Από τις πρώτες κιόλας μέρες που κυκλοφόρησαν οι φωτογραφίες με τα «πεινασμένα παιδιά» στη Γάζα, οι υποψίες ότι επρόκειτο, για πολλοστή φορά, για μια καλά σκηνοθετημένη υπόθεση “Pallywood”, όπως αποκαλείται πια το φαινόμενο, ήταν πολλές.
Το πρόβλημα με το “Pallywood” – ένα λογοπαίγνιο με τις λέξεις Palestine και Hollywood – δεν είναι πως δεν υπάρχουν αποδείξεις για αυτή τη βιομηχανία παραγωγής ψευδών ειδήσεων και βίντεο η οποία στήθηκε με πακτωλούς χρημάτων από το Κατάρ, όχι πρόσφατα αλλά εδώ και αρκετά χρόνια και η οποία μολύνει μονίμως την παγκόσμια επικαιρότητα με την προπαγάνδα της Χαμάς και κυρίως, το μίσος εναντίον των Εβραίων παγκοσμίως το οποίο τείνει να ξεφύγει.
Αποδείξεις υπάρχουν αμέτρητες, είτε διότι υποκλέπτονται από τους Ισραηλινούς κατευθείαν από τηλέφωνα των «καλλιτεχνών», είτε διότι τις μοιράζονται οι της Χαμάς μεταξύ τους. Το πρόβλημα είναι πως η προκατάληψη, πλέον και το μίσος στη Δύση, δεν τις αφήνουν να περάσουν στην ειδησεογραφία.
Άλλωστε, εργολαβικά, το αφήγημα ότι ο κάθε Παλαιστίνιος είναι «καημένος Παλαιστίνιος» ακόμα και όταν σφάζει παιδάκια (χθες ο Αριέλ Μπίμπας θα γινόταν έξι ετών) συνεχίζει να επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια όσων ήθελε ψελλίσουν την όποια αμφιβολία. Η όποια αρνητική αναφορά είναι ταμπού. Όπως και η όποια αποκάλυψη της αλήθειας.
Τι να γίνει όμως που και η παραπληροφόρηση είναι απίστευτη και οι αποδείξεις υπάρχουν και είναι στο ίντερνετ αλλά κανείς δεν ασχολείται μέχρι την επόμενη παραγωγή; Αρκεί να βάλει κανείς τη λέξη “Pallywood”. Δοκιμάστε το.
Ας πάμε όμως, στο blockbaster, όπως αποδείχθηκε, των «πεινασμένων παιδιών» που «εκλιπαρούσαν για λίγο φαΐ» με τα μεταλλικά πιάτα τους.
Ήταν ένα sequel το οποίο ήρθε μετά από τα αποσκελετωμένα «από πείνα» (= λόγω χρόνιων ασθενειών) παιδάκια. Και εκείνο είχε πάει αρκετά καλά στην παγκόσμια αγορά της παραπληροφόρησης, μόνο που τα παιδάκια είχαν φωτογραφηθεί συχνά δίπλα στους ευτραφέστατους συγγενείς τους κάνοντας πολλούς να θυμηθούν ότι το ίδιο παραμύθι είχε παίξει και στις αρχές του χρόνου.
ΜΜΕ – μεγαθήρια, όπως οι New York Times έκαναν ότι δεν το ήξεραν. Άλλωστε ποτέ δεν είχαν ασχοληθεί με τις διαψεύσεις, είτε στις αρχές του χρόνου, είτε των πλείστων τέτοιων ιστοριών μετά την 7η Οκτωβρίου. Εννοείται ότι ήξεραν, όμως.
Μαζί με το «Πεινασμένα Παιδιά Με Μεταλλικά Πιάτα», λοιπόν, διέρρευσαν πλάνα στα οποία δίπλα στα παιδιά που «έκλαιγαν» ήταν άλλα τα οποία γελούσαν και μάλιστα κοιτούσαν το ένα το άλλο απολαμβάνοντας, παιδιά είναι στη μέση ενός άγριου πολέμου μην ξεχνάμε, το παιγνίδι που τα έβαλαν να παίξουν.
Σημειωτέον, ότι σε άλλα πλάνα παλαιότερα, τα συνεργεία του Pallywood πιάστηκαν σε αρκετές περιπτώσεις (από άλλους Παλαιστίνιους τριγύρω που το κατέγραψαν με τα κινητά τους) να κινηματογραφούν μέχρι και παιδάκια να παίρνουν τρόφιμα από «καλοκάγαθους» της Χαμάς, να τρελαίνονται από τη χαρά τους μέχρι οι της Χαμάς να τους τα παίρνουν πίσω και να προχωρούν για τη συνέχιση της παραγωγής.
Τα πλάνα στα «Πεινασμένα Παιδιά με τα Πιάτα» όπως και οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον Ανάς Ζάγιεντ Φτέιχα και την ομάδα του.Έναν φωτογράφο και εικονολήπτη υποστηρικτή της Χαμάς, όπως και όλοι οι άλλοι που τους επιτρέπεται να δουλεύουν εκεί, ο οποίος εντελώς… συμπτωματικά, είχε βγάλει και πάμπολλα από τα πλείστα άλλα στημένα πλάνα βάσει των οποίων η Χαμάς χειραγωγεί την κοινή γνώμη.
Και κοίτα να δεις οι συμπτώσεις! Ο Φτέιχα είναι ο φωτογράφος του διαβόητου Anadolu, του κρατικού τουρκικού πρακτορείου ειδήσεων το οποίο ακόμα και Κύπριοι useful idiots επικαλούνται πλέον ως πηγή.
Το Anadolu και το άλλο αντηχείο του Ερντογάν η κρατική τηλεόραση TRT ανταγωνίζονται το φερέφωνο της Χαμάς, το Al Jazeera, για την πρώτη θέση στη διαστρέβλωση. Για να καταλάβει κανείς το πόσο άθλια είναι η «κάλυψή» τους αξίζει να ρίξει μια και μόνο ματιά στις ιστοσελίδες τους. Ειδικά η TRT η οποία πλέον διατηρεί την ιστοσελίδα της σε… 45 γλώσσες (!) ανάμεσά τους και τα ελληνικά, είναι μνημείο στην προπαγάνδα. Αξίζει πραγματικά!
Πληκτρολογήστε, https://trt.global/ellinika
Κάλλιο αργά παρά ποτέ, δύο μεγάλες εφημερίδες, οι γερμανικές Süddeutsche Zeitung και Bild αποφάσισαν από κοινού να διερευνήσουν την περίπτωση Φτέιχα και ανακάλυψαν ότι το σκηνικό με τα «πεινασμένα παιδάκια» αξίζει επάξια το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για φέτος τουλάχιστον. Μέχρι στιγμής.
Όλα στημένα και πάλι.
Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ανακάλυψαν πως, όπως γράφει η SZ ότι το πρόβλημα με τα «πεινασμένα παιδιά» είναι ευρύτερο και πως πολλές από τις φωτογραφίες δεν είναι καν από τη Γάζα, ενώ άλλες, αυτό που λέγαμε, απεικονίζουν παιδιά που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες που δεν έχουν καμία σχέση με τον πόλεμο.
Τα στοιχεία που παρουσίασαν οι δύο εφημερίδες δείχνουν φωτογράφους να… κατευθύνουν κατοίκους της Γάζας να ποζάρουν.
Δεν λέει κανείς ότι δεν υπάρχει πρόβλημα σε μια σχεδόν κατεστραμμένη Γάζα. Είναι ένας πόλεμος, όπως κάθε πόλεμος.
Άλλωστε πριν μήνες από αυτήν εδώ τη στήλη εγώ προσωπικά έγραφα – με στοιχεία που είχα ψάξει και βρει – ότι η Γάζα ήταν στη βαθμίδα 4, ένα επίπεδο πριν από τη βαθμίδα 5 που είναι εκείνη της πείνας.
Δεν γίνεται όμως να αποκαλύπτεται, με βίντεο των ιδίων των κατοίκων της Γάζας αλλά και με επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ όπως και με καταγγελίες της Παλαιστινιακής Αρχής, ότι το… 88% των φορτηγών που μπήκαν μετά από το άνοιγμα των προσβάσεων, και πάλι κλάπηκε από τη Χαμάς, και το θέμα να είναι οι «κακοί Εβραίοι», που δεν είναι τέτοιοι, και όχι οι κλέφτες οι οποίοι δεν απασχολούν κανέναν.
Οι οποίοι, κλέφτες, μοιράζουν τη βοήθεια στα μέλη τους και τη μεταπωλούν στην ελεγχόμενη από την ίδια τη Χαμάς μαύρη αγορά, αρπάζοντας όπως είχα γράψει και προχθές τα λεφτά των κατοίκων (όλα από τη διεθνή βοήθεια σε μετρητά για να επιβιώσουν) μέσα από αστρονομικές τιμές.
Ειδικά εμείς εδώ στην Κύπρο είναι πραγματικά αδιανόητο, αντί να ψάχνουμε την αλήθεια, να προωθούμε βλακωδώς την εις βάρος και του μέλλοντός μας ατζέντα του Ερντογάν και των υπολοίπων ισλαμιστών αλλά και των άκρων στη Δύση που τη διαδίδουν είτε εργολαβικά, είτε από καθαρή βλακεία.
Που και να μην ήταν αυτό, όλα έχουν να κάνουν με την προστασία της αλήθειας. Σε μια εποχή η οποία καθόλου, μα καθόλου δεν την βοηθά.
Και φυσικά στο σεβασμό του καθενός μας στο μυαλό των άλλων αλλά, ας μην το ξεχνάμε, και στο δικό μας.
