Τα τελευταία χρόνια ο σχολικός εκφοβισμός (όρος που έγινε γνωστός με την ξένη λέξη «μπούλινγκ») μας απασχολεί όλο και περισσότερο, καθώς ο αριθμός των περιστατικών φαίνεται να αυξάνεται, δυστυχώς. Θύματα τις περισσότερες φορές είναι μαθητές όλων των ηλικιών κι ενίοτε και εκπαιδευτικοί. Τις πλείστες δε φορές, τα περισσότερα περιστατικά εκφοβισμού μπορεί να λαμβάνουν χώρα μέσα στους σχολικούς χώρους, αλλά «πλασάρονται» με ιδιαίτερη ευκολία και χωρίς αναστολές μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από τον χώρο, δηλαδή, μέσα στον οποίο πολλές φορές εκκολάπτονται.

Το μπούλινγκ έχει εξελιχθεί σε μάστιγα που ταλανίζει τα σχολεία σε διεθνές πλέον επίπεδο και οι ειδικοί ερμηνεύοντας τον όρο, μεταξύ άλλων, αναφέρονται σε μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός του σχολικού πλαισίου. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, επισημαίνεται και το εξίσου σημαντικό σημείο: Η χρόνια θυματοποίηση μπορεί να συνδεθεί με ψυχολογικά προβλήματα, όπως είναι η υπερβολική αναστολή, η μοναξιά των παιδιών, το άγχος και η κατάθλιψη, ενώ ένα παιδί που είναι θύμα αυτής της κατάστασης, συχνά παρουσιάζει άρνηση να πάει στο σχολείο του.

Όσο για τις μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται, αυτές είναι: Ο σωματικός εκφοβισμός, ο λεκτικός εκφοβισμός, ο ψυχολογικός εκβιασμός, ο κοινωνικός εκφοβισμός, καθώς και ο ηλεκτρονικός.

Όλα τα πιο πάνω και αρκετά άλλα μπορεί να συμβαίνουν μεν κατά τη διάρκεια της σχολικής μέρας, αλλά επηρεάζουν ένα παιδί καθ’ όλη τη μέρα του και μαζί με αυτό και την οικογένεια του. Δεν είναι εύκολο ούτε και για την οικογένεια –στην περίπτωση που γνωρίζει για το τι βιώνει το παιδί– να το βλέπει να ταλαιπωρείται, να φοβάται, να πιέζεται… Και συχνά, η οικογένεια διερωτάται και προβληματίζεται για το τι είναι ορθό να πράξει και με ποιο τρόπο να χειριστεί την όλη κατάσταση.

Αυτό μας έχει αναφερθεί αρκετές φορές σε βάθος χρόνου από γονείς που είδαν τα παιδιά τους να πέφτουν θύματα μπούλινγκ. Εκείνο, όμως, που ενισχύει την ανησυχία για το τι γίνεται και αν τελικά όλη αυτή η αποτρόπαια συμπεριφορά κάποιων απέναντι σε συμμαθητές τους αντιμετωπίζεται δραστικά, είναι η αγωνία, το άγχος και ο φόβος πολλών γονέων για το τι ενδέχεται να βιώσουν τα παιδιά τους. Φοβούνται… προκαταβολικά για κάτι που βλέπουν να υπάρχει δίπλα τους, προβληματίζονται για το πώς θα πρέπει να δράσουν εάν συμβεί στο δικό του παιδί. Πρωτίστως, ας θωρακίσουμε τα παιδιά με αυτοπεποίθηση αλλά και με εμπιστοσύνη πως ό,τι κι αν τους συμβεί μπορούν να μας εμπιστευτούν.