«Παρά τα διάφορα χρονοδιαγράμματα που μπήκαν στον κοινωνικό διάλογο, κυρίως για τον κατώτατο μισθό, η ουσιαστική διαπραγμάτευση δεν έχει στην ουσία ξεκινήσει, αν και βρισκόμαστε στο τέλος του χρόνου, που κανονικά η συζήτηση, τουλάχιστον για την καθιέρωση εθνικού κατώτατου μισθού, θα έπρεπε να ολοκληρωνόταν. Για άλλα δε ζητήματα που τέθηκαν στο πλαίσιο του διαλόγου στο Εργατικό Συμβουλευτικό Σώμα, όπως το συνταξιοδοτικό, η συζήτηση δεν άρχισε καν».
Αυτά γράψαμε τον Δεκέμβριο του 2021, με αφορμή τη μεγάλη ατζέντα που είχε μπει στο Εργατικό Συμβουλευτικό Σώμα, που θυμίζουμε ότι τη συνέθεταν και η τηλεργασία και η στρατηγική απασχόλησης αλλοδαπών και στην οποία είχε προστεθεί στην πορεία και η ακρίβεια, όταν οι συντεχνίες έστελναν επιστολή στη μ. Ζέτα Αιμιλιανίδου για το θέμα της ΑΤΑ. Τονίζαμε τότε πως ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος για λύσεις και πως η καθυστέρηση στην προώθηση ρυθμίσεων δεν πρόκειται να λύσει τα θέματα που απασχολούσαν έντονα τις συντεχνίες και τις εργοδοτικές οργανώσεις.
Ήταν, όμως, επισημάνσεις σε μια στήλη που ουδείς φυσικά υποχρεώνεται να λάβει υπόψη. Ως αποτέλεσμα, πάντως, της καθυστέρησης, στο σύνολό τους σχεδόν τα σημαντικά ζητήματα συζητούνται ατέρμονα και χωρίς τη λήψη αποφάσεων. Παρά τις προθέσεις που είχε η εκλιπούσα υπουργός για ρυθμίσεις, εντούτοις δεν πρόλαβε, με αποτέλεσμα το σύνολο των καυτών ζητημάτων να κληθεί να διαχειριστεί ο νυν Υπουργός Εργασίας. Και πάλι, όμως, ο διάλογος γινόταν με παύσεις και διαλείμματα. Παρόλα αυτά, ο υπουργός κατάφερε και έκλεισε το θέμα του Εθνικού Κατώτατου Μισθού, με τρόπο όμως που κανείς δεν έμεινε ικανοποιημένος.
Πάντως, το διάταγμα είναι εκεί και θα κριθεί πλέον στην πράξη, αλλά και σε ένα χρόνο, όταν θα μπορέσει να αναθεωρηθεί. Για τα υπόλοιπα, ωστόσο, που εκ των πραγμάτων θα κληθεί να διαχειριστεί ο νέος υπουργός Εργασίας, η ευθύνη δεν βαραίνει ούτε τη μ. Ζέτα Αιμιλιανίδου, ούτε τον κ. Κούσιο. Η ευθύνη είναι συλλογική και τη μοιράζονται όλοι οι κοινωνικοί εταίροι. Είτε γιατί δεν πίεσαν περισσότερο για ρυθμίσεις, είτε γιατί έβαζαν συνεχώς κι άλλα ζητήματα στο τραπέζι του διαλόγου, χωρίς προτεραιοποίηση.
Συλλογική ήταν και η αναβλητικότητα στη λήψη αποφάσεων, παρά τα πολλά μαθήματα που πήραμε στο παρελθόν για τις παρενέργειες της. Της τελευταίας στιγμής σχεδόν σε όλα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να προκαλούνται λάθη σε πολλά ζητήματα, αλλά και αχρείαστες προστριβές. Εάν όμως τα διάφορα εργασιακά ζητήματα και προβλήματα δεν λύνονται έγκαιρα και ακολούθως αναθεωρούνται οι ρυθμίσεις που ενδεχομένως δεν εξυπηρετούν, τότε απλά θα προστίθενται κι άλλα στον κοινωνικό διάλογο. Του οποίου η ατζέντα επείγει να σμικρυνθεί. Για αυτό χρειάζεται προτεραιοποίηση από όλους. Αλλά κυρίως αποφάσεις έγκαιρα.
