Πως θα διεκδικήσουμε και τι για ένα αύριο σαφώς καλύτερο και με διασφαλισμένα τα δικαιώματά μας όπως οι πολίτες στο όποιο άλλο ευρωπαϊκό κράτος;
Η μαθητιώσα νεολαία βγήκε στους δρόμους την Παρασκευή για να διαδηλώσει κατά της ανακήρυξης του ψευδοκράτους από τον Ραούφ Ντενκτάς στις 15 Νοεμβρίου το 1983. Λίγοι ήταν οι διαδηλωτές που γνώριζαν γιατί διαμαρτύρονταν. Σε δηλώσεις τους μπροστά στις κάμερες κάποιοι νεαροί δήλωναν ότι βγήκαν να …γιορτάσουν !!! Όχι δεν εννοούσαν ότι γιόρταζαν, απλώς από το πενιχρό λεξιλόγιο τους αυτή τη λέξη βρήκαν για να περιγράψουν τι έκαναν έξω από τις τάξεις. Ευθύνονται γι’ αυτό; Προφανώς όχι.
Η παρεχόμενη παιδεία αυτά τα εφόδια τους δίνει. Αλλά ποιός ασχολείται ουσιαστικά με την ποιότητα της εκπαίδευσης των κυπρίων μαθητών όταν όλα κινούνται στη λογική των αριθμών; Άριστοι όλοι οι εκπαιδευτικοί, άριστοι και οι πλείστοι των μαθητών… Δέχθηκαν κάποια ερεθίσματα για την αποφράδα μέρα προτού βγουν στους δρόμους, και τι;
Η πληροφόρηση ήταν τέτοια που τους κέντρισε το ενδιαφέρον ή απλώς τους προκάλεσε αφόρητη βαρεμάρα και δεν έβλεπαν την ώρα που θα εγκατέλειπαν τα σχολεία άλλοι για τις πορείες και άλλοι για βόλτες;
Κι όλα συμβαίνουν σε μια κοινωνία βαθιά πληγωμένη, με ανοιχτές της πληγές του 1974. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι αλλά ούτε κι αυτούς δεν καταφέραμε ως Κυπριακή Πολιτεία να τους αναδείξουμε στις όποιες εκστρατείες γίνονται για να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία μας, όπως και τα ξένα κέντρα λήψεως των αποφάσεων για ότι έγινε στην μικρή μας πατρίδα και τα επακόλουθά τους που αγγίζουν σήμερα την τρίτη και την τέταρτη γενιά των πολιτών της.
Για πρώτη φορά αποτολμήθηκε η διεξαγωγή έρευνας από την κρατική τηλεόραση με συνεργάτη τον πολύ καλό πολιτικό αναλυτή, Γιάννη Μαυρή, η οποία αποτυπώνει τις στάσεις και αντιλήψεις της κυπριακής κοινής γνώμης απέναντι στην επέτειο των 50 χρόνων από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή του 1974.
Σχεδόν ο μισός πληθυσμός της χώρας μας, δηλώνει εκτοπισθείς από τον τόπο του. Ποσοστό 43 %.
Ποσοστό 14% έχει στην οικογένεια ένα αγνοούμενο. Ποσοστό 7% δηλώνει ότι έχει χάσει αγαπημένο πρόσωπο στο πραξικόπημα ή στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Ανάλογο είναι το ποσοστό όσων έχουν κάποιο τραυματία είτε στο πραξικόπημα είτε στην τουρκική εισβολή.
Οι κακοποιηθέντες πολίτες του 1974 είτε στο πραξικόπημα είτε στην τουρκική εισβολή είναι το2%.
Για ένα μικρό τόπο όπως η Κυπριακή Δημοκρατία, οι αριθμοί είναι μεγάλοι σε σύγκριση με τον πληθυσμό. Τις πληγές μας μάθαμε να τις κρύβουμε, να τις υποβαθμίζουμε. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι μαθητές δεν γνωρίζουν όσα θάπρεπε να γνωρίζουν για τη σύγχρονη ιστορία μας γιατί το λέμε και το ξαναλέμε, οι όποιες εκδηλώσεις για τις μαύρες επετείους γίνονται κατά τρόπο που δεν προκαλεί το ενδιαφέρον των πλείστων νεολαίων.
Είναι πρόδηλο από την έρευνα του ΡΙΚ, ότι οι γνώσεις για ότι έγινε το 1974 αντλείται από πηγές έξω από το σχολείο. Αυτό δηλώνει το 48% και μόνο το 10% έμαθε ότι έμαθε κυρίως από το σχολείο. Και από τα δύο δήλωσε το 37%. Οι εξωσχολικές πηγές ενημέρωσης, είναι με βάση την ίδια έρευνα του ΡΙΚ, η οικογένεια και οι συγγενείς. Ποσοστό 64%. Ποσοστό 30% άκουσα για το 1974 από φίλους και γνωστούς, ποσοστό 26% από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, το 25% από το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από βιβλία και εγκυκλοπαίδειες ενημερώνεται το 24%. Τις προσωπικές εμπειρίες του επικαλείται το 22%. Η ενημέρωση από πολιτικές οργανώσεις, κόμματα και συντεχνίες περιορίζεται στο ισχνό 3% και από προσφυγικά σωματεία και συλλόγους το 2%.
Καταφανές το πρόβλημα. Όταν δεν γνωρίζουμε πως θα κοινοποιήσουμε τι έγινε, κυρίως πως θα διεκδικήσουμε και τι για ένα αύριο σαφώς καλύτερο και με διασφαλισμένα τα δικαιώματά μας όπως οι πολίτες στο όποιο άλλο ευρωπαϊκό κράτος;
