Το μοναδικό θετικό στοιχείο από το ναυάγιο της πρόσφατης Διάσκεψης για την Κύπρο στο Κρανς ίνίοντανσ, είναι η δήλωση του ΓΤ. του GHE Αντόνιο Γκουτέρες, ότι το ζητούμενο μας στο Κυπριακό είναι να γίνει η Κύπρος ένα φυσιολογικό κράτος.

Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος – μέλος της Ε.Ε, και της Ευρωζώνης. Υπάρχουν άλλα 5 μικρά (πληθυσμιακά και εδαφικά) κράτη – μέλη της Ε.Ε., Λουξεμβούργο, Μάλτα, Εσθονία, Λετονία και Σλοβενία, τα οποία είναι από όλες τις απόψεις φυσιολογικά κράτη. Ποιο από αυτά τέλει υπό την κηδεμονία – επικυριαρχία τρίτου κράτους, ως θα υφίσταται στην περίπτωση της Κύπρου, αν δεν καταργηθούν οι Συνθήκες Εγγυήσεως και Συμμαχίας του 1960; Έτσι, για να καταστεί η Κύπρος φυσιολογικό κράτος όσον αφορά το διεθνές καθεστώς της χώρας, θα πρέπει να εξομοιωθεί απολύτως προς αυτά τα άλλα 5 μικρά κράτη – μέλη της Ε.Ε.

Για ένα κράτος – μέλος της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, τι σημαίνει να καταστεί φυσιολογικό κράτος όσον αφορά το εσωτερικό πολιτειακό καθεστώς του;

Σημαίνει αναντίλεκτα ότι η όλη δομή και λειτουργία του κεντρικού κράτους και των όποιων αυτοκυβέρνητων περιφερειών του, αν τελικά θα αποκεντρωθεί η πολιτειακή εξουσία του σε αυτοκυβέρνητες περιφέρειες, θα πρέπει να εδράζεται απαρέκκλιτα επί των γενικών καταστατικών αρχών (general constitutional principles) επί των οποίων είναι οικοδομημένη η Ε.Ε.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι η πρώτη Συνθήκη της εν λόγω ευρωπαϊκής συσσωμάτωσης, η οποία κατέστησε τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τις Θεμελιώδεις Ελευθερίες ως γενικές καταστατικές αρχές της Ε.Ε., με τα άρθρα F(1) και F(2) αυτής.

Αρθρο F(1) της Συνθήκης του Μάαατριχτ ; «Τα συστήματα διακυβερνήσεως των κρατών – μελών θα εδράζονται επί των αρχών της Δημοκρατίας».

Άρθρο F(2) της Συνθήκης του Μάαστριχτ: «Η Ένωση θα σέβεται τα θεμελιώδη δικαιώματα, όπως αυτά τυγχάνουν εγγυήσεως από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιωδών Ελευθεριών, η οποία υπογράφηκε στη Ρώμη στις 4/11/1950, και ως αυτά προκύπτουν από τις συνταγματικές παραδόσεις τις κοινές στα κράτη – μέλη ως γενικές αρχές Δικαίου».
Η θεμελιωδέστερη αρχή της Δημοκρατίας, η οποία θα πρέπει κατ’ανάγκην να διέπει την όλη δομή και λειτουργία του κυπριακού κεντρικού κράτους για να είναι αυτό ένα φυσιολογικό κράτος, είναι το Ανθρώπινο Δικαίωμα «ένας άνθρωπος, μια ψήφος», το οποίο ενσωματώνεται στο άρθρο 21 της Οικουμενικής Διακήρυξης Περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948 του ΟΗΕ και στο άρθρο 25 του Διεθνούς Συμφώνου Περί Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1966 του ΟΗΕ, το οποίο έχει κυρώσει η Κυπριακή Δημοκρατία και ως εκ τούτου αποτελεί εσωτερικό κυπριακό Δίκαιο με αυξημένη τυπική ισχύ έναντι της κοινής ημεδαπής νομοθεσίας. Πως είναι δυνατό η λύση του Κυπριακού να είναι μετεξέλιξη της Κ.Δ. και όχι παρθενογένεση νέας πολιτειακής οντότητας, αν το άρθρο 25 του εν λόγω Διεθνούς Συμφώνου δεν θα διέπει την όλη δομή και λειτουργία του κεντρικού κυπριακού κράτους;

Άλλωστε, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1950, στο προοίμιο της αναφέρει ρητώς ότι οι θεμελιώδεις Ελευθερίες και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα διασφαλίζονται κατά τον καλύτερο τρόπο από μια ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αναγκαίο δε προαπαιτούμενο για να υφίσταται μια αποτελεσματική πολιτική δημοκρατία, είναι η αρχή «ένας άνθρωπος, μια ψήφος» να διέπει την όλη δομή και λειτουργία της κρατικής εξουσίας. Κατά συνέπεια, η αριθμητική ισότητα των δύο κοινοτήτων σε κάποιους θεσμούς του κεντρικού κράτους και η «αποτελεσματική συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στα ομοσπονδιακά όργανα και στις ομοσπονδιακές αποφάσεις» όπως την ερμηνεύει η Τουρκία και η Τ/Κ ηγεσία, κατάφωρα παραβιάζουν το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο και αποτελούν τεράστιο εμπόδιο προκειμένου να καταστεί η Κύπρος ένα φυσιολογικό κράτος – μέλος της Ε.Ε. Οι λεγάμενες διαπραγματεύσεις «κυπριακής ιδιοκτησίας» έχουν εξαντληθεί με το ναυάγιο του Kρανς Μοντανά.

Ο τρίτος δρόμος, η άλλη στρατηγική, είναι η συστηματική και καλά σχεδιασμένη εκστρατεία, να πείσου με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που εκφράζει τους λαούς, τους πολίτες της Ε.Ε., να αναθέσει στη Νομική Υπηρεσία ταυ να εκπονήσει περίγραμμα λύσης του Κυπριακού εδραζόμενο επί των ττροαναφερόμενων άρθρων F(1} και Ρ(2) της Συνθήκης του Μάαστριχτ και να το υποβάλουν σ’όλα στα ενδιαφερόμενο στο Κυπριακό μέρη, να διασυνδεθεί η πορεία των ευρωπουρκικών σχέσεων με την εκ μέρους της τουρκικής πλευράς (Άγκυρας και Τ/Κ ηγεσίας) αποδοχής του τέτοιου περιγράμματος λύσης και να επιβάλει η Ε.Ε. και οικονομικές κυρώσεις (όπως στην περίπτωση της Κριμαίας) στην πλευρά που δεν θα το αποδεχτεί.

Κατά τον ίδιο τρόπο που το 1978 οι ΗΠΑ, Βρετανία και Καναδάς εκπόνησαν και υπέβαλαν κοινό περίγραμμα λύσης του Κυπριακού (το οποίο ο τότε Πρόεδρος Σπύρος Κυπριανού έκρινε μη ικανοποιητικό και το απέρριψε). Συναφώς, παραπέμπω σε δήλωση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Γιούνγκερ, ότι η λύση του Κυπριακού «πρέπει να βασίζεται επί των Ευρωπαϊκών αρχών, επειδή αυτές παρέχουν τις καλύτερες προοπτικές για διαρκή ειρήνη και ευημερία για τις δυο κοινότητες και την χώρα, αλλά και για τη σταθερότητα στην περιοχή» (βλέπε επιστολή του κ. Γιούνγκερ προς τον Πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη του ίουλίου 2017). Οι ξένοι, λοιπόν, είναι βασιλικότεροι του βασιλέως από εμάς στο Κυπριακό;

Ούτε με τη συνέχιση της πεπατημένης εδώ και 43 χρόνια, ούτε με την απλή συνθηματολογία περί νέας στρατηγικής, μπορεί να σπάσει το αδιέξοδο προς την κατεύθυνση μίας βιώσιμης λύσης. Η προαναφερόμενη πρόταση, είναι ο μόνος υπαρκτός τρίτος δρόμος. Με άλλα λόγια, η διεκδικητική πολιτική από νεφελώδες σύνθημα, να μεταποιηθεί σε υπαρκτή στρατηγική.

*0 Νίκος Π. Ιακωβίδης είναι Νομικός του Α.Π.Ο. και Διπλωματούχος στην Αγγλική Γλώσσα, στο Insurance Management και στο Journalism and Professional Writing, μέλος του Association of insurance and Risk Managers in Industry and Commerce της Βρετανίας.