Η δεύτερη τουρκική εισβολή, στις 14 Αυγούστου του 1974, δεν ήταν προγραμματισμένη, όπως η πρώτη. Τα πράγματα δεν είναι τόσο πολύπλοκα. Η κυβέρνηση των πολιτικών στην Ελλάδα, που ανέλαβε μετά την κατάρρευση της προδοτικής Χούντας των Αθηνών, άφησε την Κύπρο αβοήθητη χρησιμοποιώντας μύριες δικαιολογίες.
Για την πρώτη εισβολή, γνωρίζουμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ακολούθησε μετά το πραξικόπημα εναντίον του Μακάριου κατόπιν συμφωνίας και του Δημήτριου Ιωαννίδη, του διαβόητου αρχηγού της ΕΣΑ, ο οποίος μάλιστα ήταν βέβαιος πως οι Τούρκοι θα ένωναν ένα κομμάτι της Κερύνειας με τον «τουρκικό τομέα» της Λευκωσίας και θα έμεναν εκεί. Δεν θα προχωρούσαν παρακάτω.
Αρχικά, τους ενδιέφερε μόνο να πατήσουν την τουρκική αρβύλα στο νησί με στόχο να ξεκινήσει αμέσως μετά η διαπραγμάτευση για να αποκτήσουν οι Τουρκοκύπριοι περισσότερα οφέλη από μία λύση. Στη συνέχεια, οι Αττίλες εκμεταλλεύθηκαν την εκεχειρία που επέβαλε η Αμερική και όχι μόνο εδραίωσαν τις θέσεις τους, αλλά κατέλαβαν και ένα ποσοστό γης που αντιστοιχούσε στο 15 με 18% του εδάφους.
Τα όσα ακολούθησαν μετά, με αποκορύφωμα την κατάρρευση του μετώπου και την κατάληψη της Αμμοχώστου και της Μόρφου, ήταν αποτέλεσμα της διάλυσης της Εθνικής Φρουράς και της εγκατάλειψης της Κύπρου από την Αθήνα. Οι χουντικοί αξιωματικοί που παρέμειναν στο νησί, ολοκλήρωσαν την προδοσία. Υπήρχαν φυσικά και φωτεινές εξαιρέσεις λαμπρών αξιωματικών και οπλιτών (της ΕΛΔΥΚ) οι οποίοι έγραψαν ηρωικές σελίδες στην ελληνική ιστορία.
Ο ελληνικός λαός, χάρισε πολλούς ήρωες στη «θυγατέρα» Κύπρο στον άνισο αγώνα της με τον τουρκικό Αττίλα. Οι ιστορίες με τα ανδραγαθήματα τους προκαλούν ανατριχίλα. Και η ευγνωμοσύνη μας θα είναι αιώνια. Την ίδια στιγμή, μας πονάει πολύ η εγκατάλειψη την 14η Αυγούστου του 1974. Ήταν απόφαση που έλαβαν οι πολιτικοί: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ευάγγελος Αβέρωφ.
Τις ημέρες που προηγήθηκαν της δεύτερης εισβολής, η αγωνία του διαβόητου Χένρι Κίσινγκερ αφορούσε τον τρόπο αντίδρασης του τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδος. Αλλά είχε ήδη φροντίσει ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας. Ο Αβέρωφ τον έπεισε ότι η Κύπρος βρίσκεται μακριά. Αυτό, όμως, δεν μειώνει καθόλου, μα καθόλου, τις ευθύνες του Καραμανλή, ο οποίος θα γινόταν, για δεύτερη φορά, ο μοιραίος άνθρωπος για τη Μεγαλόνησο. Η πρώτη φορά ήταν το 1960, όταν δέχθηκε εκ μέρους και της Κύπρου τις Συμφωνίες της Ζυρίχης. Το βιβλίο του Βασίλη Φούσκα «Το Μελάνωμα της Κύπρου – Οι ευθύνες των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ευάγγελου Αβέρωφ για την κυπριακή τραγωδία», αξίζει μελέτης. Δίνονται απαντήσεις για την εγκατάλειψη της Κύπρου.
Το μόνο ελαφρυντικό που έχουν ο Καραμανλής και ο Αβέρωφ ήταν ότι ανέλαβαν την εξουσία πριν 21 ημέρες, στις 24 Ιουλίου του 1974, και δεν είχαν καλά-καλά αναλάβει τα ηνία του κράτους. Οι χουντικοί αξιωματικοί βρίσκονταν ακόμα στα πόστα τους και πρόεδρος της Ελλάδας ήταν ο αρχιχουντικός Φαίδων Γκιζίκης. Αναγκαστικά δεχόμαστε τη δικαιολογία, αν και ο Αβέρωφ στο λίγο αυτό διάστημα, είχε ασκήσει ισχυρό έλεγχο στο υπουργείο Άμυνας και κατ’ επέκταση στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Ακόμα και σήμερα, οι υποστηρικτές των χουντικών ισχυρίζονται ότι για την κυπριακή τραγωδία ευθύνονται οι πολιτικοί και ο Μακάριος. Υποστηρίζουν ότι ήταν οι πολιτικοί που συνεργάστηκαν με τον Κίσινγκερ και για να πέσει η Χούντα προκάλεσαν την τραγωδία της Κύπρου. Αυτό είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΨΕΜΑ. Το πραξικόπημα έγινε από τη Χούντα των Αθηνών σε συνεννόηση με την Ουάσιγκτον του Χένρι Κίσινγκερ και την Τουρκία. Το έγκλημα ήταν διπλό: Την ανατροπή του ξεροκέφαλου Μακάριου ακολούθησε η τουρκική εισβολή. Έτσι είχαν σχεδιαστεί τα πράγματα.
Όλα είχαν προετοιμαστεί από τον Μάιο. Οι αποφάσεις δεν ελήφθησαν την 19η Ιουλίου του 1974, όπως ισχυρίζονται οι χουντικοί για να επιρρίψουν τις ευθύνες στον Μακάριο. Ακόμα και αν θεωρητικά δεχθούμε ότι ο τότε Πρόεδρος και Αρχιεπίσκοπος τους «προσκάλεσε» να εισβάλουν, που ΔΕΝ ισχύει, η Τουρκία -και καμία άλλη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο- δεν θα μπορούσε να προετοιμάσει αποβατικά, βομβαρδιστικά και χιλιάδες στρατιώτες μέσα σε 4 ώρες!!! Αυτά είναι τρελά πράγματα.
Θα μου πείτε, πόση σημασία έχουν πια οι παραπάνω λεπτομέρειες όταν η Πατρίδα μας είναι ημικατεχόμενη για 51 τόσα χρόνια; Δεν θα διαφωνήσω. Αλλά, σαν Έλληνες της Κύπρου πρέπει να γνωρίζουμε ποιοι μας πρόδωσαν και ποιοι μετά την προδοσία μας άφησαν αβοήθητους. Η Ιστορία πραγματικά διδάσκει. Βέβαια στη νέα εποχή των Μέσων Κοινωνικών Δικτύωσης, τα γεγονότα εύκολα παραποιούνται, όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, όταν ξαφνικά πλήθος ανθρώπων, με ελληνικά ονόματα, έχουν βαλθεί να αθωώσουν τη Χούντα.
Έχω νέα για όλους αυτούς: Ο Ιωαννίδης δεν μετάνιωσε ποτέ για το έγκλημα της 15ης Ιουλίου 1974. Ήταν υπερήφανος μέχρι το τέλος ότι δήθεν έσωσε την Κύπρο από τους κομμουνιστές. Πως; Παραδίδοντας το 40% στην Τουρκία; Πρέπει λοιπόν να αντισταθούμε στην παραποίηση των γεγονότων και της Ιστορίας.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο μόνος που υποστήριξε την πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Αννίτα Δημητρίου μετά την λήψη της σκληρής επιστολής του Νίκου Αναστασιάδη, ήταν ο Κώστας Θεμιστοκλέους. Πρώην στέλεχος της ΕΔΟΝ, της ΠΕΟ και του ΑΚΕΛ, που στη συνέχεια είδε το …φως και βρέθηκε υπουργός του Γλαύκου Κληρίδη, τον οποίο αυτός και οι όμοιοι του κατηγορούσαν για μετα-πραξικοπηματία. Αναρωτήθηκαν πολλοί άνθρωποι: Πως γίνεται από την (άκρα) αριστερά να φτάνει ένας άνθρωπος στην (άκρα) δεξιά. Η λέξη άκρα με τους όρους του κυπριακού πολιτικού παιγνιδιού φυσικά. Πως είναι δυνατόν να δίνεται σημασία σε ένα πολιτικό, ο οποίος δεν πιστεύει στα δικά του πιστεύω. Αν μόνο αυτόν βρήκε για να την υποστηρίξει, η κ. Δημητρίου έχει τεράστιο πρόβλημα.
Πάντως, πρέπει να δώσει εξηγήσεις όσον αφορά το θέμα της μη αντίδρασης της, στη χυδαία ομιλία του κ. Καζαμία στην εκδήλωση για την κατεχόμενη Αμμόχωστο. Γιατί σιώπησε και αυτή και το κόμμα της; Και γιατί μέρες μετά βρέθηκε στο Παραλίμνι, στις εκδηλώσεις για τους ηρωομάρτυρες Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, και έπαιξε το θέατρο της «εθνικοφροσύνης»;
Εύκολη η απάντηση. Στην ευρύτερη περιοχή της ελεύθερης Αμμοχώστου, το ακροδεξιό ΕΛΑΜ έχει πάρει φαλάγγι τον ΔΗΣΥ. Οι θέσεις του κόμματος του οποίου ηγείται για το εθνικό μας θέμα είναι φρικτές. Υποστηρίζει την πιο ελεεινή «λύση» για την Κύπρο, που θα διαλύσει το κυπριακό κράτος και θα το θέσει υπό τη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας.
Μα είναι δυνατόν, μετά από τη δημοσίευση των απόρρητων εγγράφων των Ηνωμένων Εθνών για το Κραν Μοντανά, να συνεχίζει να πιστεύει ότι δεν φέρει την ευθύνη η Τουρκία για την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων; Ο ίδιος ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου -τον εξαφάνισε και αυτόν ο Ταγίπ Ερντογάν- δήλωσε στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση ότι η αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο είναι «κόκκινη γραμμή» για την κατοχική δύναμη. Την ίδια κουβέντα πέταξε και στο περίφημο δείπνο του Κραν Μοντανά για να σφυρίξει τη λήξη ο άβουλος ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες…
