Βρέχει και σήμερα στην πόλη –και σε όλο το νησί– έτσι συνεχόμενα και χορταστικά, για τη διψασμένη γη μας. Κίτρινες προειδοποιήσεις, εκδίδει το μετεωρολογικό, με εκείνη τη χαρακτηριστική, ξύλινη γλώσσα του, για τον καιρό που «θα είναι κυρίως συννεφιασμένος και κατά διαστήματα αναμένονται τοπικές βροχές και μεμονωμένες καταιγίδες»…

Κι εσύ, χάνεσαι, παρατηρώντας τα φορτωμένα με νερό, φύλλα της λεμονιάς στην αυλή του διπλανού σπιτιού, καθώς αφουγκράζεσαι τον ήχο της βροχής στο παράθυρο. Και επιτρέπεις στον εαυτό σου, την πολυτέλεια μιας ενδοσκόπησης, έτσι για να διατηρείς μαζί του, κάποια επαφή… με το γκρίζο χρώμα του ουρανού, να σε σπρώχνει προς τα μέσα… Εκεί έξω, βέβαια, υπάρχει το… Κυπριακό που περιμένει να λυθεί μετά από μισό αιώνα, υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν ή τραυματίζονται κτυπημένοι στους δρόμους, υπάρχουν ηλικιωμένοι που ξυπνούν και κοιμούνται μόνοι, ξεχασμένοι στα αζήτητα, υπάρχουν προβλήματα στα σώματα και στις ψυχές. Αλλά η βροχή είναι έξω απ’ το παράθυρό σου και φέρνει στο μυαλό σου το παιδί που ήσουν κάποτε, εκείνη τη μακρινή εποχή, πέρα από τις ενοχές, τις αμφισβητήσεις και τις αβεβαιότητες, τότε, που για σένα, ήταν όλα εφικτά, σίγουρα και πραγματοποιήσιμα.

Τότε, που νόμιζες πως δεν μπορούσε να σε αγγίξει η φθορά και ο πόνος, που σου άρεσε να είσαι έξω στα περιβόλια με τους παιδικούς σου φίλους, εκείνους που μοιράστηκαν μαζί σου τις πιο ζωντανές, αληθινές κι αξέχαστες εμπειρίες. Εκείνους που είναι κομμάτι της μνήμης σου, που βρίσκονται μέσα σου για πάντα, που τους κουβαλάς, θέλεις δεν θέλεις, στον πιο αγαπημένο χώρο της καρδιάς, εκεί που κουρνιάζει η μακρινή σου αθωότητα. Και η… παιδιάστικη επιθυμία σου, να μη συνθηκολογήσεις με τη σκληρότητα του κόσμου γύρω σου, να μη χάσεις επαφή με το περιβάλλον.

Και περιβάλλον, δεν είναι μόνο αυτά που λένε γύρω μας οι άλλοι, δεν είναι τα λόγια που λέγονται και γράφονται, δεν είναι ο χάρτινος τοίχος που υψώνουμε γύρω μας, γιατί δεν θέλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας – είναι κι αυτό που γίναμε, αυτό που είμαστε ουσιαστικά, τα λιγοστά αναλλοίωτα στοιχεία της ζωής μας, που έχουμε πάψει από καιρό να προσέχουμε. Σκέφτεσαι ότι ενώ εμείς αλλάζουμε, οι χειμώνες, προφανώς, μένουν οι ίδιοι μέσα στα χρόνια, έρχονται και φεύγουν φορτωμένοι γκρίζα σύννεφα, χιόνια στα βουνά και παραμύθια δίπλα στη φωτιά. Και νιώθεις τη βροχή να δυναμώνει… όχι μόνο έξω απ’ το παράθυρο.