Lincoln

Το 1865, και καθώς ο αμερικανικός εμφύλιος βαδίζει προς το τέλος του, ο επανεκλεγείς πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν, αν και δεν διαθέτει την απαραίτητη ενισχυμένη πλειοψηφία, επιχειρεί να περάσει από τη βουλή την 13η συνταγματική τροπολογία, η οποία καταργεί τη δουλεία. Ο “Lincoln” δεν είναι το βιογραφικό έπος σπιλμπεργκικών διαστάσεων που θα ανέμενε κανείς για τη ζωή και το έργο ενός από τους δημοφιλέστερους (και πιο τραγικούς) προέδρους των ΗΠΑ, αλλά ένα βαθιά ανθρώπινο δράμα για έναν πολιτικό άνδρα που έχει επωμιστεί ένα καθήκον μεγαλύτερο κι από την ίδια τη ζωή. Το σχεδόν λυρικό σενάριο του Τόνι Κούσνερ εστιάζει στους τελευταίους μήνες της ζωής του Λίνκολν, όταν διαισθανόμενος το τέλος του εμφυλίου και τη νίκη των Βορείων, προώθησε την Τροπολογία για την κατάργηση της δουλείας – σε μια περίοδο που οι περισσότεροι (οι Δημοκρατικοί και οι μετριοπαθείς Ρεπουμπλικάνοι) έβγαζαν φλύκταινες και μόνο στην ιδέα. Το φιλμ δείχνει επικό αλλά το μεγαλείο του κρύβεται στα σκοτεινά δωμάτια του Λευκού Οίκου, στο στήσιμο των κάδρων και την πανύψηλη και ξερακιανή μορφή του Ντάνιελ Ντέι Λιούις που δεν είναι απλά φτυστός ο Λίνκολν, είναι ο ίδιος ψυχή και σάρκα. Η πόζα, οι κινήσεις, η απαλή σαν νανούρισμα ομιλία του, το υγρό βλέμμα του, η κούραση από τον αδελφοκτόνο εμφύλιο και η αβεβαιότητα για το μέλλον της Τροπολογίας, είναι ακριβώς από εκείνες τις αβανταδόρικες ερμηνείες που παίρνουν το Όσκαρ από τα αποδυτήρια (ο Λιούις είναι πλέον ο μοναδικός κάτοχος τριών βραβείων Α’ Ανδρικού στην ιστορία). Η κάμερα του Σπίλμπεργκ αγκαλιάζει την ασκητική φιγούρα του Lewis με έντονα προφίλ και μισοφωτισμένες λήψεις που θυμίζουν αγιογραφία ενώ κάποιες στιγμές μένει πάνω του σαν πιστός σε προσκύνημα. Η αλήθεια είναι ότι η υπερβολική διάρκεια, οι συνεχείς διάλογοι και τα περιορισμένα σκηνικά αφαιρούν (ελάχιστους) πόντους από το εγχείρημα. Όμως αν και σε απωθεί λίγο στην αρχή, η δύναμη της ερμηνείας του Λιούις, το μεγαλείο του ίδιου του Λίνκολν, η έξοχη αναπαράσταση της εποχής και μια πλειάδα γνώριμων σταρ σε διάσπαρτους ρόλους, παραδίδουν ένα μάθημα ιστορίας αν όχι 100% ακριβές (το Κονέκτικατ πνέει μένεα που το εμφανίζουν να ψηφίζει κατά της Τροπολογίας) τουλάχιστον αριστοτεχνικά δοσμένο και μεταδοτικό. Μ.Ν.