Έρχονται οι κάμερες φωτοεπισήμανσης. Όχι αμέσως. Σε δύο περίπου χρόνια. Έτσι λέχθηκε χθες στη Βουλή. Το 2007, όταν λειτούργησαν για λίγο και αμέσως μετά αποσύρθηκαν οι κάμερες φωτοεπισήμανσης, το σχέδιο ήταν να τις έχουμε εκ νέου σε έξι μήνες. Οπότε είναι απλά μαθηματικά, όταν οι έξι μήνες έγιναν δέκα χρόνια, τα δύο χρόνια ισούνται με 40 χρόνια. Βέβαια, μπορεί μέχρι τότε ο κόσμος να κινείται με drones στον αέρα και όχι στους δρόμους, αλλά ποιος νοιάζεται.
Δεν νομίζω, όμως, ότι θα προχωρήσει τόσο η επιστήμη. Εξάλλου, όταν κάπου στο 2002 ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για όρους προσφορών και διαγωνισμούς για τις κάμερες, βιαζόμασταν γιατί ήταν ένα σοβαρό μέτρο οδικής ασφάλειας.
Μια τα νομικά ξεκαθαρίσματα από την μη παραλαβή του συστήματος, μια οι κόντρες με άλλους προσφοροδότες, αλλά κυρίως η διαχρονική απουσία πολιτικής βούλησης για εγκατάσταση συστήματος φωτοεπισήμανσης, μας έφεραν δέκα χρόνια μετά, να λειτουργούν σε ολόκληρη την Κύπρο δύο και μόνο κάμερες. Λογάριαζαν πάνω από 400 κάμερες. Για ένα χρόνο –το 2008– συζητούσαμε στον δημόσιο διάλογο, αλλά και στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφορών αν οι ανάδοχοι του έργου θα πρέπει να έχουν εγκαταστήσει τέτοιο σύστημα σε χώρα-μέλος της Ε.Ε. ή γίνεται να έχουν εγκαταστήσει και εκτός αυτής. Τελικά, ούτε ευρωπαϊκό σύστημα, ούτε κινέζικο, ούτε σιγκαπουριανό τοποθετήθηκε.
Κι όταν σε μια χώρα, όλοι εκτιμούν ότι οι κάμερες φωτοεπισήμανσης θα συμβάλουν σημαντικά στην οδική ασφάλεια, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να λειτουργήσει τέτοιο σύστημα εδώ και 10 χρόνια, τι να πει κανείς; Κάποιοι θα πουν –αφορά τις τελευταίες τρεις κυβερνήσεις– ότι έγιναν πολλές προσπάθειες, συσκέψεις και παρασυσκέψεις. Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, τότε υπάρχει συλλογική και διαχρονική ανικανότητα. Αν όντως οι κάμερες σώζουν ζωές, τότε όλο αυτό το διάστημα, στην ουσία η συζήτηση ήταν αν θα θάψουμε τις δεκάδες νεκρών των οδικών δυστυχημάτων με BOT ή με κρατική χρηματοδότηση.
Βλέπετε, ποτέ το θέμα που απασχολούσε τον κρατικό μηχανισμό δεν ήταν για την οδική ασφάλεια. Το πώς θα γίνει η χρηματοδότηση και πώς θα γίνει η αποπληρωμή μέσω των προστίμων από τις κάμερες ήταν το κεντρικό θέμα που έφερε την πρώτη δεκαετία αναβολών και καθυστέρησης.
