Έχω μια έντονη αλλεργία στην πλαστικούρα. Είναι τα φοσφοριζέ χρώματα που με ζαλίζουν; Είναι που παριστάνει κάτι πραγματικό σαν τον φίλο – με εισαγωγικά – στο facebook, που δεν συνάντησες ποτέ; Είναι η γλοιώδης αφή και η απουσία μυρωδιάς; Δεν ξέρω, μου την σπάει. Εμείς τα παιδικά γενέθλια τα οργανώναμε σε πάρκα, δημόσια, με… ξυλούρα, χώμα πασπαλισμένο με φύλλα ευκαλύπτου, τζέλι, καραμέλα και σοκολατίνα που έχει γεύση σοκολατίνας. Ποτέ σε πλαστικοποιημένα πάρκα. Βάλτε για λίγο αυτή την εικόνα στην άκρη και ταξιδέψτε μαζί μου πίσω στο χρόνο.
Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 το… μακρινό ταξίδι από Λευκωσία σε Λεμεσό από το παλιό – ο Θεός να το κάμει – χάιγουεϊ, μας φτάνει ως τον περιβόητο Ζωολογικό Κήπο, πασίγνωστη ατραξιόν της εποχής, όπου μας περίμενε η Τζούλη, ο μοναδικός ελέφαντας στην μεγαλόνησο, κάπου εκεί κοντά στα κλουβιά με τους «κοτσινόκωλους» πιθήκους. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία από τον Δημόσιο Κήπο της Λεμεσού και χαράχτηκε στο παιδικό μου μυαλό για ευνόητους λόγους, που σίγουρα περιλαμβάνουν την εμβληματική Τζούλη, ασχέτως αν ένα-δυό χρόνια πριν είχε ποδοπατήσει μέχρι θανάτου τον φύλακά της, γεγονός που ευτυχώς τότε αγνοούσα.
Πώς δένουν οι δύο ιστορίες; Πρόσφατα βρέθηκα στον Δημόσιο Κήπο Λεμεσού και ήρθα ενώπιον μιας άλλης «τραγωδίας». Αν σας έχει διαφύγει το στόρι που παίζει εδώ και μέρες στα ΜΜΕ, αυτό τον καιρό διεξάγονται έργα για την κατασκευή / αναβάθμιση δύο παιδότοπων εντός του ιστορικού πάρκου. Θαυμάσια, θα μου πείτε και σε πρώτη ανάγνωση θα έχετε δίκιο. Θα προσπαθήσω όμως να σας αλλάξω τη γνώμη. Γιατί;
Επειδή ο Δήμος προχώρησε στις κατασκευές στα μουλωχτά, με τα 1.7 εκατ. ευρώπουλα δωρητή (πύργο θα φτιάξουν;), φέρνοντας τους λεμεσιανούς, τουλάχιστον αυτούς που ανησύχησαν, προ τετελεσμένων. Επειδή δεν προηγήθηκε καμία δημόσια διαβούλευση. Επειδή δεν παρουσιάστηκε κανένα masterplan. Επειδή δεν έγινε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός. Επειδή δεν προκηρύχθηκαν προσφορές. Επειδή όλα έγιναν χωρίς διαφάνεια. Επειδή αν πας επί τόπου θα κλάψεις με τα τσιμεντώματα δίπλα από ρίζες δέντρων για ένα έργο που μοιάζει και είναι ξεκάρφωτο σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο, ένα κολάζ… σε αναγεννησιακό πίνακα. Παρανομίες, παρατυπίες, προχειρότητες; Διαλέξτε. Η υπόθεση, εξάλλου, βρίσκεται στα δικαστήρια. Δείτε εδώ τις θέσεις του Δήμου.
Η μη επαγγελματική μου άποψη είναι ξεκάθαρη: Να διακοπούν άμεσα τα έργα, να ακολουθηθούν όλες οι ορθές διαδικασίες, να εκπονηθεί masterplan για ολόκληρο τον απαρχαιωμένο Δημόσιο Κήπο (έμφανση στο “δημόσιο”) με τις άσχετες και σκόρπιες τσιμεντοπλάκες που υπάρχουν εκεί για να εξυπηρετούν τη γιορτή του κρασιού (για μία γέριμη μέρα τον χρόνο) και λουκέτο στον ζωολογικό (τάχαμου) κήπο. Αν μη τι άλλο είναι και θέμα αισθητικής. Ούτε για αυτό τους κόφτει;
Τη φωνή τους στις αντιδράσεις διάφορων επαγγελματικών φορέων, πρόσθεσε με παλμό και η ομάδα πολιτών «Ο κήπος εν δικός μας» που αγωνιά για το μοναδικό πράσινο φιλέτο της πόλης (έμφαση στο “μοναδικό”). Ε λοιπόν ο κήπος δεν είναι μόνο δικός σας. Είναι ολονών μας, τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να νιώθουμε όλοι. Γιατί το «ίνταλως κάμνετε» πιάνει όλα τα μήκη και πλάτη. Σήμερα εσείς, αύριο εμείς. Κάποτε πρέπει να φωνάξουμε ομοθυμαδόν, φτάνει!
Οι παρατυπίες, παρανομίες, παρεμβάσεις και τα συντόμια είναι προσφιλείς μέθοδοι για πολλά μικρά και μεγάλα έργα στη βραχονησίδα, τα οποία κυρίως αφορούν το περιβάλλον ή/και δημόσιο χώρους. Τι σόι πολίτες είμαστε αν δεν έχουμε λόγο σε ό,τι μας αφορά και μας ανήκει;
Η Τζούλη πέθανε πριν χρόνια, ο… ελέφαντας όμως, παραμένει στο δωμάτιο.
