Και τώρα τι; Οι ερωτήσεις μετά το χτύπημα του Ισραήλ κατά της Χαμάς στην Ντόχα του Κατάρ είναι σίγουρα περισσότερες από τις απαντήσεις.
O IDF έπληξε κτήριο στο οποίο φέρεται να συνεδρίαζαν οι «πέντε», η ομάδα δηλαδή που είχε αναλάβει την ηγεσία μετά από την εξόντωση του Ισμαήλ Χανίγιε πέρσι στην Τεχεράνη. Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές η τύχη τους παρέμενε άγνωστη, με τις πληροφορίες από την Ντόχα να είναι αντιφατικές.
Αυτό όμως δεν είναι πια (αλλά και… ακόμα) η είδηση. Η είδηση – και αυτό είναι που αναζητούν τα ΜΜΕ – είναι το παρασκήνιο της επίθεσης η οποία όπως δήλωσε το Ισραήλ στον ΟΗΕ ήταν αντίποινο για το χθεσινό πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα στην Ιερουσαλήμ για το οποίο η Χαμάς πανηγύρισε – χωρίς όμως να αναλάβει την ευθύνη.
Και το παρασκήνιο δεν οδηγεί μόνο στην χθεσινή επίθεση αλλά και στα όσα προηγήθηκαν, για τα οποία είχαμε γράψει.
Το πρώτο ερώτημα, εάν οι ΗΠΑ γνώριζαν, είχε απαντηθεί αφ’ εαυτού μόλις διατυπώθηκε: το Ισραήλ δεν υπάρχει περίπτωση να έκανε κάτι τέτοιο στο έδαφος ενός συμμάχου των ΗΠΑ, εκεί μάλιστα όπου βρίσκονται οι μεγαλύτερες αμερικανικές βάσεις, χωρίς να το γνώριζε η Ουάσινγκτον.
Η δε σιγή της τελευταίας σε συνδυασμό με τις επιβεβαιωτικές δηλώσεις Ισραηλινών αξιωματούχων στα ΜΜΕ του Ισραήλ, έστω και υπό τον όρο της ανωνυμίας, διέλυσε κάθε περί του αντιθέτου υπόθεση.
Η Ουάσινγκτον, λοιπόν, γνώριζε όπως όλα δείχνουν. Η Ντόχα;
Διότι σαφώς και το Κατάρ δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχθεί ότι έδωσε το πράσινο φως, όμως ούτε και οι ΗΠΑ θα το έδιναν εάν δεν ήταν βέβαιες για την Καταρινή αντίδραση. Εκτός και εάν η Ουάσινγκτον ήθελε να στείλει μήνυμα στη Ντόχα, κάτι που δεν είναι λογικό. Ειδικά με το να εγκρίνει μια τέτοια κίνηση.
Η απάντηση, λοιπόν, ίσως να βρίσκεται σ’ αυτά που και προ ημερών γράψαμε, το τι δηλαδή συνέβαινε μεταξύ της Ντόχα και της ηγεσίας της τρομοκρατικής οργάνωσης. Η Χαμάς ήταν ατού για την επιρροή της Ντόχα στην περιοχή, παρότι η τελευταία παρίστανε τον ουδέτερο διαμεσολαβητή ενώ χρηματοδοτούσε την τρομοκρατική οργάνωση.
Στην εξέλιξη αυτού του πολέμου η δύναμη της Χαμάς μειωνόταν μέρα με τη μέρα, λόγω των πληγμάτων που δεχόταν από το Ισραήλ. Το Κατάρ χρησιμοποιούσε τους ανεξάντλητους πόρους του για να επηρεάζει από τα κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια, μέχρι υπηρεσίες του ΟΗΕ και από εκεί μέχρι, ολοφάνερα, κορυφαία δυτικά ΜΜΕ προσπαθώντας να ανακόψει την προέλαση των Ισραηλινών με το χαρτί της, επιλεκτικής έστω, ευαισθησίας της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Όμως η εκλογή Τραμπ έκρινε το παιγνίδι οριστικά, αφού το Ισραήλ πλέον είχε, εν μέσω μάλιστα έξυπνων αμοιβαίων θεατρινισμών, περί «σύγκρουσης με τον Ντόναλντ Τραμπ», αποκτήσει ελευθερία κινήσεων.
Η Χαμάς εκτίμησε όπως όλα δείχνουν πολύ λανθασμένα τις δυνάμεις της. Ενώ ένας – ένας οι τρομοκράτες της εξοντώνονταν και τα προπύργιά της έπεφταν, η οργάνωση εμφανιζόταν όλο και πιο αδιάλλακτη με μία αυτοπεποίθηση αντιστρόφως ανάλογη της δύναμής της αλλά και της ίδιας της λογικής.
Βεβαίως, δεν περιμένει κανείς ιδιαίτερη λογική από παράφρονες, εγκληματίες ισλαμιστές οι οποίοι πιστεύουν ότι όταν πεθάνουν θα βρεθούν στον Παράδεισο κιόλας μετά από τις φρικαλεότητες που διέπραξαν, να έχουν κάποια… φιλική σχέση με τη λογική. Όμως αυτή τους ή στάση, όπως λέγαμε προ ημερών, είχε εξαντλήσει την υπομονή, πρώτα των Αμερικανών διαμεσολαβητών, έπειτα του Καΐρου και τελικά της ίδιας της Ντόχα, όπως η μάλλον μπλαζέ στάση της έναντι της πρότασης Τραμπ είχε δείξει. Οι πληροφορίες απόψε εδώ στο Ισραήλ αλλά και στις ΗΠΑ μιλούν για ενημέρωση και του ίδιου του Κατάρ για το χτύπημα.
Πάντως, εάν η είδηση της εξόντωσης της ηγεσίας της επιβεβαιωθεί, τότε η υπόθεση Γάζα, θα περάσει σε δεύτερη μοίρα αφού πλέον θα έχει σφραγιστεί το τέλος της οργάνωσης, είτε με την στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ, είτε με την παράδοση των μελών της. Το τελευταίο φαίνεται να είναι λιγότερο πιθανό.
Όσο για τους πέντε τρομοκράτες, εάν σκοτώθηκαν, δεν θα ακούσουν αν μη τι άλλο, ότι μετά την επίθεση εναντίον τους το Χρηματιστήριο του Τελ Αβίβ κατέγραψε μια τρελή πορεία, κλείνοντας με ρεκόρ στους δείκτες του. Με δεδομένο ότι δεν θα βρουν σίγουρα τα πιλάφια και τις παρθένες, αν μη τι άλλο, δεν θα το ζήσουν ούτε αυτό.
