Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, πρόσφυγας από την Κερύνεια, γράφει μια προσωπική του εμπειρία για το τι μπορεί να κάνει η αγάπη ενός συντρόφου στη ζωή…
Από το 2013 το Δεκέμβρη, που έχασα το μοναχοπαίδι μου, το παλικάρι μου 23 χρονών, τον Άκη μου, περιέπεσα σε μελαγχολία. Αγχώδη κατάθλιψη, σύμφωνα με ιατρική γνωμάτευση ειδικού ψυχοθεραπευτή, αθηναϊκού νοσηλευτηρίου. Και φυσικά, έπρεπε να παίρνω αγχολυτικά.
Θα σας αναφέρω ένα περιστατικό, το οποίο αποδεικνύει, ότι η παρουσία ενός ανθρώπου δίπλα μας, ο οποίος μας δείχνει αγάπη και μας συμπαρίσταται, μπορεί να σταματήσει την ανάγκη που έχουμε, δηλαδή την εξάρτηση μας από τα αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά, και άλλου είδους ψυχοτρόπα φάρμακα.
Να σημειώσω, ότι είχα έρθει στην Κύπρο το 2015, μετά από τα τραγικά αυτά γεγονότα, δηλαδή θάνατος παιδιού και μετά χωρισμός. Ό, τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα άνθρωπο…
Εδώ, στην πατρώα γη, λοιπόν, συνέχισα να λαμβάνω την φαρμακευτική αγωγή που μού συνέστησε ο ιατρός. Χαμηλές δόσεις βέβαια, από αυτά τα σκευάσματα, για να μπορέσω να επιβιώσω, να αντέξω.
Ψάχνοντας για μία σύντροφο, το 2016, έτυχε να γνωρίσω μία κυρία, περίπου της ίδιας ηλικίας με μένα. Που ήταν και αυτή μόνη. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, μου ζήτησε να επισκεφτούμε ένα νησί του Αιγαίου, την Άνδρο, όπου ήθελε να προσευχηθούμε, στην ιερά μονή της Παναχράντου Παναγίας. Σημειωτέον, ότι από τότε που έχασα το παλικάρι μου, ήταν αδύνατον να μπω στο αεροπλάνο, αν δεν έπαιρνα ένα αγχολυτικό προηγουμένως. Αρχές Αυγούστου, λοιπόν, πήγα με την σύντροφό μου, στο αεροδρόμιο Λάρνακος. Μιλάγαμε, ήπιαμε το αναψυκτικό μας, ένιωθα καλά… Αφού περάσαμε έλεγχο διαβατηρίων και όλα τα σχετικά, ανακοινώθηκε η ώρα της επιβίβασης. Καθίσαμε δίπλα-δίπλα. Η κοπέλα ήταν ομιλητικη, πρόσχαρη, έξω καρδιά, που λένε. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν τα 90 λεπτά της πτήσης.
Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», στην ελληνική πρωτεύουσα, γυρνάει και μου λέει: «Αντώνη μου, ξέχασες να πάρεις το αγχολυτικό σου, πριν μπούμε στο αεροπλάνο, θυμάσαι;». Όντως! Προς μεγάλη μου έκπληξη, διαπίστωσα ότι η παρέα της, και η χαρούμενη διάθεσή της, λειτούργησαν θεραπευτικά. Ευεργετικά! Αντικατέστησαν την ανάγκη μου για το χημικό σκεύασμα, το χαπάκι που απαραιτήτως έπαιρνα πριν από κάθε επιβίβασή μου σε αεροπλάνο! Διαπιστώσουμε λοιπόν, φίλοι μου, ότι η συντροφικότητα, η αγάπη, ο έρωτας, αποτελούν στοιχεία της ύπαρξής μας, απαραίτητα στην άχαρη ζωή μας.
Δυστυχώς, η σχέση δεν κράτησε πολύ.
Εάν μπορέσει λοιπόν, ο κάθε μοναχικός, ο κάθε χωρισμένος, αυτός που έχασε παιδί κ.λπ., να βρει κάποιον άνθρωπο να σταθεί δίπλα του, να του κρατήσει το χέρι, θα ξεπεράσει τη μελαγχολία, την κατάθλιψη… Και πολλές φαρμακοβιομηχανίες, θα ψάχνουν -αδίκως- για πελάτες…
