1. Η υπερπροσφορά δεν βγαίνει ποτέ σε καλό
Είναι γνωστό πως όταν ένα trend σκάει στο ξηρό κι ερημικό τοπίο της ελληνόφωνης τηλεόρασης είναι ζήτημα χρόνου να πλημμυρίσουν τα κανάλια με πανομοιότυπα προγράμματα και αναγκαστικά να οδηγηθεί σε κορεσμό και μαρασμό. Το είδαμε να συμβαίνει κατά καιρούς με διάφορα είδη (θυμάστε την εποχή που βλέπαμε μόνο ριάλιτι;) το βλέπουμε να συμβαίνει φέτος με τα τηλεπαιχνίδια. Επειδή τις τελευταίες σεζόν τα πηγαίνουν εξαιρετικά (εννοούμε κυρίως την Ελλάδα απ’ όπου και προέρχονται εκτός κι αν αναφέρεται διαφορετικά) κάποιοι διαχρονικοί τίτλοι («Τροχός της Τύχης» του Star, «Still Standing» και «Rouk Zouk» του ΑΝΤ1 και το «Deal» του Alpha μέχρι πέρσι) φέτος έπεσαν όλοι με τα μούτρα σε νέα format ελπίζοντας ότι ανάμεσά τους θα βρίσκεται και το next big thing. Έτσι λοιπόν έριξαν στην απογευματινή -κυρίως ζώνη- τα «Boom», «Guess my Age» (Σκάι), «Πάνω Κάτω», «Divided» (Alpha), «Ένας για όλους» (Open/Omega) και ο ελληνικός «Πιο Αδύναμος Κρίκος» τα Σαββατοκύριακα μόνο στον Σκάι αφού δεν μπορεί να παίξει Κύπρο λόγω των δικαιωμάτων που διατηρεί το ΡΙΚ. Με εξαίρεση τον «Κρίκο» που ουσιαστικά παίζει μόνος του αλλά έχει τεράστια σκαμπανεβάσματα (του Σαββάτου τα πάει πολύ καλύτερα από της Κυριακής) όλα τ’ άλλα νέα παιχνίδια απέτυχαν παταγωδώς να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοινού, με τον συνωστισμό σε μια ήδη στριμόκωλη και με περιορισμένο κοινό ζώνη να αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους. Ίδια η εικόνα και στην Κύπρο: Τα «Boom» και «Guess my Age» αποδείχθηκαν κόκαλα στον λαιμό του Σίγμα, το «Ένας για όλους» ακολουθεί την κακή πορεία του γενικότερου προγράμματος του Omega (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), το «Πάνω κάτω» δεν γράφει ούτε τα μισά που έκανε ο προκάτοχος «Deal» στον Alpha ενώ το ομόσταυλο «Divided» είναι το πρώτο φετινό πρόγραμμα που αποσύρθηκε κακήν κακώς από το πρόγραμμα μετά από μια χούφτα καταστροφικά επεισόδια.
2. Καινούργιο δεν σημαίνει απαραίτητα και ενδιαφέρον
Στ’ αλήθεια τώρα, κάποιος σκέφτηκε ότι το να μαντεύεις την ηλικία κάποιου για πάνω, ξέρω γω, από δέκα δεύτερα θα είχε τρομερό ενδιαφέρον; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πάλι τους κανόνες του «Divided» γιατί μπερδεύτηκα; Και ναι, πολύ αστείο να σκάσει η μπόμπα του Τανιμανίδη (όχι εκείνη) στα μούτρα των παικτών – τις πρώτες 267 φορές. Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές δεν αρκεί να προτείνεις κάτι καινούργιο, πρέπει να φροντίσεις να είναι πρώτα ενδιαφέρον – και κανένα παιχνίδι της νέας φουρνιάς δεν συγκαταλέγεται σ’ αυτή την κατηγορία. Το concept του «Guess my Age» είναι θανάσιμα ανιαρό και προκαλεί εντύπωση το ότι έπρεπε να το δουν στην πράξη για να το καταλάβουν – κάτι τέτοια ανόητα concept τα απορρίπτεις απ’ το peaching ακόμα. Το ίδιο ισχύει και με το Boom, δεν μπορεί ένα απλό παιχνίδι γνώσεων να βασίζεται σε ένα παιδιάστικο gimmick που εξαντλείται ήδη τη δεύτερη φορά που το βλέπεις. Διόλου τυχαίο το ότι αμφότερα ολοκληρώνονται εσπευσμένα καθώς θα αντικατασταθούν σύντομα από το «My Style Rocks» (εκεί φτάσαμε). Το «Πάνω Κάτω» είναι ελαφρώς πιο ενδιαφέρον από τα προαναφερθέντα αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά, πρόκειται για format που με το ζόρι κρατά ξύπνιο τον τηλεθεατή. Και πάλι είναι πολύ καλύτερο από το «Divided», μία ιδέα που στα χαρτιά πρέπει να έδειχνε πολύ πιο ενδιαφέρουσα καθώς ποντάρει αρκετά στο αλληλοσκότωμα των παικτών. Κάτι τέτοιο βέβαια δουλεύει σε τηλεοράσεις όπως η αμερικανική και η βρετανική όπου μπορείς να βρεις παίκτες που να τα σπάνε. Στη δική μας πολλά απ’ αυτά τα formats καταστρέφονται από βαρετούς και νερόβραστους παίκτες και το Divided εμπίπτει σ’ αυτή την κατηγορία – οι αψιμαχίες των παικτών παραμένουν το πιο βαρετό κομμάτι ενός ούτως ή άλλως υποτονικού παιχνιδιού.
3. Ο παρουσιαστής μπορεί να απογειώσει ένα τηλεπαιχνίδι – ή να το καταστρέψει
Υπάρχουν παρουσιαστές που ταυτίστηκαν με κάποια παιχνίδια (πχ η Έλενα Ακρίτα με τον αρχικό «Κρίκο»), άλλοι που είναι γεννημένοι να τα παρουσιάζουν (βλ. Χρίστος Φερεντίνος) και… εκείνοι που ήταν εκείνη την περίοδο διαθέσιμοι (ή με συμβόλαιο στο κανάλι) και τους το ανέθεσαν άσχετα αν δεν τους ταιριάζει καθόλου. Ο Γιώργος Λιάγκας για παράδειγμα είναι γνωστό ότι καταστρέφει σχεδόν όποιο φορμάτ έχει την ατυχία να πέφτει στα χέρια του. Μπορεί φέτος να γνωρίζει μια σχετική επιτυχία με το «Μεσημέρι» του γιατί πολύ απλά κράζει οτιδήποτε έχει παλμό (καμιά φορά και χωρίς) και σκοτώνεται με όποιον μιλά ελληνικά αλλά σαν παρουσιαστής τηλεπαιχνιδιού ποτέ δεν είχε, ούτε τη στόφα, ούτε τις ικανότητες για να κερδίσει πρωτίστως τη συμπάθεια του κοινού. Παρόλα αυτά παραμένει ο go to παρουσιαστής για όποιο φορμάτ αποκτά το κανάλι στο οποίο εργάζεται και του το αναθέτει επειδή απλά είναι εκεί και διαθέσιμος. Γι’ αυτό και δεν προκαλεί καμία έκπληξη το ότι πάτωσε και το «Guess my Age» – με αυτό το ανιαρό concept και ΑΥΤΟΝ τον παρουσιαστή στ’ αλήθεια πίστευαν ότι είχε την παραμικρή ελπίδα; Απλά ακολούθησε κι αυτό τη μοίρα των προηγούμενων δουλειών του Λιάγκα. Ο Σάκης Τανιμανίδης από την άλλη σίγουρα είναι πιο συμπαθητικός από τον προαναφερθέντα, όμως η αλήθεια είναι πως αποδείχθηκε λίγος ως παρουσιαστής οποιουδήποτε format που ΔΕΝ λέγεται Survivor. Να φταίει ότι ταυτίστηκε με το συγκεκριμένο; Ότι το συγκεκριμένο στυλάκι δεν ταιριάζει με όλα τα παιχνίδια (ειδικά σε κάτι τόσο μη-συναρπαστικό όπως το Boom); Το «Πάνω κάτω» από την άλλη έχει τον σωστό παρουσιαστή (Χρίστος Φερεντίνος) αλλά σε λάθος format. Τι να σου κάνει κι αυτός ο καψερός αν το τελευταίο δεν τραβάει; Τέλος, τα «Divided» και «Ένας για όλους» είναι η απόδειξη ότι Φώτης Σεργουλόπουλος και Μαρία Μπακοδήμου δουλεύουν (πολύ) καλύτερα όταν είναι μαζί.
4. Η οικειότητα παραμένει σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία
Comfort food είναι όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα φαγητό που παρέχει νοσταλγική ή συναισθηματική αξία για κάποιον, μία γεύση ή μυρωδιά που να τον συνδέει με τα ανέμελα παιδικά του χρόνια ή κάποια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής του. Τηλεπαιχνίδια όπως ο «Τροχός της τύχης», το «Rouk Zouk» και το «Deal» είναι το τηλεοπτικό αντίστοιχο της comfort food, κάτι που παρακολουθείς ευχάριστα όχι μόνο γιατί σου θυμίζει άλλες εποχές αλλά επιπλέον γιατί σου είναι οικείο και δεν χρειάζεται να χτίσεις από την αρχή σύνδεση μαζί του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ελλαδικό «Πιο αδύναμο κρίκο», το μοναδικό φετινό νέο τηλεπαιχνίδι που τα πηγαίνει σχετικά καλά ίσως γιατί δεν είναι και τόσο νέο. Είναι γνώριμο τόσο από την εκδοχή του Mega από το 2000 με την Έλενα Ακρίτα όσο κι από τα περσινά viral βιντεάκια της κυπριακής βερσιόν (που εξασφάλισαν στον Τάσο Τρύφωνος την παρουσίαση και της ελλαδικής). Βέβαια, δεν σημαίνει ότι κάθε reboot παλαιότερου τίτλου δουλεύει (βλέπε «The Drop») όμως σίγουρα αυξάνονται οι πιθανότητες να βγάλει τη σεζόν. Γι’ αυτό και ο Alpha σκέφτεται σοβαρά να επαναφέρει το «Deal» κακήν κακώς στο δεύτερο μισό (αν και κανείς δεν κατάλαβε ακριβώς γιατί κόπηκε εξαρχής).
