Ο πρόεδρος δεν πρόκειται να παραιτηθεί. Ότι κι αν γίνει, όσο μεγάλη τραγωδία και να συμβεί για την οποία θα έχει πολιτική ή άλλη ευθύνη. Το σύστημα μας δεν είναι τέτοιο που να οδηγεί ένα πρόεδρο σε παραίτηση. Ποτέ κανένας πρόεδρος δεν παραιτήθηκε κι ούτε και τώρα θα γίνει για 125 τετραγωνικά χιλιόμετρα καμένης γης, δύο νεκρούς, 200-300 κατεστραμμένα σπίτια, μια ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή.
Ανασχηματισμός θα γίνει. Όχι άμεσα που θα σημαίνει παραδοχή ευθύνης, αλλά σε χρονικό διάστημα που θα σημαίνει ανασύνταξη. Κι όσο πιο πολλοί ανασχηματισμοί γίνονται, τόσες πιο πολλές συντάξεις αξιωματούχων φορτωνόμαστε, οπόταν δεν είναι προς το συμφέρον μας να απαιτούμε να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς. Γιατί, η πρακτική δυστυχώς αυτό δείχνει: Κάθε πέρσι και καλύτερα.
Μετά από 17 μέρες από όταν ξέσπασε η καταστροφική πυρκαγιά στην επαρχία Λεμεσού, το θέμα συζήτησης τείνει να επικεντρωθεί στην απουσία του συντονιστή διαχείρισης πυρκαγιών και στο ποιος τον έστειλε στην Αυστραλία για να παραστεί σε αντικατοχικές εκδηλώσεις ομογενών Ιούλιο μήνα, την πιο επικίνδυνη περίοδο για ξέσπασμα πυρκαγιάς.
Αν και ο ίδιος δήλωσε ενώπιον της Βουλής πως ήταν δική του απόφαση να πάει, πρέπει κανείς να είναι πολύ αφελής για να πιστέψει πως ένας δημόσιος υπάλληλος, όσο υψηλόβαθμος και να είναι, αποφασίζει από μόνος του να κάνει χρήση μιας πρόσκλησης που αφορούσε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτό θα ήταν υπέρβαση καθηκόντων και υπεξαίρεση πρόσκλησης. Πρόσκλησης, μάλιστα, που απευθυνόταν στον πρόεδρο.
Οπόταν, σαφώς και πρέπει να συζητείται το θέμα. Ωστόσο, αν στόχος είναι η άσκηση πίεσης στον πρόεδρο, δεν πρόκειται να πιεστεί κι ούτε να παραιτηθεί. Αυτός θα είναι ο πρόεδρος μας μέχρι τον Φλεβάρη του 2028. Για άλλα 2.5 χρόνια. Με 2-3 άλλους υπουργούς παρόμοιους με τους υφιστάμενους, βάση των κριτηρίων αυτού που επιλέγει. (Και να ήταν στην Κύπρο ο συντονιστής, ενδεχομένως το αποτέλεσμα να ήταν το ίδιο).
Η πίεση που πρέπει να ασκείται είναι να ληφθούν τέτοια μέτρα ώστε να μην επαναληφθεί τέτοιου μεγέθους καταστροφή. Και ταυτόχρονα, να γίνει αποκατάσταση της ζημιάς –υλικής και οικολογικής- όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν και με τον καλύτερο τρόπο. Να μην δούμε τα καμένα να γεμίζουν φωτοβολταικά, ας πούμε, ή να κόβονται οικόπεδα και να υλοποιούνται σχέδια ούτω καλούμενων αναπτύξεων.
Το να συνεχίζουμε να αναλωνόμαστε στο ταξίδι του συντονιστή στην Αυστραλία και στο ποιος τον έστειλε, θα είχε νόημα αν ζούσαμε σε άλλη χώρα, όπου οι ευθύνες οδηγούν σε αλλαγές, ακόμα και κυβερνήσεων. Στη δική μας χώρα είναι πιο γόνιμο να συζητάμε σχέδια προστασίας, σχέδια πρόληψης, σχέδια διαχείρισης καταστροφών.
