Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, με αφορμή συνέντευξη του Νίκου Χριστοδουλίδη στον «Φ», τάσσεται υπέρ του σχηματισμού μίας κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Διάβασα τη συνέντευξη τοY Νίκου Χριστοδουλίδη, στον «Φιλελεύθερο της Κυριακής» στις 9/10/2022 και είδα ότι κάπου αναφέρεται σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Οικουμενικές κυβερνήσεις, υπήρξαν σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα, τέσσερις όλες κι όλες, από τον σχηματισμό του ελληνικού κράτους και μετά. 

Η πρώτη, ήταν υπό τον Κωνσταντίνο Κανάρη το 1877, περίοδο που διεξαγόταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος. Η δεύτερη, με πρωθυπουργό τον Ζαΐμη το 1926. Την τρίτη την έζησα και ο ίδιος ζώντας στην Ελλάδα, το 1989 με ’90, με πρωθυπουργό, τον οικονομολόγο – ακαδημαϊκό, Ξενοφώντα Ζολώτα. Η κυβέρνηση Ζολώτα, ήταν πολύ σύντομη και ήταν αποτέλεσμα της αδυναμίας κάποιου κόμματος –λόγω του εκλογικού νόμου– να σχηματίσει κυβέρνηση. Διήρκεσε, από τις 23 Νοεμβρίου 1989, μέχρι τις 11 Απριλίου 1990. Είχαν πάρει μέρος, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός. Η τέταρτη οικουμενική κυβέρνηση στην Ελλάδα σχηματίστηκε με τη συναίνεση και την υποστήριξη των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ, με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμα και διήρκησε από τις 11 Νοεμβρίου 2011 έως τις 17 Μαΐου 2012.

Στην συνέντευξη του, ο κ. Χριστοδουλίδης υποστηρίζει ότι, από τη στιγμή που τα προβλήματα της κοινωνίας, δεν έχουν κομματικό χαρακτήρα, δεν έχει σημασία αν στην κυβέρνηση θα υπάρχουν δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι και λοιπά. Αποδέχεται δε ευχαρίστως, την συμμετοχή προσωπικοτήτων, με το μοναδικό κριτήριο να μην είναι η κομματική ταυτότητα, ή η ιδεολογική τους τοποθέτηση, αλλά η πείρα, το ήθος και η ικανότητά τους. 

Δυστυχώς, δεν νομίζω να έχει ανταπόκριση στην κυπριακή κοινωνία, η πρόταση του κ. Χριστοδουλίδη. Και δεν γνωρίζω γιατί την προβάλλει… 

Κατά τη γνώμη μου, οι λόγοι που τα μεγάλα κυπριακά κόμματα, μάλλον δεν θα συναινέσουν σε κάτι τέτοιο, είναι οι εξής:

1) Θέλουν να ελέγχουν απόλυτα τον κρατικό μηχανισμό, διορίζοντας σε θέσεις – «κλειδιά», ανθρώπους δικούς τους.

2)Τις επιτυχίες της κυβέρνησης, θέλουν από εγωισμό ή αυταρχικότητα, να τις πιστώνονται οι ίδιοι και όχι άτομα άλλων πολιτικών αποχρώσεων. 3) Ίσως να αντιλαμβάνονται ότι η μοιρασιά, η κατανομή υπουργείων και άλλων υψηλόβαθμων θέσεων, θα είναι ένας… μαραθώνιος! Ένα ατέρμον παζάρι, χωρίς τέλος. 

Ξέρουμε τον εγωκεντρισμό και την εγωπάθεια, την υπεροψία του σύγχρονου Κύπριου. Είναι κάτι, που με απωθεί. Εγώ τοποθετούμαι ευθαρσώς υπέρ του σχηματισμού μίας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, ως ένα πείραμα. Θα είναι δηλαδή κάτι που δεν έχει ξαναζήσει η πατρίδα μας, από τότε που απέκτησε κρατική οντότητα. Θεωρώ, πως υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να λειτουργήσει. 

Με συναινετικές διαδικασίες, με καλοπροαίρετες προσεγγίσεις. Με καλή θέληση, με έλλειψη εγωισμού και υπεροψίας, μπορεί να ευδοκιμήσει ένας τέτοιος σχηματισμός. Και αν ευδοκιμήσει, θα είναι προς όφελος όλων των πολιτών. Διότι τα προβλήματα της Παιδείας, της Οικονομίας, της Υγείας, η πάταξη της διαφθοράς, το μεταναστευτικό, η τουρκική επεκτατικότητα και άλλα, δεν αφορούν μόνο μία κομματική μερίδα του λαού, αλλά όλους τους συμπολίτες μας, ως σύνολο.