Ο Φίλιππος Μιχαηλίδης, Chartered Engineer, πρώην Πρώτος Λειτουργός Γεωργίας, γράφει για το Διεθνές Δίκαιο και πώς δίνεται το δικαίωμα να ερμηνεύεται κατά το δοκούν από τους εκάστοτε ισχυρούς της γης…
Πολύς λόγος γίνεται τελευταίως για απελευθερωθέντα εδάφη. Η Ρωσία λέγει ότι «απελευθέρωσε» τέσσερεις περιοχές της Ουκρανίας όπου κατοικούν ρωσόφωνοι και τις προσάρτησε στη Ρωσική Ομοσπονδία. Τα ουκρανικά στρατεύματα όμως ήδη απελευθέρωσαν μέρος των τεσσάρων περιοχών που προσήρτησαν οι Ρώσοι και προχωρούν να απελευθερώσουν όλα τα υπό της Ρωσίας «απελευθερωθέντα» και προσαρτηθέντα εδάφη. Τα ίδια εδάφη «απελευθερώθηκαν» από τη Ρωσία και τώρα απελευθερώνονται από την Ουκρανία. Και οι δύο χώρες επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο. Κάτι δεν πάει καλά.
Ερχόμεθα τώρα στην Κύπρο. Οι Τούρκοι άρπαξαν τις περιουσίες μας και τις ονόμασαν «Τ.Δ.Β.Κ.». Τώρα ο Τατάρ λέγει ότι στόχος των Ελληνοκυπρίων είναι να αρπάξουν τα εδάφη της «ΤΔΒΚ» τα οποία η Τουρκία «απελευθέρωσε» το 1974. Ζητεί μάλιστα να αναγνωρισθεί η κυριαρχία του επί των εδαφών αυτών και να έχει ίσα δικαιώματα με την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτό επιτάσσει, λέει, το Διεθνές Δίκαιο και οι πραγματικότητες στο νησί. Εν τω μεταξύ, εμείς συνεχίζουμε να λέμε ότι στόχος μας είναι η απελευθέρωση των κατεχομένων και η ενοποίηση της Κύπρου. Έχουμε, λέμε, το δίκαιο με το μέρος μας, υποθέτω το Διεθνές Δίκαιο.
Θέτω το θέμα ως εξής: Μήπως το Διεθνές Δίκαιο είναι ασαφές και δίδει το δικαίωμα να ερμηνεύεται κατά το δοκούν από τους εκάστοτε ισχυρούς της γης; Μήπως οι διεθνείς συμφωνίες που υπογράφονται μεταξύ κρατών δημιουργούν από μόνες τους νέο δίκαιο;
Φαίνεται ότι η Ελληνική Επανάσταση ανέτρεψε το Διεθνές Δίκαιο της εποχής και οι υποστηρικτές του, η Ιερά Συμμαχία του 18ου αιώνα, που ήθελε το status quo να παραμείνει στην Ευρώπη, διαλύθηκε και χάθηκε. Αυτό λοιπόν το Διεθνές Δίκαιο πρέπει να γίνει πιο σαφές και δεσμευτικό. Υποθέτω τούτο είναι καθήκον του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ή ίσως και άλλων σωμάτων, όπως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Εάν το Διεθνές Δίκαιο μπορούσε να παρουσιαστεί ως κατάλογος κανόνων συμπεριφοράς μεταξύ των κρατών, όπως η UNCLOS-82 για τη θάλασσα, ίσως να μην ερμηνευόταν κατά το δοκούν. Θα ήτανε πληρέστερο και άρα δεσμευτικό για όλους.
