Ένα μικρό αφιέρωμα στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄ από τον καθηγητή Ζαννέτος Τοφαλλή.
Στις 3 Αυγούστου συμπληρώνονται 45 χρόνια από τότε που η Κύπρος έχασε τον μεγαλύτερο γιο της. O Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1913 στο χωριό Άνω Παναγιά της Πάφου. Σε νεαρή ηλικία πήγε στη Μονή Κύκκου όπου και προσελήφθη ως δόκιμος μοναχός. Στις 7 Αυγούστου 1938 χειροτονήθηκε Διάκονος και μετονομάστηκε από Μιχάλης σε Μακάριο.
Τον ίδιο χρόνο, στάλθηκε ως υπότροφος της Μονής Κύκκου στην Αθήνα για θεολογικές σπουδές στο Εθνικό Πανεπιστήμιο. Αφού απεφοίτησε το 1942 από τη Θεολογική Σχολή, ενεγράφη στη Νομική Σχολή όπου παρακολουθούσε μαθήματα μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη Γερμανική κατοχή οπότε και επέστρεψε στην Κύπρο για μικρό χρονικό διάστημα. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, χειροτονήθηκε σε πρεσβύτερο και σε αρχιμανδρίτη στις 13 Ιανουαρίου 1946. Την ίδια χρονιά, του δόθηκε υποτροφία από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής για περαιτέρω θεολογικές σπουδές. Παρακολούθησε για δυο χρόνια μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης με ειδίκευση στην Κοινωνιολογία της θρησκείας. Στις 8 Απριλίου 1948 εξελέγη μητροπολίτης Κιτίου και στις 13 Ιουνίου χειροτονήθηκε σε επίσκοπο. Ως πρόεδρος του Γραφείου Εθναρχίας, πήγε το 1949 στην Ελλάδα όπου είχε συνομιλίες με τον τότε Βασιλιά, τον Πρωθυπουργό και άλλους επισήμους, για το Κυπριακό πρόβλημα.
Μετά από εισήγησή του, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου οργάνωσε στις 15 Ιανουαρίου 1950 Παγκύπριο Δημοψήφισμα κατά το οποίο 97% του Ελληνικού Κυπριακού πληθυσμού ψήφισαν υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Στις 20 Οκτωβρίου 1950 εξελέγη Αρχιεπίσκοπος και Εθνάρχης, σε διαδοχή του Μακαρίου Β΄. Στις 9 Μαρτίου 1956 εξορίστηκε στις Σεϋχέλλες, αφού οι συνομιλίες που είχε με τον Κυβερνήτη για το μέλλον της Κύπρου δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Αφού αφέθηκε ελεύθερος, μετά από ένα περίπου χρόνο, η βρετανική κυβέρνηση τον κάλεσε στο Λονδίνο, όπου και υπογράφηκε η Συμφωνία του Λονδίνου, που ήταν η συνέχεια της Συμφωνίας της Ζυρίχης. Με τις Συμφωνίες αυτές η Κύπρος θα ανακηρυσσόταν ανεξάρτητη Δημοκρατία. Στις 16 Αυγούστου του 1960 η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη Δημοκρατία και ο Μακάριος ανέλαβε καθήκοντα Προέδρου, αφού κέρδισε τις εκλογές στις 13 Δεκεμβρίου 1959, με ποσοστό 66,29%. Το Φεβρουάριο του 1968, ο Μακάριος επανεκλέγηκε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Από την αυγή της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, ακροδεξιά στοιχεία, άρχισαν τον πόλεμο κατά του Μακαρίου, με διάφορες εμπρηστικές επιθέσεις, αλλά και δολοφονικές απόπειρες εναντίον του.
Την 15ην Ιουλίου του 1974, το στρατιωτικό καθεστώς η Χούντα των Αθηνών μαζί με την ΕΟΚΑ Β διενήργησαν πραξικόπημα για την ανατροπή του Μακαρίου. Ο Μακαριότατος, διασωθείς ως εκ θαύματος, κάλεσε τον λαό να αντισταθεί στην Χούντα των Αθηνών και στους άφρονες πραξικοπηματίες με εκείνη την ιστορική διακήρυξη
«Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ, γνώριμη είναι η φωνή που ακούς, είμαι ο Μακάριος!». Την επομένη, μέσω Μάλτας, αναχώρησε στη Βρετανία και από εκεί στις Ηνωμένες Πολιτείας Αμερικής, όπου και μίλησε ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας καταδικάζοντας το πραξικόπημα που έμελλε να φέρει τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της πατρίδας μας. Την 20ή Ιουλίου του ιδίου έτους, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο.
Ο Μακάριος απεβίωσε στις 3 Αυγούστου του 1977, λίγο πριν συμπληρώσει τα 64 του χρόνια, πληγωμένος από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, που έφεραν τόσα δεινά στο λαό του. Η καρδιά του δεν μπορούσε να αντέξει περισσότερο. Άφησε ορφανό το λαό του στις πιο δύσκολες στιγμές της πολυτάραχης ιστορίας του. Το καλύτερο μνημόσυνο για τον Μακάριο είναι όπως ο Κυπριακός λαός παραμείνει άρρηκτα ενωμένος, στις προσπάθειες του να λευτερωθεί κι επανενωθεί η Κύπρος για το καλό και την ευτυχία και την ειρήνη του λαού μας.
