Ουζερί Τσιτσάνης

Στη γερμανοκρατούμενη Θεσσαλονίκη του 1942 ο Γιώργος δουλεύει μαζί με το γαμπρό του Βασίλη Τσιτσάνη σε ένα δικό τους ουζερί. Θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Εστρέα, ο έρωτας μεταξύ ενός χριστιανού και μιας Εβραίας, όμως, είναι απαγορευμένος με κάθε τρόπο. Κι ενώ οι ναζί κλιμακώνουν τις διώξεις τους, οι δυο νέοι θα ζητήσουν τη βοήθεια του διάσημου συνθέτη για να μπορέσουν να ξεφύγουν.
Ο Μανούσος Μανουσάκης προόριζε αυτό το “Ψίθυροι καρδιάς με Εβραίους και Χριστιανούς” για τον φυσικό του χώρο, την τηλεόραση, όμως η κρίση και η έλλειψη ρευστού των καναλιών, οδήγησαν τη μεταφορά του (συγκλονιστικού) βιβλίου του Γιώργου Σκαμπαρδώνη στη μεγάλη οθόνη. Το αποτέλεσμα είναι μία καλών προθέσεων παραγωγή που δυστυχώς συναγωνίζεται τα διαβόητα έπη του Τζέιμς Πάρις σε πομπώδες ύφος, στημένη θεατρικότητα, τεχνικά λάθη και (ορισμένες) υστερικά κακές ερμηνείες (που καταστρέφουν μάλιστα υποτίθεται συνταρακτικές σκηνές). Ο Τσιτσάνης δεν είναι καν η κεντρική φιγούρα, απλά πάει κι έρχεται χωρίς να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην πλοκή (που είναι βασικά ο έρωτας ενός χριστιανού και μιας Εβραιοπούλας στη Θεσσαλονίκη της γερμανικής κατοχής, λίγο πριν ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης μεταφερθεί σούμπιτος στα κρεματόρια της Πολωνίας) πέρα ίσως από το soundtrack). Σαν θέμα πάντως έχει ενδιαφέρον και δεν φείδεται να καταδείξει (έστω και επιδερμικά) τον ρόλο των “καλών χριστιανών” στην εξολόθρευση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, όμως μέχρι να γυρίσει ο Σπίλμπεργκ ταινία για την κατάμαυρη αυτή σελίδα της ελληνικής ιστορίας, η “Ουζερί Τσιτσάνης” είναι ότι κοντινότερο έχουμε σε guilt trip. Μ.Ν.