθηκε έντονη κριτική για τους χειρισμούς του κρατικού μηχανισμού. Αυτό ήταν και είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο, ιδιαίτερα μετά από μια καταστροφική πυρκαγιά, οι πολίτες εκφράζουν την έντονη αντίδρασή τους. Την έντονη δυσαρέσκεια τους για τη διαχείριση.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν έγιναν όλα όσα έπρεπε να γίνουν. Και επί τούτου υπάρχει και επίσημη παραδοχή. Προκύπτει και από τις εκθέσεις που υποβλήθηκαν από τις αρμόδιες υπηρεσίες, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σήμερα, όπως είναι γνωστό, οι συζητήσεις θα μεταφερθούν στη Βουλή.
ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ, συνεπώς, τα επόμενα βήματα που θα γίνουν μετά την αξιολόγηση του περιεχόμενου των γεγονότων που συνέβησαν στη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς. Υπήρξαν λάθη και παραλείψεις, κενά στους σχεδιασμούς. Όλα αυτά αναμένεται να αναφερθούν μετά την μελέτη των εκθέσεων των αρμοδίων υπηρεσιών. Άλλωστε εκ του αποτελέσματος πολλά προκύπτουν και πολλά περισσότερα να αναφερθούν.
ΤΗΝ ίδια ώρα, παρακολουθώντας και τα όσα λέγονται και γράφονται για όσους ήταν στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς, οφείλουμε να προβούμε σε κάποιες επισημάνσεις. Διαπιστώνουμε υπερβολές και ενίοτε και ισοπεδωτικές αναφορές για τους ανθρώπους αυτούς, που προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τις πυρκαγιές, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Με ψηλές θερμοκρασίες, με ανέμους που έφθαναν τα 8 μποφόρ, με πολλά μέτωπα ανοικτά.
ΟΙ πυροσβέστες ( της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και του Τμήματος Δασών), οι άνθρωποι της Πολιτικής Άμυνας, εκείνοι που παρείχαν πρώτες βοήθειες και γενικά όλοι του μηχανισμού, έδωσαν μάχες. Ήταν και είναι η δουλειά τους, λένε πολλοί. Σωστά. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να τους αναγνωριστεί η προσφορά. Εάν κάποιος δεν μπορεί και δεν θέλει να τους ευχαριστήσει, να τους συγχαρεί, θα πρέπει τουλάχιστον να δείξει σεβασμό προς τους ανθρώπους αυτούς.
ΣΕΒΑΣΜΟ προς τον απλό μαχητή. Σεβασμό προς όλους όσους είχαν εμπλακεί για να αντιμετωπίσουν τη φονική πυρκαγιά. Κινδύνευσαν και παρέμειναν εκεί. Έδωσαν μάχες με στόχο να σώσουν ανθρώπινες ζωές, όπως ήταν οι οδηγίες αλλά και περιουσίες.
ΔΕΝ δεχόμαστε την ισοπεδωτική κριτική. Δεχόμαστε- και το πράττουμε και εμείς- να ασκείται κριτική και να εγείρονται με καυστικό τρόπο αστοχίες και αποτυχίες του συστήματος. Πρέπει, συνεπώς, να υπάρχει έλεγχος, να ασκείται κριτική και να υπάρχει και λογοδοσία.
ΤΗΝ ίδια ώρα πρέπει να επιδεικνύεται σεβασμός προς τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής. Αυτό είναι, κατά την γνώμη μας, το ελάχιστον που μπορεί να γίνει.
