Σε έναν κόσμο που διαφημίζει τον πολιτισμό, την πρόοδο και την ανεκτικότητα, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική για εκατομμύρια χριστιανούς. Τον 21ο αιώνα, ο Χριστιανισμός παραμένει η πιο διωκόμενη θρησκεία στον πλανήτη. Από επιθέσεις και καταστροφές ναών έως πολιτικές αποφάσεις που διαγράφουν την πνευματική και ιστορική του παρουσία, η πίστη βάλλεται παντού – στην Ανατολή και τη Δύση.
Πρόσφατα, ακόμη ένα τρομοκρατικό χτύπημα σε εκκλησία στη Συρία άφησε πίσω του νεκρούς πιστούς. Χριστιανοί σφαγιάστηκαν ενώ προσεύχονταν. Στο Σινά, η ιστορική Μονή της Αγίας Αικατερίνης κινδυνεύει να απωλέσει την περιουσία της από απόπειρα δήμευσης. Στην Τουρκία, η Αγία Σοφία και η Μονή της Χώρας, μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, μετατράπηκαν από μουσεία σε τζαμιά. Σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής, επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο: απαγωγές, βασανιστήρια, καμένες εκκλησίες.
Αυτές οι πράξεις δεν είναι απλώς εγκλήματα κατά της θρησκείας – είναι επιθέσεις στην ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στη μνήμη, στην πολιτιστική ταυτότητα. Ένας ναός δεν είναι μόνο ένα κτίριο· είναι σύμβολο της πνευματικής παρουσίας του ανθρώπου στον κόσμο. Όταν καταστρέφεται, στέλνεται ένα μήνυμα: ότι δεν έχει θέση το ιερό, το ελεύθερο, το ελπιδοφόρο.
Η βία δεν είναι η μόνη μορφή δίωξης. Στις δυτικές κοινωνίες, ο Χριστιανισμός περιθωριοποιείται πιο “ευγενικά”: με ειρωνεία, χλευασμό, και έναν εκσυγχρονιστικό λόγο που τον παρουσιάζει ως αναχρονιστικό κατάλοιπο. Η πίστη χλευάζεται όταν εκφράζεται δημόσια, οι χριστιανικές αξίες λοιδορούνται ως ξεπερασμένες, ενώ η υπεράσπιση της παράδοσης θεωρείται φονταμενταλισμός.
Και όμως, η πίστη αυτή είναι που κράτησε λαούς όρθιους μέσα σε αιώνες σκοταδιού και κατοχής. Η Ορθοδοξία, ειδικά, δεν επιβλήθηκε με σπαθιά· άντεξε με σταυρούς. Δεν απάντησε με μίσος, αλλά με καρτερία. Δεν κατέκτησε με ισχύ, αλλά με ταπεινότητα. Στο κέντρο του Χριστιανισμού βρίσκεται η **Αγάπη** – όχι ως αόριστη έννοια, αλλά ως καθημερινή επιλογή, ακόμη και απέναντι στον διώκτη.
Αυτό είναι και το παράδοξο: όσο διώκεται ο Χριστιανισμός, τόσο αναδεικνύεται η αλήθεια του. Όσο οι ναοί καίγονται, τόσο η φλόγα ανάβει στις καρδιές. Η πίστη δεν καταρρέει – βαθαίνει. Και η απάντηση σε κάθε πράξη μίσους δεν είναι μίσος, αλλά προσευχή. Όχι παθητική αποδοχή· αλλά ενεργή υπενθύμιση ότι το φως δεν σβήνει με σκοτάδι.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο θεολογικό. Είναι ανθρώπινο. Αν ανεχόμαστε την καταστροφή της πίστης, την ταπείνωση της ιστορίας και την υποκρισία των «δύο μέτρων και δύο σταθμών», τότε ίσως έχουμε απεμπολήσει το βασικότερο θεμέλιο του πολιτισμού: τον σεβασμό στη συνείδηση του άλλου.
Ο Χριστιανισμός δεν ζητά προνόμια. Ζητά να του επιτραπεί να υπάρχει. Και όταν ο κόσμος τον πολεμά, εκείνος θυμίζει ξανά τη δική του απάντηση:
«Αγαπάτε τους εχθρούς υμών».
Όχι γιατί το αξίζουν, αλλά γιατί εμείς δεν επιλέγουμε το μίσος. Επιλέγουμε τον Χριστό.
