Κάποιοι με ρωτούν γιατί αναφέρομαι συχνά στα ‘80s κι αν έχω κάνα κόλλημα. Λοιπόν, υπάρχουν και χειρότερα πράγματα να για να κολλήσει κανείς. Ξέρω ‘γω; Ευλογιά των πιθήκων ας πούμε, ή έμπολα, ή κόλλημα με ντιζαϊνάτες χαρτοπετσέτες – ω ναι, κορυφαίο αντικείμενο συλλογής στα ’80s, τη δεκαετία, εξάλλου, των εφηβικών μου χρόνων. Τότε που έσπαγε η φωνή σου και δεν πατούσες νότα. Τότε που το σώμα αποκτούσε δυσανάλογες διαστάσεις κι οι ορμόνες έκανα πάρτι μέχρι να κλείσει ο Scorpios, καλό ξημέρωμα δηλαδή. Τότε που τα συναισθήματα χτυπούσαν κόκκινο.
Μετά την εφηβεία, η ζωή χοντραίνει. Κι αν είμαστε το συνονθύλευμα των εμπειριών μας, οι πρώτες βαρβάτες εικόνες χρεώνονται σ’ αυτά τα χρόνια. Εξού και το κόλλημα, οι παραπομπές, οι αλήτικες ιστορίες μιας εποχής η οποία σημαδεύτηκε από παγκόσμια οικονομική πρόοδο, σχετική ειρήνη, λαρτζ προσωπικότητες, δημιουργικότητα. Είναι πολλές οι ιστορίες, όχι όλες ευχάριστες, η ζωή τότε ήταν χοντροκομμένη. Οι περισσότερες ίσως αφορούν τη μουσική. Είχα μεγάλη πώρωση, από πού να το πιάσω, θα χρειαζόμουν τόμους. Προχθές, λοιπόν, ανάρτησα στο facebook το εξής: «Το τράπιν σας μέσα, αγράμματοι» και καρφιτσωμένο από κάτω το βίντεο των θρυλικών Ρότζερ Γουότερς και Έρικ Κλάπτον να βαράνε στις ακουστικές κιθάρες τον ύμνο των Pink Floyd, «Wish you were here». Ήταν μια πρώτη, τσαντισμένη αντίδραση για τους γελοίους Snik και Light, τάχαμου, που έστησαν καβγά στα Mad Awards. Υπηρετούν τη μουσική επονομαζόμενη τραπ, ένα υπό-είδος των ραπ και χιπ-χοπ με κύρια χαρακτηριστικά τις βωμολοχίες για κώλους και βυζιά, την επίδειξη πλούτου με ακριβά αυτοκίνητα και bling bling και βασικό θέμα τη βία, το σεξ, τα ναρκωτικά. Οι γυναίκες απλά αποτελούν τρόπαια και αξεσουάρ του κάθε ρόκολου τράπερ. Ναι, είναι το τρεντ της εποχής για τους μικρούς, που κάποια στιγμή θα αντικατασταθεί με άλλη σαβούρα, αλλά… Τα μουσικά ‘80s ήταν ένας σημαντικός, αν και πειραματικός σταθμός. Εξ αριστερών, τα θρυλικά ‘60s και ‘70s. Εκ δεξιών – ξαλαφρωμένη από τις βάτες και το μαλλί-λασπωτήρα – τα ‘90s που επανέφεραν τον καθαρό ήχο. Όμως το melting pot των ’80s ήταν ο καταπέλτης που εκτόξευσε ένα σωρό νέα ακούσματα, συνδυάζοντας στοιχεία από όλη την παλέτα. Έκτοτε, άρχισε σιγά – σιγά να στερεύει η έμπνευση, χάθηκαν οι αξιοσημείωτες αναφορές. Εκεί που ο καλλιτέχνης βασανιζόταν για την κάθε νότα, τον κάθε στίχο, το κάθε ριφ ηλεκτρικής κιθάρας, καταλήξαμε στα σούργελα που βαράνε κάτι σαχλαμάρες τύπου «Την δικιά σου παίρνουμε γκανγκ μπανγκ. Πόρνες να βγάζω στο διάλειμμα, να μετράνε τα πεντακοσάευρα». Ουάου! Πιο πάτος πεθαίνεις. Κι ακόμα κυκλοφορεί ελεύθερος ο ποιητής. Για να το κλείσουμε, παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις, η ποπ κουλτούρα γενικώς δεν έχει κάτι φρέσκο να προτείνει. Η μαζικότητα σκότωσε τη δημιουργικότητα και τώρα ψαχνόμαστε. Κι ύστερα αναρωτιούνται κάποιοι γιατί έχω κόλλημα. Η χειρότερη εϊτίλα φαντάζει Μότσαρτ κοντά στην τραπίλα. Αλλά ηρεμίστε. Ο θεός της μουσικής θα βρει το δρόμο του ανάμεσα σε κάποιο όμορφο παρεάκι, κόντρα στην κακογουστιά και την ξευτίλα που μας βασανίζει.
Ελεύθερα, 3.7.2022.
