Η ομιλία του Γιαΐρ Λαπίντ στην Κνέσετ την περασμένη Δευτέρα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη και αυτό ήταν φυσικό όταν κύριος ομιλητής ήταν το Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μπήκε στο κτίριο του ισραηλινού κοινοβουλίου ως θριαμβευτής αφού κατάφερε αυτό που για πολλούς θεωρείτο ακατόρθωτο, να πείσει Νετανιάχου και Χαμάς μα συμβιβαστούν και να επιτευχθεί συμφωνία τερματισμού των εχθροπραξιών στη Γάζα. Όπως ήταν φυσικό σε μια σύγκρουση που κράτησε δύο χρόνια, η αντιπολίτευση να έχει να κερδίσει πολλούς πόντους ιδιαίτερα όταν η χώρα βρίσκεται στο στόχαστρο της διεθνούς κοινής γνώμης και – ενδεχομένως – των περισσοτέρων κυβερνήσεων ανά το παγκόσμιο.
Δεν ακολούθησε την πεπατημένη ο αρχηγός της ισραηλινής αντιπολίτευσης και δεν λειτούργησε κατά πρότυπα πολύ γνωστά σε εμάς στον κυπριακό αλλά και στον ελλαδικό χώρο. Όπου δηλαδή οι εκάστοτε αντιπολιτευόμενοι σπεύδουν να εκμεταλλευθούν την όποια δεδομένη αρνητική εξέλιξη για τη χώρα ή δυσκολία προκειμένου να αποκομίσουν κομματικά οφέλη. Και δεν είναι λίγες οι φορές που υιοθετήθηκαν αφηγήματα ξένων κυβερνήσεων και παραγόντων και αμφισβητήθηκαν θέσεις της κυπριακής αλλά και της ελλαδικής ηγεσίας. Το Κυπριακό, για παράδειγμα, μπορεί να μας δώσει πολλές τέτοιες περιπτώσεις, όπου η αντιπολίτευση να υιοθετεί θέσεις και υποδείξεις ξένων παραγόντων προκειμένου να αμφισβητήσει θέσεις και προθέσεις εκείνου που τη δεδομένη στιγμή βρίσκεται στο πηδάλιο της χώρας και διαχειρίζεται το εθνικό ζήτημα.
Ενώ λοιπόν ο Γιαΐρ Λαπίντ θα μπορούσε τη δεδομένη στιγμή να αντιπολιτευτεί τον Βενιαμίν Νετανιάχου ότι π.χ. με τις ενέργειες ή με τη στάση του απομόνωσε τη χώρα. Αντί να χρησιμοποιήσει τις διαδηλώσεις διεθνώς κατά του Ισραήλ για να επικρίνει τον πρωθυπουργό της χώρας, επέλεξε να απευθυνθεί προς τους διαδηλωτές. Είπε κατά την ομιλία του στην Κνέσετ στις 13 Οκτωβρίου ο Λαπίντ: «Απευθύνομαι προς όλους εκείνους που τα τελευταία δύο χρόνια διαδηλώνουν εναντίο του Ισραήλ στους δρόμους του Λονδίνου και της Ρώμης, στο Παρίσι και το πανεπιστήμιο Κολούμπια. Δεν εκπροσωπώ την κυβέρνηση, όπως γνωρίζεται, είμαι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, και αυτό που σας λέω είναι πως, έχετε εξαπατηθεί. Έχετε εξαπατηθεί από επαγγελματίες προπαγανδιστές που χρηματοδοτούνται από την τρομοκρατία και οι οποίοι σας έχουν εξαπατήσει».
Και συνεχίζοντας ο Λαπίντ τους κάλεσε «Τώρα που ο πόλεμος έχει σταματήσει, έχετε το χρόνο και την ευκαιρία να πάνε να μάθετε για τα δεδομένα» και συνέχισε λέγοντας τα εξής: «Η αλήθεια είναι πως μια δημοκρατική χώρα δέχθηκε επίθεση από μια φανατική τρομοκρατική οργάνωση. 1200 άνθρωποι σκοτώθηκαν μέσα σε μια μέρα. Γυναίκες βιάστηκαν, μωρά κάηκαν ζωντανά. Και παίζοντας με τη νοημοσύνη σας κατάφεραν να σας πουλήσουν μια παράλογη ιδέα ότι υποστηρίζοντας την ισλαμιστική τρομοκρατία αποτελεί κατά κάποιοι τρόπο μια φιλελεύθερη αξία».
Η αντιπολίτευση μπορεί να ασκείται για σωρεία ζητημάτων και στο γειτονικό Ισραήλ υπάρχουν οι αντιπολιτευόμενοι είναι πολύ πιο έντονοι και εκφραστικοί από τους Κύπριους ή τους Ελλαδίτες συναδέλφους τους. Όμως υπάρχουν ζητήματα όπου το συμφέρον της χώρας απαιτείται να μπει πάνω από όποιο κομματικό συμφέρον. Είναι εκείνες οι στιγμές όπου το εθνικό ή το ευρύτερο συμφέρον της χώρας αναμένει ότι η αντιπολίτευση θα παίξει ένα εποικοδομητικό ρόλο. Όχι για να βοηθήσει τον εκάστοτε που ηγείται μιας κυβέρνησης, αλλά γιατί το συμφέρον της χώρας είναι πάνω από τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές θέσεις.
Αλήθεια πόσες φορές ακούσαμε δικούς μας αντιπολιτευόμενους να απευθύνονται δημοσίως από το βήμα της κυπριακής Βουλής και να υποδεικνύουν σε ξένους ότι λανθάνονται με τα όσα υποστηρίζουν για την χώρα μας; Αντίθετα, είδαμε πολλές φορές αντιπολιτευόμενους να σπεύδουν με πολλή άνεση να υιοθετούν το όποιο αφήγημα κάποιου τρίτου γιατί απλούστατα αυτό, κατά την εκτίμησή τους τη δεδομένη στιγμή, μπορεί να τους αποφέρει κάποιο κομματικό όφελος. Βλέπουμε σχεδόν καθημερινά πολιτικούς να αμφισβητούν τις προθέσεις της κυβέρνησης (είτε της παρούσας είτε προηγουμένων) επειδή κάποιος τρίτος υποστήριξε μια άλλη θέση.
Ο Λαπίντ θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί τις διεθνείς αντιδράσεις και να κουνήσει το δάκτυλο στον Νετανιάχου, που πολύ θα τον ήθελε δει να φεύγει από την πρωθυπουργία της χώρας. Αντ’ αυτού κούνησε το δάκτυλο προς εκείνους που κατηγορούν και διαδήλωναν εναντίον της χώρας του.
