Ο Α. Χατζηαντώνης εξάρει την αγωνιστικότητα του ουκρανικού λαού στον πόλεμο με τη Ρωσία.
Εξαρχής είχα ταχθεί υπέρ του ενδόξου ουκρανικού λαού. Ο οποίος, εδώ και έξι μήνες, αγωνίζεται κατά των σιδηρόφρακτων ορδών – στρατιών του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Πληροφορούμαστε από τις στήλες του Τύπου, ότι η Ουκρανία αντεπιτίθεται και ο πόλεμος βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Οι ουκρανικές δυνάμεις ανακατέλαβαν 4 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο δε πρόεδρος Ζελένσκι κάνει λόγο για 6.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, που βρίσκονται σχεδόν υπό τον έλεγχο των Ουκρανών στρατιωτών. Βλέπουμε την Ukr-energο να αποκαθιστά την ηλεκτροδότηση σε πόλεις και χωριά, στα ανατολικά, που είχε διακοπεί λόγω των ρωσικών βομβαρδισμών.
Αλλά δεν είναι για να εκπλήσσεται κανείς. Υπάρχει σαφής διαφορά στα κίνητρα όσων ευρίσκονται στο πεδίο της μάχης. Αν κάποιος αγωνίζεται υπέρ του πατρίου εδάφους, δεν μπορεί να συγκριθεί με κάποιον, που τον διατάζουν να πάει να ρισκάρει τη ζωή του, για να κατακτήσει γειτονικά εδάφη.
Πάμπολλα τα παραδείγματα στην ιστορία. Να αναφέρουμε τις συγκρούσεις, Ελλήνων και Περσών; Τη μάχη του Μαραθώνα; Τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας;
Τι να πρώτο – θυμηθούμε αλήθεια; Τη θρυλική αντίσταση του Λεωνίδα και των τριακοσίων Σπαρτιατών, στα στενά των Θερμοπυλών;
Όπου έπεσαν μέχρις ενός, για να μην περάσει ο βάρβαρος Ασιάτης;
Να σημειώσουμε βέβαια και τη σημαντική-καθοριστική βοήθεια από τη Δύση. Και κυρίως, από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τώρα, αν οι δυτικοί χρησιμοποίησαν τον Ζελένσκι, ως εμπροσθοφυλακή ή ως μέσον αποσταθεροποίησης της Ρωσίας, δεν είναι κάτι που θα το αναλύσω εγώ, γιατί δεν είμαι γεω-στρατηγικός αναλυτής.
Εγώ, απλώ βλέπω έναν εισβολέα και έναν αμυνόμενο. Και είναι πραγματικά με μεγάλη χαρά, που διαβάζω ότι ανατρέπονται οι καταστάσεις ή οι συσχετισμοί, στο πεδίο της μάχης!
Με τους Ουκρανούς να αντεπιτίθενται, με τέτοια ψυχή, ως απόγονοι των Κοζάκων. Άλλο είναι να υποστηρίζεις το σπίτι σου, τα χωράφια σου, την οικογένειά σου, τη γη των Πατέρων σου, τις εκκλησίες σου και άλλο να ενεργείς ως μαριονέτα.
Φαίνεται ότι, οι σύμβουλοι του Πούτιν, τον παραπληροφορούν. Ίσως φοβόντουσαν μην καρατομηθούν. Εάν του έλεγαν την αλήθεια. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.
Σίγουρα, δεν γνωρίζουμε πού θα καταλήξει η σύγκρουση αυτή. Το μόνο βέβαιο ωστόσο είναι ότι με συγκίνηση βλέπουμε την αντίσταση αυτή. Όχι μόνο των Oυκρανών στρατιωτών, αλλά και του λαού. Των γυναικόπαιδων, των γερόντων, των αμάχων.
Τώρα ακούμε, ότι κάποιοι υψηλόβαθμοι Ρώσοι προσπαθούν να βρουν ευκαιρία να εγκαταλείψουν τη χώρα ή το καθεστώς Πούτιν.
Εάν η ουκρανική ψυχή θριαμβεύσει, πράγμα το οποίο ευχόμαστε ολόψυχα, αυτός ο άνθρωπος πρέπει να οδηγηθεί ενώπιον Διεθνούς δικαστηρίου.
