Είδαμε και τη λίστα με τους χορηγούς της προεκλογικής εκστρατείας Νίκου Χριστοδουλίδη. Αν και δίνει την εντύπωση τεκμηριωμένης μέχρι και το τελευταίο σεντ, οι καχύποπτοι δεν θα πάψουν ποτέ να πιστεύουν πως σε τέτοιες περιπτώσεις μπορείς να παρουσιάζεις όσο μέρος της εικόνας θέλεις.

Από το μέρος αυτό της εικόνας όμως, προκύπτουν ενδιαφέροντα στοιχεία. Και καλού κακού, ας τη φυλάξουμε κάπου για να δούμε στο μέλλον τι χειρισμού θα τύχουν οι χορηγοί, αν προκύψει ανάγκη. Αν χρειαστούν, ας πούμε, μια διευκόλυνση. Γιατί το «κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό» μάλλον δεν πολυταιριάζει στον χώρο της πολιτικής και των επιχειρήσεων. Πόσο εύκολο είναι να αρνηθείς σε κάποιον που σε στήριξε με 50.000, με 100.000, με 200.000; Ή που μετρούσε κάθε λίγες μέρες τι είχε στο ταμείο και έστελνε ένα χιλιάρικο στον υποψήφιο;  

Για ένα κοινό νου -ολίγον αφελή, ολίγον ρομαντικό- ένα άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι: Αν σου περισσεύουν 200.000 ευρώ, γιατί να τα δώσεις σε έναν πολιτικό για να τα κάνει αφίσες (να τα πετάξει στο γάμο του καραγκιόζη, όπως θα έλεγε παραβολικά ο προηγούμενος Αρχιεπίσκοπος) και να μην τα δώσεις κάπου όπου θα υπάρχει άμεσο όφελος για το δημόσιο; Να γίνει μια πτέρυγα στο νοσοκομείο παιδιών, ας πούμε, εις το όνομα σου; Να σε μνημονεύουν εσαεί όσοι θα αναφέρουν το όνομα της πτέρυγας και όσοι -λίγοι- θα ανατρέχουν σε έρευνα για να βρουν ποιος ήταν ο τάδε που συνέβαλε στη δημιουργία μιας μονάδας αποτοξίνωσης, για παράδειγμα; Ενός πολιτιστικού ιδρύματος, μια γηριατρικής μονάδας, ενός κοινωφελούς ιδρύματος, κάποιων υποτροφιών σε πραγματικά άριστους οι οποίοι, ευγνώμονες, θα επιστρέψουν στον τόπο τους για να συνεχίσουν το καλό; Γιατί κάποιοι επιχειρηματίες, κάποιες εταιρείες είναι τόσο γαλαντόμες όταν πρόκειται για χρηματοδότηση κομμάτων και πολιτικών, αλλά δεν έχουμε δει ποτέ το όνομα τους σε άλλους τομείς ως χορηγούς; Είναι τέτοια η πεποίθηση τους πως αν επενδύσουν στον εκλεκτό τους, δεν χρειάζεται ιδιωτική πρωτοβουλία αφού θα λύσει όλα τα προβλήματα του τόπου; Κι οι πολιτικοί είναι τόσο υπεράνω που μπορούν να λαμβάνουν τόσο μεγάλα ποσά από κάποιους και να μην νοιώθουν καμία υποχρέωση; 

Μας ξίνισε το γκαλά που θα έδινε 300 ευρώ ο κάθε ένας που θα ήθελε να συμμετάσχει, αλλά δεν μας ξινίζει που κάποιοι έδωσαν δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες ώστε να στηρίξουν την εκλογή του ανθρώπου που μας κυβερνάει. Το γκαλά ήταν αμερικανιά ενώ οι μεγάλες χορηγίες είναι κυπριακή απλοχεριά.