Θα δώσει η Ρωσία τον Μπασάρ αλ Άσαντ στη «νέα» Δαμασκό μετά την επίσκεψη αλ Σάρα στη Μόσχα;
Αν και δεν αποκλείεται κάτι τέτοιο ως προοπτική, μερικά πράγματα πρέπει να ειπωθούν. Όταν πέρσι το Δεκέμβρη ο Άσαντ έφευγε εσπευσμένα για τη Μόσχα την ώρα που το καθεστώς του ξεψυχούσε και τα οστά του πατέρα και της μητέρας του απανθρακώνονταν μαζί με το πολυτελές συγκρότημα του μαυσωλείου στο οποίο βρίσκονταν, ο Σύρος δικτάτορας μάλλον δεν θα φαντάστηκε ότι ο άλλοτε σύμμαχός του θα τον πουλούσε τόσο γρήγορα
Βεβαίως ο βίος και η πολιτεία του Πούτιν δεν δείχνουν άνθρωπο με τα όποια αισθήματα για τον οποιονδήποτε και το οτιδήποτε αλλά, ο λόγος δεν ήταν αυτό. Ήταν πως εκείνες τις μέρες, ο πλέον μισητός εχθρός της συριακής αντιπολίτευσης, το ρωσικό καθεστώς το οποίο έλιωσε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους κάτω από τα ερείπια (και τουλάχιστον τεσσάρων νοσοκομείων κατά τον ΟΗΕ) με τη χρήση απαγορευμένων βομβών βαρελιού και με πολλούς άλλους τρόπους εξαφανίζοντας ολόκληρες συνοικίες με αμάχους, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός «ευαίσθητου» σήμερα με άλλες καταστάσεις, αυτός λοιπόν ο εχθρός δεν θα μπορούσε να εξιλεωθεί τόσο απλά για τα εγκλήματα που διέπραξε τουλάχιστον στη συνείδηση των Σύρων.
Ωστόσο, στυγνοί εγκληματίες και εκείνοι με πλούσια δράση του είδους όπως και ο Πούτιν, ο Άχμετ αλ-Σάρα και η παρέα του είχαν δώσει νωρίς δείγματα γραφής για το τι θα μπορούσαν να κάνουν σε σχέση με τη Ρωσία αποφεύγοντας να πειράξουν τις ρωσικές βάσεις και αναγκάζοντας τη Μόσχα να αναδιπλωθεί και να διεξάγει επείγουσες συνομιλίες για την προστασία τους. Η ρωσική παρουσία περιορίστηκε κάπως σε εξοπλισμό και επάνδρωση, ωστόσο, φαίνεται πια πως αυτό που πολλοί εκτιμούσαν, ότι δηλαδή παρασκηνιακά συνεχιζόταν ένας πολύ εποικοδομητικός διάλογος επαληθεύεται.
Άλλωστε και οι δύο πλευρές είχαν συμφέρον να διασωθεί η παρουσία της Ρωσίας στην ανατολική Μεσόγειο για πολλούς λόγους. Ο αλ-Σάρα ήξερε πως το… ενοίκιο για τη διατήρηση αυτή θα ήταν τεράστιο και η Μόσχα δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το καταβάλει, η δε τελευταία γνώριζε ότι ο αλ-Σάρα δεν θα συνέχιζε την πορεία του προκατόχου του γιατί δεν είχε κανένα λόγο να το πράξει προσδένοντας τη «νέα Συρία» σε ένα και μοναδικό άρμα. Επίσης, πως εκείνη είχε πολλά να προσφέρει για να δημιουργηθεί μια νέα σχέση ανοχής, αμοιβαία επωφελής. Και αυτό έκανε.
Η Μόσχα, λοιπόν, έδωσε στο νέο καθεστώς πολύ σημαντική βοήθεια. Με το 85% των στρατιωτικών εγκαταστάσεων της Συρίας να έχει ισοπεδωθεί από τα ισραηλινά χτυπήματα, παραχώρησε σημαντικές ποσότητες – αμυντικού – οπλισμού ενώ κατά τη χθεσινή επίσκεψη αλ Σάρα συμφωνήθηκε όπως μεταδίδεται η περαιτέρω εκπαίδευση Σύρων στρατιωτικών στη Ρωσία. Η Μόσχα έδωσε μεγάλες ποσότητες σιτηρών, καυσίμων, ιατροφαρμακευτικού υλικού και πολλά άλλα στη Συρία. Ανέλαβε μέχρι και την εκτύπωση των νέων χαρτονομισμάτων της.
Στο ερώτημα όμως, εάν ήρθε η ώρα να παραδώσει τον Άσαντ στην Συρία η Μόσχα, η απάντηση είναι αρνητική. Η Συρία ήγειρε το θέμα. Για να ενισχύσει τη θέση του ο αλ Σάρα άφησε να νοηθεί ότι η νέα κυβέρνηση, θα τιμήσει τις συμφωνίες του Άσαντ με τη Μόσχα, ανατρέποντας μια σειρά από κινήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση τις οποίες ο HTS του αλ Σάρα είχε κάνει στο παρελθόν.
Για τη Ρωσία ελλοχεύουν πολλοί κίνδυνοι μέσα από μια σύγκρουση με τη Δαμασκό, όπως και μέσα από τη συνεργασία μαζί της. Κίνδυνοι ως προς τη θέση της γεωπολιτικά στην περιοχή και την ενίσχυση της Τουρκίας ακόμα περισσότερο, κίνδυνοι οι οποίοι έχουν να κάνουν με μια πιθανή αλλαγή πλεύσης της Δαμασκού σε σχέση με τη ρωσική παρουσία, στο μέλλον βέβαια. Διότι προς το παρόν η Δαμασκός δελεάζει τη Ρωσία ζητώντας την επιστροφή των Ρώσων ειρηνευτών στα σύνορα με το Ισραήλ και με πολλούς άλλους τρόπους.
Αυτή την ώρα, λοιπόν, και ενόσω το δούναι και λαβείν συνεχίζεται, ο Άσαντ παραμένει ένα σημαντικό χαρτί για τη Μόσχα η δε Δαμασκός μπορεί να κάνει κάποια υπομονή.
Με τα -άγνωστα- μαζικά εγκλήματα όμως του Άσαντ να αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο η Ρωσία ίσως να αποφασίσει πως το τίμημα στη διεθνή της εικόνα μαζί με τα συμφέροντά της στη Συρία την οδηγούν στην παράδοσή του. Προς το παρόν ο Άσαντ είναι «ασφαλής».
Πόσο θα κρατήσει όμως αυτό το παρόν είναι μια άλλη ιστορία.
