Ο Κυριάκος Πολυκάρπου γράφει με αφορμή τα κακά έχοντα της κυπριακής κοινωνίας του σήμερα…
Κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουμε μια αυτοκριτική και να διερωτηθούμε ποια είναι στην πραγματικότητα η κοινωνία μας και πόσο περήφανοι μπορούμε να αισθανόμαστε γι’ αυτήν.
Είμαστε πρωταθλητές στα θανατηφόρα οδικά δυστυχήματα, στο κάπνισμα, στην παραγωγή σκουπιδιών, κατέχουμε το πανευρωπαϊκό ρεκόρ παιδικής παχυσαρκίας, τα παιδιά μας πατώνουν στις διεθνείς εξετάσεις, έχουμε την πιο καθυστερημένη απονομή της Δικαιοσύνης κι ένα σωρό άλλα… αισιόδοξα. Τα ναρκωτικά δηλητηριάζουν όλο και πιο βαθιά τη νεολαία μας, τα περιστατικά βίας στην οικογένεια και κακοποίησης ανηλίκων αυξάνονται δραματικά, το οικογενειακό στυγερό έγκλημα αναζωπυρώνεται, η καταστροφή του περιβάλλοντος προχωρεί ακάθεκτη, οι διαρρήξεις, οι κλοπές και οι εμπρησμοί κατάντησαν καθημερινό φαινόμενο και οι κατά συρροήν παραβάτες των νόμων, λόγω ατιμωρησίας, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Και όλα αυτά σε ένα φόντο οικονομικής ανέχειας για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, με τις οικονομικές ανισότητες να έχουν διευρυνθεί, με τους νέους να εργάζονται με μισθούς πείνας, με μια παρασιτική ελίτ να κυριαρχεί παντού, με το περί δικαίου αίσθημα να έχει τρωθεί, με τους φουκαράδες να τιμωρούνται και τους επώνυμους να ξεγλιστράνε και με τους άστεγους να πολλαπλασιάζονται.
Κοινωνία ώρα μηδέν… Και όσο κι αν προσπαθείς να κρύψεις την ψεύτικη ευημερία και την πολλή δυστυχία σου, οι Ερινύες της αυτοκαταστροφής θα σε κατατρέχουν μέχρι που να αλλάξεις και να γίνεις πιο ανθρώπινη και πιο αλληλέγγυος!
