Παρακολουθώ τους υποψηφίους για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο να παρελαύνουν καθημερινά από τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Πασχίζει ο καθένας τους να εμφανίσει το καλύτερο πρόσωπο. Έτσι ώστε να προσελκύσει την στήριξη όσον το δυνατόν περισσοτέρων πολιτών. Για  να καταφέρουν να εισέλθουν στο τριπρόσωπο, που είναι ο πρώτος στόχος όλων των υποψηφίων. Τους παρακολουθώ να ανταγωνίζονται ποιος θα μιλήσει περισσότερο για αγάπη. Διάχυτη η υποκρισία για πολλούς εξ αυτών. Για άλλους μεγάλη και για άλλους μικρότερη.

Το σκηνικό δεν διαφέρει πολύ από εκείνο των πολιτικών. Του χωρίς έλεος ανταγωνισμού. Της πρόταξης εντυπωσιοθηρικών υποσχέσεων με στόχο την ψήφο του λαού. Όπως δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει τους πολιτικούς, σε ανάλογο βαθμό δυσκολεύεται να πιστέψει και τους ιεράρχες υποψηφίους. Είναι επειδή κάποιους τους γνωρίζουμε. Είναι επειδή κάποιοι άλλοι, την ώρα που πουλάνε «αγάπη» επιδίδονται και σε πισώπλατα μαχαιρώματα των ανθυποψηφίων τους.

Έχουν, όμως, μια ευκαιρία για να αποδείξουν όλοι ανεξαιρέτως, πόσο πραγματικά εννοούν τα περί αγάπης, τα οποία με περισσή ευκολία διακηρύττουν. Να δείξουν εμπράκτως, πως όταν κάποιος από αυτούς θα εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος, όντως θα διοικήσει την Εκκλησία στη βάση της αγάπης. Στη βάση, δηλαδή, του πυρήνα του Χριστιανισμού. Ονομάζεται Παγκράτιος Μερακλής!

Όπως έγραψε και προ καιρού η στήλη, ήταν με οργή, που πριν από 26 χρόνια, η κοινή γνώμη παρακολουθούσε την πρωτοφανή και απάνθρωπη συνωμοσία στοχοποίησης ενός ανθρώπου όπως ο Παγκράτιος. Ήταν με αηδία που βίωνε τα γεγονότα, επειδή πρωταγωνιστές ήσαν άνθρωποι ρασοφόροι, ιεράρχες, οι οποίοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούν όλες τις ηθικές αξίες του Χριστιανισμού. Ήταν με αγανάκτηση που διαπίστωνε τον ξεπεσμό τόσων πολλών ανθρώπων οι οποίοι εμφανίζονταν ως πνευματικοί και συνωμοτούσαν στη θυματοποίηση ενός αγνού ανθρώπου. Χάριν της εξουσίας και των οφίκιων. Κόντρα στη θέληση, δίκην οδοστρωτήρος, του λαού.

Συνεχίζουν να διατηρούν τον Παγκράτιο σε αργία. Τον αφήνουν να απασχολείται ως κτηνοτρόφος. Αντί στο ποίμνιο το οποίο ο λαός ήθελε να τον τοποθετήσει, τον κρατάνε καταδικασμένο σε ένα πραγματικό ποίμνιο. Μακριά, ευτυχώς γι’ αυτόν, από λύκους με ανθρώπινο προσωπείο…

Ήταν βασανιστικό για χρόνια το ερώτημα: Είναι δυνατόν να μην βρέθηκε έστω κι ένας στην Ιερά Σύνοδο, που να τον αγγίζει η λαϊκή οργή για μια τόσο τεράστια αδικία; Ούτε ένας που να συγκινείται από την απολύτως αγνή και ανθρώπινη στάση του ίδιου του Παγκράτιου; Μετά από 26 χρόνια που ζει την κατάφορη αδικία και τον εγκλωβισμό στον οποίο τον καταδίκασαν κάποιοι ιεράρχες της ντροπής, δεν καταδέχεται καν να επιτεθεί στους συνωμότες. Δεν επιτρέπει στην ψυχή του να μολυνθεί ούτε καν με ένα χαρακτηρισμό. Καρτερικά προσδοκεί τη δικαίωσή του. Χωρίς να απαιτεί. Χωρίς να εκρήγνυται από αγανάκτηση. Χωρίς να κραυγάζει. Ερωτηθείς για την καταδίκη του, περιορίστηκε να απαντήσει: «Εγώ ουδέποτε θα ζητήσω από τη Σύνοδο άρση της αργίας. Είναι στο χέρι της Συνόδου να κάνει αυτό που νομίζει».

Η γνώση μιας αδικίας (τεράστιας στην προκειμένη περίπτωση) σε καθιστά συνένοχο. Έχουν, λοιπόν, όλοι οι Συνοδικοί οι οποίοι διεκδικούν την ψήφο του λαού για να εκλεγούν στην ηγεσία της Εκκλησίας, μια μοναδική ευκαιρία να λυτρωθούν από το βάρος αυτό. Άλλωστε, μερικοί εξ αυτών, ήσαν παρόντες σε εκείνη τη φοβερή σκευωρία. Προλαβαίνουν να προσφέρουν άρση της αδικίας. Άρση της καταδίκης. Ακύρωση της αργίας του Παγκράτιου.

Αγαπητοί υποψήφιοι (Λεμεσού, Πάφου, Ταμασού, Κωνσταντίας, Κυρηνείας, Μόρφου και Καρπασίας) ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα… Δεσμευτείτε (όχι αλά Αναστασιάδη βεβαίως αλλά με πραγματικά δεσμευτικό τρόπο) πως αν εκλεγείτε, θα προχωρήσετε σε άρση της αδικίας κατά του Παγκράτιου Μερακλή. Εντός έξι μηνών από της εκλογής σας. Αποδείξτε στα μέλη του χριστεπώνυμου πληρώματος, πως όσα διακηρύττετε τα εννοείτε και δεν θα αποδειχθούν έπεα πτερόεντα μετά τις εκλογές.

Αποδείξτε την αγάπη!