Το κεφάλαιο «ανθρωπιστική βοήθεια» είναι σίγουρα μια από τις πιο θλιβερές πτυχές όχι μόνο του Πολέμου στη Γάζα αλλά και όλων όσων είχαν προηγηθεί. Και τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Η Γάζα είναι ένα μικρό κομμάτι γης 2.5 περίπου φορές το μέγεθος της μητροπολιτικής Λεμεσού. Εάν πάρουμε το Δήμο της πόλης και τους γύρω Δήμους από τη Μουτταγιάκα μέχρι τον Ύψωνα και το διπλασιάσουμε προσθέτοντας το μισό αυτής της έκτασης, θα έχουμε το μέγεθος της Γάζας. Τόσο μικρή είναι.
Ουσιώδης διαφορά είναι βέβαια το γεγονός ότι, επί της ουσίας, η Γάζα ήταν μία και μόνο αστική οντότητα, από τη μία άκρη της στην άλλη, κάτι σαν μια ενιαία μεγάλη πόλη, όπως και το ότι το ότι από την άνοδο της Χαμάς, το 2006, ο πληθυσμός της εκτινάχθηκε. Το 2006 ήταν μόλις 1,3 εκατομμύρια ενώ σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, είναι σχεδόν ο διπλάσιος. Έφτασε τα 2,2 εκατομμύρια λόγω γεννήσεων.
Όταν λοιπόν η συνολική βοήθεια η οποία δόθηκε από την απόσυρση του Ισραήλ το 2005 ανέρχεται έως και σε 15 δισεκατομμύρια δολάρια, αντιλαμβάνεται κανείς πως η άθλια κατάσταση στην οποία ζούσε η πλειονότητα του κόσμου, έξω από τον «άλλο» κόσμο του παραλιακού μετώπου και των χλιδάτων γειτονιών των μελών της Χαμάς με τα SUV και τα καταστήματα, είναι από μόνη της ένα τεράστιο ζήτημα.
Η UNRWA, o γνωστός και αμφιλεγόμενος Οργανισμός Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή, αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει σοβαρές καταγγελίες για τη συνεργασία του με τη Χαμάς, την εργοδότηση τρομοκρατών της οι οποίοι έλαβαν μέρος στις κτηνωδίες της 7ης Οκτωβρίου (εννέα από αυτούς ήδη παύθηκαν), όπως και το γεγονός της ύπαρξης κέντρων της Χαμάς κάτω από κτήριά της, με πρόσβαση από εκεί σε αυτά.
Μετά τις αποκαλύψεις, πολλές δυτικές χώρες διέκοψαν τη συνεργασία τους UNWRA, οι πλείστες όμως αναγκάστηκαν να ξαναρχίσουν μιας και δεν υπήρχε άλλος τρόπος για τη διοχέτευση βοήθειας στη Γάζα εν μέσω πολέμου και κρίνοντας ότι το σημαντικό ήταν να φτάνει βοήθεια στον κόσμο σ’ αυτό τουλάχιστον το στάδιο. Και έτσι είναι.
Πόση βοήθεια έφτανε στον κόσμο; Δυστυχώς όχι όση θα έπρεπε, άμεσα και δωρεάν τουλάχιστον, αφού η Χαμάς έκλεβε, όπως και ο Παλαιστίνιος ηγέτης Μαχμούτ Αμπάς κατήγγειλε δημόσια, το μεγαλύτερο μέρος της βοήθειας διοχετεύοντας το στη μαύρη αγορά, ώστε μέσα από παραφουσκωμένες τιμές να αρπάζει και τη χρηματική βοήθεια η οποία φθάνει από τον ΟΗΕ στους κατοίκους, την ώρα μάλιστα που η «κυβέρνηση» της Χαμάς, έπαιρνε ούτως ή άλλως το 45% αυτής της βοήθειας για να πληρώνει το «Δημόσιό» της και άλλα. Σήμερα πλέον τους τρομοκράτες. Αυτό κρατούσε τη Χαμάς στη ζωή.
Το Ισραήλ κάποια στιγμή αποφάσισε ότι επιβάλλεται η διακοπή αυτής της κατάστασης η οποία επέτρεπε στον πόλεμο να τραβάει σε βάθος χρόνου την ώρα που το ίδιο έχανε στρατιώτες και η προπαγάνδα της Χαμάς το κατατρόπωνε επικοινωνιακά διεθνώς.
Το λάθος της Ιερουσαλήμ ήταν ότι σταμάτησε να επιτρέπει τη διέλευση βοήθειας χωρίς πρώτα να βεβαιωθεί -και αυτό για ένα σημαντικό διάστημα – ότι θα υπήρχε εναλλακτική. Με άλλα λόγια και εκείνη εργαλειοποίησε με έναν άλλον τρόπο τη βοήθεια, πιστεύοντας ότι το GHF, το Ανθρωπιστικό Ταμείο για τη Γάζα που έφτιαξε με τις ΗΠΑ, θα μπορούσε να αντικαταστήσει αυτή την προβληματική οδό η οποία ας σημειωθεί είχε γίνει απείρως προβληματικότερη μετά την διακοπή της συνεργασίας του Ισραήλ με την UNRWA.
H Ιερουσαλήμ όντως πιεζόταν όταν ταυτοποιούσε σε πλάνα εγκλημάτων της 7ης Οκτωβρίου μέλη της UNRWA ή έβρισκε τα ονομάτά τους σε λίστες της Χαμάς. Ωστόσο την πλήρωναν και πάλι οι άμαχοι.
Σήμερα υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα: το GHF λειτουργεί και έχει καταφέρει να παρέχει πλέον έως και δύο εκατομμύρια γεύματα, όπως το ίδιο ανακοινώνει, κάθε μέρα. Αυτό δεν διαψεύστηκε αλλά την ίδια ώρα επίσης δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι η βοήθεια αυτή με κανένα τρόπο δεν είναι αρκετή.
Η UNWRA συνεχίζει να λειτουργεί στη Γάζα με τοπικό προσωπικό αφού το Ισραήλ απαγόρευσε τη διέλευση μελών της από το έδαφός του και ούτε η Αίγυπτος επιτρέπει είσοδο στη Γάζα για αυτόν τον λόγο. Έτσι στον τομέα της σίτισης υπολογίζεται ότι παρέχει μόλις 10,000 γεύματα την ημέρα.
Βοήθεια μπαίνει και πάλι κανονικά, με τη Χαμάς να αρπάζει το μεγαλύτερο μέρος και τα βίντεο με οργισμένους κατοίκους να πετροβολούν κλεμμένα φορτηγά με τους ενόπλους τρομοκράτες τα οποία περνούν με φρενήρη ταχύτατα να έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο. Είναι μια σίγουρα μια εικόνα ντροπής εν μέσω αδιαφορίας διεθνώς μάλιστα.
Δεν υπάρχει όμως άλλη δυνατότητα. Αυτή είναι η οδός και ακόμα και η μισή βοήθεια να φτάνει στους αμάχους το όφελος είναι πολύ μεγάλο, προστιθέμενο δε στο GHF είναι τεράστιο.
Μ’ αυτό λοιπόν υπόψην η Κύπρος και οι 1,200 τόνοι βοήθειας που απέστειλε χθες βράδυ κάνει όχι μόνο αυτό που επιβάλλεται στο βαθμό του δυνατού αλλά και διατηρεί γέφυρες και με τα δύο μέρη, μαζί και το ρόλο της ίδιας όχι πια ως ενός μέρους προβληματικού αλλά ως μιας χώρας με κομβική σημασία ειδικά σ’ αυτό, όχι μόνο στη Γάζα αλλά και σε διενέξεις αλλού στην περιοχή. Ένα ρόλος που αναγνωρίζεται πλέον από όλους.
Πλην βέβαια των γνωστών οι οποίοι ακόμα και σήμερα αμφισβητούν το «Αμάλθεια» χωρίς κανένα στοιχείο αντιλόγου, απλώς με μικροπολιτικά κόμπλεξ τα οποία οφείλονται στο δικό τους… κάχρι (από το αραβικό kahr που σημαίνει οργή) και την τραγική αδυναμία τους να χαρούν τα όσα η χώρα τους πετυχαίνει, μαζί της.
Είναι απίστευτο σίγουρα, όσο και θλιβερό, ότι αυτοί οι οποίοι μηδενίζουν και υποσκάπτουν τα όσα με τεράστιο κόπο η πατρίδα μας καταφέρνει, είναι οι ίδιοι συνήθως οι οποίοι ανέξοδα και για τις πολιτικές τους ατζέντες χρησιμοποιούν τον Πόλεμο στη Γάζα για να διαφημίζονται ως φιλεύσπλαχνοι με όποιο τρόπο μπορούν.
Ασχέτως εάν ποτέ δεν έστειλαν στη Γάζα έστω και ένα κουτί μπισκότα.
