Ορθότατα το είπε ο Ανδρέας Βύρας. «Τη στιγμή που δίπλα μας υπάρχουν χιλιάδες νεκροί, με διεθνείς αντιδράσεις (…) καλούμαστε να στρέφουμε τη δημόσια συζήτηση σε συνθήματα τοίχων».
Μάλιστα, ως να ασπαζόμαστε τη λογική των συζητήσεων που επιθυμεί η ισραηλινή κυβέρνηση. Εδώ και δύο χρόνια επιδίδονται σε γενοκτονία, άφησαν πίσω τους μέχρι τώρα πάνω από 60.000 νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους και στα ερείπια να λιμοκτονούν, και η έγνοια τους είναι ο αντισημιτισμός στην Κύπρο. Γιατί άραγε; Θεωρούν ότι είναι ισραηλινό έδαφος, που πρέπει να ελεγχθεί; Έστειλε επιστολή ο υπουργός Διασποράς του Ισραήλ στον Πρόεδρο κι αυτός την διαβίβασε σε δυο υπουργούς, με θέμα: «Ενίσχυση των δράσεων για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού και της υποκίνησης μίσους στην Κύπρο». Και ξαφνικά η τοπική αυτοδιοίκηση έλαβε οδηγίες από το υπουργείο Εσωτερικών «για άμεσο καθαρισμό των όποιων τέτοιων συνθημάτων στους δήμους και κοινότητες». Όχι γενικά και αόριστα των ρατσιστικών ή άλλων συνθημάτων, αλλά όσων εκφράζουν αντισημιτισμό.
Άσε, που είναι αστείο να μιλάμε για αντισημιτισμό στην Κύπρο όπου η πλειονότητα θαυμάζει το Ισραήλ. Όσοι αυτή τη στιγμή εκφράζονται κατά του Ισραήλ, δεν είναι λόγω αντισημιτισμού, αλλά επειδή τους πονάει η γενοκτονία που παρακολουθούν δυο χρόνια. Πριν από την επίθεση στη Γάζα ελάχιστοι εκφράζονταν κατά του Ισραήλ, και σίγουρα δεν υπήρχαν πουθενά συνθήματα «αντισημιτικά». Αλλά η σφαγή ενός λαού ξεσήκωσε σε όλο τον πλανήτη αντιδράσεις. Το γόητρο του Ισραήλ έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από τη δική του συμπεριφορά και όχι επειδή ξύπνησαν οι πολίτες της Κύπρου και του κόσμου ένα πρωί και αποφάσισαν ότι είναι αντισημίτες. Οι ανακοινώσεις των χωρών που αναγνωρίζουν το παλαιστινιακό κράτος, είναι η πιο ηχηρή αντίδραση προς την ισραηλινή κυβέρνηση.
Μπροστά σε όσα συμβαίνουν, λοιπόν, ο υπουργός Διασποράς του Ισραήλ έχει έγνοια για την Κύπρο και τα συνθήματα στους τοίχους;
Σωστά διερωτήθηκε και το ΑΚΕΛ, που κατάγγειλε την ισραηλινή παρέμβαση, εάν «κουμάντο στην χώρα κάνει το καθεστώς Νετανιάχου;». Διότι, δεν είναι και το πρώτο συμβάν τα δυο χρόνια του πολέμου. Οι όποιες εξηγήσεις από την κυβέρνηση εκφράζουν μόνο αμηχανία επειδή αποκαλύφθηκε η νέα της δουλικότητα απέναντι σε μια χώρα που όλος ο κόσμος σήμερα καταδικάζει. Άλλο συνεργάτης ή και σύμμαχος και άλλο να εκχωρείς και δικαίωμα να παρεμβαίνει στη διαχείριση εσωτερικών ζητημάτων.
Μόνο και μόνο ότι εστάλη επιστολή στην τοπική αυτοδιοίκηση για να ικανοποιηθεί η ισραηλινή κυβέρνηση είναι αίσχος και αναξιοπρέπεια. Άσχετα αν δήθεν το σκεπτικό της επιστολής ήταν «μια γενική σύσταση προς Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων» επειδή «φιλοξενούμε μεγάλο αριθμό ξένων από διάφορες χώρες και θρησκείες. Πρόθεση μας είναι να αποφεύγεται η ρητορική μίσους», όπως έλεγε χτες ο Γενικός Διευθυντής του υπουργείου Εσωτερικών. Γενική σύσταση μπορούσαν να στείλουν οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Την έστειλαν τώρα επειδή τους το υπέδειξε ο Ισραηλινός υπουργός. Αυτό είναι το πρόβλημα και όλα τα άλλα είναι παραμύθια.
Αλλά, πώς να μην έχει αυτό το θράσος η ισραηλινή κυβέρνηση; Από τη μια η κυπριακή κυβέρνηση ικανοποιεί τις απαιτήσεις της και από την άλλη, το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, σπεύδει να την υπερασπιστεί όταν επικρίνεται επί τούτου. Έβγαλε ανακοίνωση το ΑΚΕΛ και κατάγγειλε το γεγονός και πριν ακόμα του απαντήσει η κυβέρνηση έσπευσε να του απαντήσει ο ΔΗΣΥ. Και το πιο αστείο (το επαναλάμβαναν και τα στελέχη του στις συζητήσεις) είναι που ως επιχείρημα έθετε το δήθεν καυτό ερώτημα: «Αν η επιστολή προερχόταν από την παλαιστινιακή πλευρά για συνθήματα που στρέφονταν εναντίον τους, θα έβγαζε το ΑΚΕΛ ανακοίνωση; Θα αντιδρούσε με την ίδια ευαισθησία;».
Λες και αυτό είναι το πρόβλημά μας. Δηλαδή, ο ΔΗΣΥ αποδέχεται την παρέμβαση του Ισραήλ και τον χειρισμό της από την κυβέρνηση, επειδή το ΑΚΕΛ δεν θα αντιδρούσε σε παρόμοια παρέμβαση από την παλαιστινιακή πλευρά. Ένα σοβαρό κόμμα και ένα σοβαρό κράτος δεν θα δεχόταν καμιά τέτοια παρέμβαση, πόσω μάλλον να την αποδέχεται επειδή την απορρίπτει ο εσωτερικός του αντίπαλος. Η αξιοπρέπεια της χώρας μετριέται και με τις μικροκομματικές πολιτικές.
