Σύμφωνα με τη θεωρία του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, ο πολιτισμός, έχει καταστρέψει τον άνθρωπο. Εν τέλει, έχει απόλυτο δίκαιο πάνω σε αυτό. Τόσος πολύς πολιτισμός δεν μας αξίζει! Από άνθρωποι γίναμε απάνθρωποι ένεκα της υπερβολής που μας χαρακτηρίζει. Βλέπετε, ο πακτωλός υλικών αγαθών και διάφορα άλλα αχρείαστα τιμαλφή, μας μετέτρεψαν σε ματαιόδοξες, αχάριστες και κενόδοξες προσωπικότητες με αποτέλεσμα κάθε τιμή, ήθος και αξιοπρέπεια να έχει χαθεί από την κεντρική ουσία της ηθικής μας υπόστασης. Τόσος πολύς πολιτισμός μας έχει μετατρέψει σε απολίτιστους. Πλέον έχει χαθεί σε μεγάλο ποσοστό η ειλικρίνεια ανάμεσά μας καθώς και η ύπαρξη της εμπιστοσύνης. Μέσα στο σιτάρι, χάσαμε το δρεπάνι.

Είναι κοινωνικά ανώριμο έως και αφελές πλέον να ψάχνεις να βρεις μέσα στο πλήθος την αλήθεια. Μια αλήθεια που ήταν κάποτε υπήρξε επάξια της αμοιβαίας σχέσης ανάμεσα σε αστούς και στους χωρικούς. Κι’αν κάποτε στο δρόμο της βρεθείς, να ξέρεις πως πρόθυμοι είναι να σε βγάλουν ψεύτη. Τα πάντα ρει και ουδέν μένει λοιπόν. Όλα αλλάζουν και το ίδιο δεν μένει.Όλα τα κακά εκφύονται από μία αδόκητη αλλαγή των χαρακτήρων μέσα από την πάροδο του καιρού. Μια αλλαγή που μαζί τις έφερε εν ευθέτω χρόνο την ωκύμωρη ασχήμια που μπορεί να πάρει μια ψυχή. La terre est couverte de gens qui ne meritent pas qu’on leur parle.

Mεθερμηνεύοντας κατά τα λεγόμενα, η έννοια της ηθικής στηρίζεται στη διάκριση του καλού και του κακού από την εποχή του Σωκράτη, ο οποίος θεωρείται και ο ιδρυτής της. Συνεπώς, κάθε κοινωνική ενέργεια απαιτεί αμοιβαία προσαρμογή και συγκερασμό. Όσο περισσότεροι, τόσο λιγότερη η προσωπική ελευθερία. Οι άνθρωποι παρασυρόμενοι από τον άκρατο εγωισμό τους, κατάφεραν να προσποιούνται κάτι άλλο από αυτό που είναι, προκειμένου να γίνουν ανώτεροι και αρεστοί στον ευρύτερο κοινωνικό-πολιτισμικό κεντρικό άξονα. Αποτέλεσμα εκ των υστέρων είναι να χάσουν την ταυτότητα τους μέσα από την έχθρα και την ανταγωνιστικότητα που δημιουργείται μεταξύ τους. Η φιλοδοξία έχει καταστρέψει τη φύση του ανθρώπου, μια φύση που μας εγκατέλειψε παραδίδοντας τη θέση της στα πάθη και επομένως στην καταστροφή. Η υποκρισία, η ανηθικότητα και η φιλησία είναι παράγοντα ενός ψεύτικου πολιτισμού, ένα δημιούργημα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας με ένα επιφανειακό πάρε-δώσε. Όπερ έδει δείξαι. Η αδυναμία ενός ψεύτικου πολιτισμένου κόσμου, οδήγησε στην καταστροφή και στην εξύψωση του εγώ.

Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος

Θεωρώ ότι τα λόγια αυτά του Πλάτων, αντικατοπτρίζουν όχι μόνο την εποχή που ζούμε αλλά παράλληλα χαρακτηρίζει θα μπορούσα να πω κατά κάποιον τρόπο και την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Το ζήτημα είναι κατά πόσο υφίσταται πλέον αυτό το μέτρο και κατά πόσο εφαρμόζεται από εμάς τους ίδιους .Πόσο συμβαδίζει με την ηθική και τους δικούς της κανόνες.

Η φράση η ίδια αυτή καθαυτή σημαίνει: Για όλα τα πράγματα ο άνθρωπος είναι το μέτρο. Το νόημα της φράσης έχει να κάνει με τη γνώση. Δηλαδή, υπογραμμίζεται ο σχετικός της χαρακτήρας, κριτήριο για όλα τα θέματα είναι ο άνθρωπος, τοποθετώντας ουσιαστικά τη θεωρία του σχετικισμού, ότι κάθε γνώμη λογίζεται εξίσου αληθινή με οποιαδήποτε άλλη. O Πρωταγόρας υποστηρίζει ότι επειδή η γνώση και η εμπειρία ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχουν διαφορές στις αντιλήψεις και τις κρίσεις των ανθρώπων για την υλική πραγματικότητα. H γνώση είναι, συνεπώς, σχετική. Το ίδιο ισχύει για τα ήθη και τις συνήθειες σε διαφορετικούς πολιτισμούς και λαούς.

Ο Αναξαγόρας έρχεται να δώσει μία άλλη διάσταση στο θέμα λέγοντας ότι, στην αρχή όλα τα πράγματα ήταν ίδια. Μετά ήρθε ο νους και τα ταξινόμησε. Συνεπώς, κάθε λογισμός, κάθε πράξη, κάθε λόγος και κάθε προδιάθεση χωρίζονται σε καλό και κακό. Αυτό με τη σειρά του καθιερώνει ένα σύστημα αξιών όπου ο αληθινά καλός συνδέεται με τον αδύναμο και ταπεινό και η αριστοκρατία, οι επιφανείς με το αντίθετο. Θέσεις οι οποίες καθορίζονται από τα συναισθήματα του φόβου και του φθόνου.

 

Η ιακωβινική πολιτική σκέψη  ανθίζει στο σήμερα καθότι, οι διαπραγματευτικές βάσεις δικαιοδοσίας, πολυεθνικών κολοσσών για χρηματικό απόθεμα, εξισορροπούνται από διεφθαρμένους θεσμούς και ακραίους νόμους. Αυτό τι σημαίνει; Ότι θέλοντας και μη επανέρχεται όπως τον 18ο αιώνα, ο μερκαντιλισμός,δλδ, χαμηλοί μισθοί, η αξία του χρήματος υπάρχει μόνο ως δάνειο για επενδύσεις κεφαλαίου και συσσώρευση  πλούτου.

Η εκτόξευση των τιμών λόγω επανεκκίνησης της οικονομίας παράλληλα με την ζήτηση βασικών προϊόντων και υπηρεσιών φέρει σαν αποτέλεσμα τον πληθωρισμό να αγγίζει μέχρι και το 10,1 % στις ευρωπαϊκές χώρες. Συνεπώς, αναμένεται αύξηση κόστους της παραγωγής.

Οι αδίαντοι μισθοί, το ισχυρό έρεισμα, το εύκολο, παράνομο και ανήθικο κέρδος και κάθε τι που φέρει οικονομικά κέρδη με αθέμιτο τρόπο, δεν παύει να είναι μία αδήριτη πραγματικότητα που ο εκβραχισμός κάθε κοινωνικής ηθικής μεγεθύνει το πρόβλημα.

 Οικογένειες που αναρρωνύουν έπειτα από οικονομικό στραγγαλισμό, απροκάλυπτα έχουν να αντιμετωπίσουν μία περεταίρω  επιθετική στρατηγική αύξησης του επιτοκίου έτσι ώστε ο δανεισμός να γίνεται ολοένα και πιο ακριβός.    

Αίφνης, ανθιστάμενο τρόπο ζωής απέναντι  σε άλογα μέτρα διαβίωσης και νομοθεσιών,

σε μία προσπάθεια να απεθίσεις καθημερινές συνήθειες που αποτελούσαν ποιοτικό χρόνο ενασχόλησης ανθρωπίνων ζητημάτων.

Ο κόσμος πλέον να βρίσκεται σε ένα ακράτητο θυμό. Βλέπουμε πως διατρανώνει  στην ακρίβεια, στους φόρους, στη συνταξιοδότηση και εν τέλει η αποδυνάμωση της μεσαίας τάξης και έριθος τρόπος ζωής.  Αυτό μήπως θα μπορούσε να αναγεννήσει κάποιους σημερινούς Λουδίτες, ακόμη και ίσως με μία διαφορετική προσέγγιση;

Ο αδικητής εφιάλτης της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι άλλος από την ανεργία και η φθίνουσα αξία της απασχόλησης.  Οι καλά γνωρίζοντες θα πουν ότι όσες νέες θέσεις εργασίας και να δημιουργηθούν, η ανοδική τάση που επικρατεί δεν λύνεται ακόμη και με ανορθόδοξα μέτρα. Η απουσία στόχων είναι η γέννασις του κορπορατισμού. Θα παρατηρήσουμε ότι η γνώση καταλήγει σε άγνοια αφού η έλλειψη στα δρώμενα καταλύει κάθε είδους εκπαίδευσης από στανικούς ειδικούς. Η δοτή εξουσία με κάνει να ανατρέξω στον νομοθετικό κώδικα του Δράκοντα και στην πιθανή εξέγερση (σας θυμίζει κάτι;) που όρισε μέχρι και την θανατική ποινή – εξού και η φράση «δρακόντεια μέτρα» μέχρις ότου φθάσουμε στη νομοθεσία του Σόλωνα και στο γνωμικό «Μηδέν άγαν». Η αριστοκρατική τάξη τον θεωρούσε δικό τους άνθρωπο, με την ελπίδα να διατηρούσαν τα πλούτη και προνόμια, οι δε κατώτατη τάξη προσδοκούσαν σε κάποιο αναδασμό όμως, η φορολογία υπήρξε σε αναλογία με το εισόδημα και την καθιέρωση τεσσάρων τάξεων.

 Ο εκσυγχρονισμός του καπιταλισμού επιφέρει μία επαναστατική συμπεριφορά, ένα ανένταχτο αιθεροβάμων  πολίτη καθότι οι ταξικές αντιθέσεις παραμένουν πάγιες και σταθερές που όμως, ο προεστός αδυνατεί ακόμη και στην υπεράσπιση αστικών και δημοκρατικών κεκτημένων.

Η συντεχνιακή αντίληψη πέφτει θύμα ενός σύγχρονου φεουδαρχισμού, γίνεται αντικείμενο διαφθοράς και ένα με τα λόμπυ των πολιτικών και βιομηχανιών. Μπροστά σε ένα σύστημα που συνεχώς βρίσκεται σε θέση ισχύς και με μία αποδυναμωμένη κοινωνία, κρίνεται απαραίτητο ο μηχανισμός μέτρων ανάπτυξης εμπλοκής σε θέματα δημοσίου.  Η έλλειψη ισορροπίας επιφέρει το προσωπικό συμφέρον και στην νέκρωση του κοινού ευ ζην.

 

Η βαγκνερική αλαζονεία που αντικατοπτρίζει τους πλείστους έπειτα από την επίτευξη των προσπαθειών τους, δυστυχώς, βγάζει στην επιφάνεια τον πραγματικό τους χαρακτήρα. Υπάρχει ένας ανείμων εαυτός μπροστά στο φιλοθεάμων κοινό που αρέσκεται να μετατρέπει την αξιοπρέπεια σε γκερίζι, κι αυτό διότι οι επιλογές του υπήρξαν εν τέλει λαθεμένες.

Οπότε λοιπόν, ποια κριτήρια θεωρούνται σωστά και ποια όχι;

Η ουσία του θέματος είναι ότι το επιγέννημα κρίνεται απογοητευτικό κι’αυτό επειδή παρασυρόμαστε εύκολα από υποσχέσεις που δεν κρατάνε περισσότερο από μια μέλισσα. Μεγαλοστομίες κενολογίας που αν ήταν αντικείμενα θα καιγόντουσαν στην τεράστια φωτιά της Μπέμπελπλατς. Η αδυναμία της πραγματοποίησης και η ελπίδα που τροφοδοτείται από αδεισίθεη τακτική όπου αποσκοπεί να βρει το ελλύχνιο που θα μετατρέψει την αμφιβολία σε επικρότηση της θετικής προς αυτόν βούλησης.