Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, πρόσφυγας από την Κερύνεια, με αφορμή την έναρξη δρομολογίων θαλάσσιας σύνδεσης της Κύπρου με τον Πειραιά, θυμάται τον παλιό καιρό που υπήρχαν καράβια που συνέδεαν ακτοπλοϊκώς το νησί μας με την Ελλάδα…
Τον Οκτώβριο του 1974 θυμάμαι, 15χρονο παιδάκι, μαζί με τη μητέρα μου, μ. Έλλη, αναχωρήσαμε με το F/B «Πάτρα», από τη Λεμεσό για το λιμάνι του Πειραιά. Είχαν προηγηθεί, τα τραγικά γεγονότα του προηγηθέντος καλοκαιριού. Όταν, είχαμε διαφύγει μέσα από τον φλεγόμενο Πενταδάκτυλο, αφήνοντας πίσω μας την πανέμορφη πόλη μας Κερύνεια, που είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων…
Εκτός από το «Πάτρα», θυμάμαι και κάποια άλλα ονόματα πλοίων που έκαναν την ακτοπλοϊκή σύνδεση Κύπρου – Ελλάδος. Ήταν το F/B «Sol Phryne», παλαιότερα το «Venus» και άλλα. Η ταχύτητα των πλοίων αυτών, τότε, ήταν λιγότερη, και έτσι οι διανυκτερεύσεις κατά το ταξίδι, ήταν δύο, και όχι μια, όπως γίνεται τώρα.
Θα αναφερθώ σε κάποιες στιγμές, όπως τις θυμάμαι κατά τα πολλά ταξίδια που έκανα. Διότι και αργότερα, ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, για οικονομικούς λόγους, μερικές φορές, αντί του αεροπλάνου, επέλεγα το πλοίο.
Ανάλογα με τις οικονομικές σου δυνατότητες, είχες τρεις επιλογές: Εγώ, έβγαζα τη λεγόμενη τουριστική θέση. Μπορούσες να επιλέξεις επίσης την λεγόμενη αεροπορική καρέκλα -ένα καθόλου άνετο τρόπο ταξιδιού-αφού δεν μπορούσες να ξαπλώσεις. Δοκίμασα κάποτε αυτή τη θέση, και με πόναγε ο αυχένας, επί 5-6 μέρες! Η τρίτη και οικονομικότερη θέση, ήταν… το κατάστρωμα. Χρειαζόσουν φυσικά, ένα sleeping bag, στην περίπτωση αυτή.
Εγώ, συνήθως έβγαζα τουριστική, δηλαδή μία «υπόγεια» καμπίνα, με τέσσερεις κουκέτες.. Ειδικά τα καλοκαίρια, πολύ ασφυκτική ατμόσφαιρα. Και αν οι άλλοι τρεις συνεπιβάτες σου ήσαν ευγενείς, ε, δεν υπήρχε πρόβλημα. Αν όχι, περνούσες δύο ανυπόφορα βράδια!
Από τις καλές στιγμές των ταξιδιών αυτών προς το λιμάνι τού Πειραιά, δεν θα ξεχάσω το πρωινό ξύπνημα! Εκεί που βγαίναμε στο κατάστρωμα, πρωί-πρωί και βλέπαμε εκείνο το απέραντο γαλάζιο. Εκείνος ο καθαρός αέρας! Ανέπνεες εκείνο το θαλασσινό ιώδιο, με την αλμύρα και τα σταγονίδια των κυμάτων, μερικές φορές, να φτάνουν μέχρι το πρόσωπό σου!
Μία περίοδο, θυμάμαι, λειτουργούσε τραπεζαρία, όπου μπορούσες να απολαύσεις ένα αρκετά καλό γεύμα, αλλά και δείπνο. Κάποιοι μπορούσαν να παραγγείλουν και αλά- καρτ. Αργότερα θυμάμαι πως αυτό καταργήθηκε. Έπρεπε να έχεις μαζί σου κάτι, για να φας. Κάποιο σνακ, ή να αγοράσεις ένα σάντουιτς από το μπαρ, ή την καντίνα του καταστρώματος.
Μία αξέχαστη εικόνα. Από τον χώρο με τα τραπέζια που καθόμασταν για να φάμε. Πρέπει να ήτανε περί τα μέσα της δεκαετίας του ’80 ή κάπου εκεί. Στο διπλανό μου τραπέζι, είχε καθίσει, η οικογένεια ενός πραγματικά σεβάσμιου Κύπριου ιερέα. Τον θυμάμαι να βγάζει από την μαντήλα, το κυπριακό, στρογγυλό ψωμί, μερικές ελιές, μερικές ντομάτες, 2-3 αγγουράκια. Εκείνο που με συγκίνησε και εκτίμησα την απλότητα των συμπατριωτών μας, ήταν κάτι που δεν βλέπεις συχνά, στις μέρες μας. Ο γέρων ιερέας, η παπαδιά και τα δύο τέκνα τους, έκαναν ευλαβικά το σταυρό τους πριν αρχίσουν να τρώνε το λιτό αυτό φαγητό. Τι υπέροχη στιγμή! Αυτή είναι η Κύπρος που αγάπησα και διατηρώ πάντα στη μνήμη μου. Τόσο απλοϊκός ήταν ο κόσμος της Κύπρου μας, τότε. Κάτι που εξέλειπε, κυρίως από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Όπου ο κόσμος, στην πλειοψηφία του, στράφηκε προς τις εφήμερες, υλικές απολαύσεις!
Χαιρετίζουμε λοιπόν, την προσπάθεια όλων όσων συνέβαλαν, στο να επανασυνδεθεί η Κύπρος με τη μητέρα Ελλάδα, αλλά και με την Ευρώπη. Ίσως αν το αποφασίσω να πάω στην Αθήνα, για προσωπικούς λόγους, να επιλέξω το καράβι. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι το ταξίδι. Το ταξίδι προς την Ιθάκη, όπως έγραφε και ο μέγας Αλεξανδρινός μας ποιητής. Συνιστώ κλείνοντας, στους νεαρούς συμπατριώτες μας, να βιώσουν αυτή την εμπειρία! Δεν θα το μετανιώσουν!
