The Hunger Games: Catching Fire 

Μετά τη νίκη τους στους Αγώνες Πείνας, οι Κάτνις και Πίτα ετοιμάζονται για τη θριαμβευτική περιοδεία τους στις 12 περιφέρειες της Πάνεμ. Εκεί θα διαπιστώσουν ότι ολόκληρη η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα επανάστασης, αν και η Κάπιτολ μοιάζει να μην ανησυχεί, προετοιμάζοντας τους επετειακούς, γεμάτους εκπλήξεις 75ους Αγώνες Πείνας. Έχοντας βάλει φωτιά στο αμερικανικό box office με το μεγαλύτερο άνοιγμα στην ιστορία του Νοεμβρίου, το δεύτερο φιλμ της λογοτεχνικής τριλογίας της Σουζάν Κόλινς βαδίζει στα χνάρια ανάλογων μεσαίων προσθηκών όπως το “The Empire Strikes Back” και “The Two Towers”: Μεγαλύτερο, εντυπωσιακότερο, σκοτεινότερο. Η Τζένιφερ Λόρενς επιστρέφει ως Katniss, η τσαμπουκαλού ηρωίδα του πρώτου φιλμ που κατάφερε να νικήσει την Battle Royale εε.. συγνώμη, τα Hunger Games, μαζί με τον μορφονιό/αγαπητικό Peeta (Τζος Χάτσερσον). Τώρα οι δυο τους πρέπει να φύγουν από τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους και να ξεκινήσουν μια “Περιοδεία της Νίκης” σε όλες τις περιφέρειες. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, η Katniss αισθάνεται ότι η επανάσταση σιγοβράζει αλλά η Capitol έχει ακόμα τον έλεγχο καθώς ο Πρόεδρος Snow προετοιμάζει τους 75ους Αγώνες Πείνας – ένα διαγωνισμό που μπορεί να αλλάξει την Panem για πάντα. Σε αντίθεση με το “Twilight” (με το οποίο συγκρίνεται αδίκως) η ηρωίδα αντιμετωπίζει ένα “βαθύτερο” δίλημμα από το “εκρού του νεκρού ή τον μαλλιαρό;” της Bella: Να συνταχθεί με την ελίτ και να λύσει το βιοποριστικό της εφ’ όρου ζωής ή να ηγηθεί μιας επανάστασης που πιθανότατα θα τη στείλει να κοιτάζει τα ραδίκια ανάποδα πολύ πριν την ώρα της; Βέβαια λίγο-πολύ ξέρουμε προς τα που θα γείρει η ζυγαριά, ειδικά όταν ο παμπόνηρος πρόεδρος Snow (Ντόναλντ Σάδερλαντ) ετοιμάζει μία all-star εκδοχή των Hunger Games με παίκτες τους νικητές παλιότερων Αγώνων! Βασική ατραξιόν και στο sequel είναι αναμφίβολα (και πάλι) η Λόρενς που ενσαρκώνει μία από τις δημοφιλέστερες sci fi ηρωίδες από την εποχή της Ripley των “Alien”. Πανέμορφη, δυναμική, δίκαιη και ευαίσθητη, κρύβει καλά τις όποιες αδυναμίες της κάτω από έναν εκρηκτικό συνδυασμό μυαλού και badass μαχητικότητας που σχεδόν ευνουχίζει τους άντρες συμπρωταγωνιστές της. ΟΚ, το “Hunger Games” είναι φόρμουλα και απευθύνεται κυρίως στο εφηβικό κοινό, όμως με το “Catching Fire” προσκαλεί κι άλλες δημογραφικές ομάδες στη μεγάλη παρέα. Και κανείς δεν θα φύγει παραπονεμένος. Μ.Ν.