Ο Λοΐζος Πίπης, με αφορμή τον θάνατο της Ελισάβετ Β΄ της Αγγλίας, υπενθυμίζει την στάση της κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ και ειδικότερα στις εκκλήσεις για απονομή χάρητος στους καταδικασθέντες αγωνιστές…
Όλα πεθαίνουν. Κι αυτά που έχουν ψυχή κι εκείνα που δεν έχουν. Κι αυτά που σέρνονται στη γη κι εκείνα που αιθεροβατούν.
Όλοι πεθαίνουν. Και οι ιερείς και οι αρχιερείς και οι πολιτικοί και οι μικροί άνθρωποι και οι «Υψηλοί».
Ναι, πέθαναν και οι πρώτοι άνθρωποι της Γης και ο Αδάμ και η Εύα και ο Μωυσής με τις δύο πλάκες που έγραφαν τους Νόμους του Θεού. Πέθαναν και τα περιστέρια που κουβαλούσαν στον Νώε, φύλλα ελιάς στη κιβωτό της Διαθήκης –ιερό μήνυμα– πως σταμάτησε η οργή του Θεού μέσα από τις θύελλες, τις νεροποντές και τις πλημμύρες. Όλοι Πεθαίνουν.
Πεθαίνουν και οι βασιλείς. Ναι θυμούμαι στην πρώτη τάξη του Δημοτικού –επί Αγγλοκρατίας– ύστερα από την πρωινή προσευχή μας, η δασκάλα μας έλεγε να παρακαλούμε τον Θεό, «να σώζει τον Βασιλέα, –κοινό Πατέρα μας– δίδοντας του στέφανο δόξης».
Ύστερα όλοι ψάλλαμε τον ύμνο προς τον «Βασιλέα μας»…
Ναι, Πέθανε και η βασίλισσα της Αγγλίας, η Ελισάβετ αυτή, που της ζητήθηκε μια υπογραφή, έτσι για να σώσει την ζωή αμούστακων παιδιών που πάλευαν για την Ειρήνη και την Ελευθερία. Είναι τότε που χαροκαμένες μανάδες, άναβαν κεριά στη Μεγαλόχαρη,
Παρακαλούντες την, να φωτίσει τη βασίλισσα να κάνει την χάρη τους, έτσι για να σώσει τα παιδιά τους από τον θάνατο της αγχόνης. Και όμως …
Συνηθισμένη η βασίλισσα ανάμεσα στην υψηλή κοινωνία με τους πρίγκιπες και τους βασιλείς, με τους τυπικούς κανόνες του σαβουάρ βιβ, έχασε τη γνήσια φωνή του πραγματικού εαυτού και του εσύ και πάλευε με τους τυπικούς κανόνες του πρέπει και του όχι.
Ναι, αυτή που διαφάντευε τη ζωή της με τους «Υψηλούς» και τις «Υψηλές», με τους βασιλικούς υπηρεσιακούς και προγραμματιστές της ημερήσιας και νυκτερινής ζωής της, αγνόησε την κρυφή προσευχή των απλών πλασμάτων της γης με την αγάπη τους και την αφοσίωση τους στον ρόλο της μητρική στοργής και της πίστης προς την πατρίδα και την ελευθερία τους.
Έχασε την επαφή της με τους αγώνες των παιδιών που πάλευαν κατά της αγγλικής δυναστείας. Καταχώνιασε τις θερμές παρακλήσεις των πονεμένων μανάδων και έχωσε την κρυφή ελπίδα ανάμεσα σε «βαρύγδουπα ζητήματα». Συναίνεσε η βασίλισσα με τη φωνή του Άγγλου δυνάστη κι αρνήθηκε να συνδράμει στη σωτηρία των παιδιών που νύχτα και ημέρα πάλευαν ή βάδιζαν στην οδό της «Αγίας Ελευθερίας.»
Δεν ξέρω αν η βασίλισσα σε κατάσταση αυτοσυνειδησίας, αυτοεξέτασε τον εαυτό της με το τι έπραξε ή πώς συμπεριφέρθηκε σ’ αυτά τα παιδιά που πολεμούσαν για μια σκλαβωμένη πατρίδα; Οπωσδήποτε η βαθμολογία της θα είναι αρνητική. Διέγραψε αγώνες και πορείες για να ανοίξει η πύλη της Ελευθερίας.
Όλοι και όλα τώρα πια τελείωσαν. Πέθανε και η βασίλισσα στριμωγμένη στα «εγώ» και στα «όχι» της. Πέθαναν και οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ καθισμένοι τώρα, στα ψηλά ουράνια. Πέθαναν και οι μανάδες, αγκαλιασμένες τώρα με τα παιδάκια τους –πλην όμως– με τα παράπονα στα χείλη και τα αναπάντητα ερωτήματα: Γιατί;
