Ανοικτή επιστολή προς τον υπουργό Μεταφορών, Επικοινωνιών και Έργων, Γιάννη Καρούσο, αποστέλλει μέσω του «Φ», η Στυλιάνα Φιλίππου.

Προς Έντιμο υπουργό Μεταφορών, Επικοινωνιών και Έργων και σχετικούς λειτουργούς,

Πριν από έξι μήνες η ζωή μου άλλαξε άρδην ως αποτέλεσμα ακόμα μιας οδικής τραγωδίας στη λεωφόρο Σπύρου Κυπριανού (Στρόβολος). Συγκεκριμένα, στις 14 Αυγούστου 2021 κοντά στις 05:30π.μ. αποχαιρέτησα τον αρραβωνιαστικό μου για την καθιερωμένη του ποδηλασία. Μέχρι τις 12:30μ.μ. θα ήταν πίσω αλλά ακόμη περιμένω. Ο λόγος, ένας ασυνείδητος οδηγός ο οποίος δεν είδε τον Αντώνη σε έναν δρόμο με πλήρη ορατότητα, παίρνοντας έτσι τη ζωή μας στα χέρια του και αφήνοντας πίσω δύο οικογένειες, πολλούς φίλους και συναδέλφους να ζουν σήμερα με πόνο, αναμνήσεις πικρές και γκρεμισμένα όνειρα. Ήταν μόλις 35 χρόνων. 

Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες μιας τρίτης τραγωδίας. Λέω τρίτης τραγωδίας, καθώς ακόμη ένα εκκλησάκι κάνει παρέα με αυτό του Αντώνη λίγο πιο πάνω στον ίδιο δρόμο. Θρηνούμε ένα 23χρονο κορίτσι. Ακόμα μια οικογένεια ντύθηκε στα μαύρα. Η ζωή και τα όνειρα ενός ακόμη κοριτσιού έχουν σβήσει στην άσφαλτο με βία. 

Στον δρόμο αυτό γίνομαι καθημερινά μάρτυρας της έλλειψης οδικής συνείδησης, του απρόσεκτου και επικίνδυνου οδηγήματος. Τα περισσότερα οχήματα κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πέραν των 100 χιλιομέτρων την ώρα και προσπερνούν αδίστακτα όποιο όχημα προσπαθεί να διατηρήσει το όριο ταχύτητας. Για να μην αναφερθώ κιόλας στην κακοτεχνία του συγκεκριμένου δρόμου, καθώς επίσης, στην έλλειψη ή και διαγραφή λόγω καιρού των διαχωριστικών γραμμών οριοθέτησης των λωρίδων κυκλοφορίας, οριογραμμής αυτοκινητοδρόμου και λωρίδες έκτακτης ανάγκης σε πολλά σημεία του δρόμου και προπάντων στην έλλειψη φωτισμού κατά τις βραδινές ώρες, μετατρέποντας τον δρόμο αυτό σε κυριολεκτική σκοτώστρα.

Λέτε πως κάνετε προσπάθειες αποφυγής θανατηφόρων συγκρούσεων. Λέτε για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα, αλλά σας ερωτώ κύριε Υπουργέ, με ποια ακριβώς κριτήρια επιλέξατε τα σημεία τοποθέτησης σταθερών καμερών ελέγχου ορίου ταχύτητας; Πώς αυτός ο δρόμος δεν είναι στις προτεραιότητές σας; ΠΟΣΕΣ ΑΚΟΜΗ ΖΩΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΘΟΥΝ; ΠΟΣΕΣ ΑΚΟΜΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΥΡΟΦΟΡΕΘΟΥΝ για να θεωρηθεί άμεση ανάγκη να ληφθούν μετρά και αποφάσεις για αυτό τον δρόμο. 

Και μιας και τα λέμε έξω από τα δόντια, προωθείτε την αξιοποίηση του ποδηλάτου ως μεταφορικό μέσω (http://www.podilato.gov.cy/mtcw/cycling.nsf/All/F4A7E8E963829D2FC225877A003810CC?OpenDocument) αλλά σε ποιους ακριβώς δρόμους και με ποιες υποδομές; Αν οι προτεραιότητες στον δρόμο ισχύουν κανονικά είτε οδηγείς αυτοκίνητο είτε ποδήλατο, γιατί λοιπόν οι πλείστοι οδηγοί αυτοκινήτων συμπεριφέρονται λες και τα ποδήλατα είναι αόρατα; Μήπως να αναφερθώ και στις «υποδομές» στα ορεινά, όπου η λωρίδα των ποδηλάτων είναι πιο στενή και από το μήκος των τιμονιών ενός ποδηλάτου βουνού; Πώς ακριβώς προστατεύεται η ζωή ενός ποδηλάτη; Πώς ακριβώς τολμάτε να εγκρίνετε τέτοιου είδους σχέδια δράσης; Πριν παίρνετε τέτοιου είδους αποφάσεις θα ήταν ίσως καλό να πάτε μια βόλτα και εσείς στην πόλη και στα ορεινά με ποδήλατο, για να αντιληφθείτε από μόνοι σας τους κινδύνους που διατρέχει ένας ποδηλάτης στην Κύπρο με τις υπάρχουσες υποδομές. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που κινδύνεψε ο Αντώνης, εγώ, ή και πολλοί άλλοι ποδηλάτες, από την έλλειψη σωστής οδικής συμπεριφοράς. Τη 14η Αυγούστου 2021, όμως, ο κίνδυνος αυτός έγινε οριστικός και μη αναστρέψιμος για τις οικογένειές μας.

Οπότε σας ερωτώ, μέχρι πότε θα θρηνούμε ζωές στη λεωφόρο Σπύρου Κυπριανού;

Με εκτίμηση, 

Στυλιάνα Φιλίππου