Ανοιχτή επιστολή προς τις πρυτανικές Αρχές του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου από τον Α.Μ.Α. που απευθύνει έκκληση να σταματίσει ο διαχωρισμός σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους φοιτητές, κρατώντας έτσι τους δεύτερους κρατώντας τους μακριά από τις πανεπιστημιακές αίθουσες.
Καταρχάς, επιτρέψτε μου να συστηθώ και μετά να σας αναλύσω, όσο μου επιτρέπουν οι λιγοστές γνώσεις που έχω, τον λόγο για τον οποίο έλαβα το θάρρος να απευθυνθώ σε εσάς. Είμαι, λοιπόν, ένας αριθμός ανάμεσα στους χιλιάδες συμπατριώτες μας αφανείς ανθρώπους, δεν είμαι επώνυμος, ούτε σκοπεύω να γίνω με οποιοδήποτε τρόπο. Βρίσκομαι σε μια αρκετά προχωρημένη ηλικία, διανύω το 84ο έτος, ευτυχώς έχω διαύγεια πνεύματος που μου επιτρέπει να κρίνω αποφάσεις της κυβέρνησης, των κομμάτων, των διαφόρων οργανισμών, ακόμα και μεμονωμένων αξιωματούχων του κράτους.
Ζούμε σε μια μικρή χώρα, είμαστε περήφανοι για την πατρίδα μας και καυχόμαστε ότι έχουμε μια δημοκρατία με κατοχυρωμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες, με ελευθερία σκέψης, λόγου και έκφρασης. Αυτά πίστευα μέχρι πρόσφατα, ώσπου μια μέρα ήρθε ο κορωνοϊός, μια πανδημία η οποία μας βρήκε εντελώς απροετοίμαστους. Αρχίσαμε να χάνουμε συγγενείς, φίλους, γνωστούς. Στην προσπάθειά μας να αντιμετωπίσουμε αυτό το αναπάντεχο κακό που μας βρήκε, αρχίσαμε να καταργούμε ανθρώπινα δικαιώματα, που η κοινωνία απέκτησε με πολλούς αγώνες και θυσίες. Ακόμα και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όπως στην προκειμένη περίπτωση το αναφαίρετο δικαίωμα της μάθησης.
Στην προσπάθειά σας να διαφυλάξετε τη φοιτητική κοινότητα από την πανδημία, έχετε διαχωρίσει τους φοιτητές σε «αρνιά και ερίφια». Σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Προσφέροντας δωράκια στους εμβολιασμένους και κρατώντας τους ανεμβολίαστους μακριά από τις πανεπιστημιακές αίθουσες, με αποτέλεσμα, η φοίτησή τους να είναι ελλιπής και ανεπαρκής. Αυτοί οι φοιτητές έχουν επιλέξει να μην κάνουν το εμβόλιο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Άλλοι από φόβο, άλλοι από αμφιβολία για τα ίδια τα εμβόλια και άλλοι ακόμα και για την αυθεντικότητα των εμβολίων. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουν σημειωθεί ακόμα και θάνατοι από το εμβόλιο κι ας παραμένουν εκτός δημοσιότητας. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι αυτά τα εμβόλια βρίσκονται σε νηπιακή ηλικία, σε βαθμό που οι κατασκευαστές τους ακόμα πειραματίζονται, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν ακόμα αρκετό δρόμο να διανύσουν μέχρι το σκεύασμα να είναι πλήρως ασφαλές για ολόκληρο τον πληθυσμό και να μην υπάρχει κίνδυνος σοβαρών παρενεργειών σε κάποιους αδύναμους οργανισμούς. Ας μην ξεχνάμε ακόμα ότι και η επιστημονική ιατρική κοινότητα, της οποίας βγάζω το καπέλο για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλει για την αντιμετώπιση της πανδημίας, δεν έχει καταλάβει ακόμα πλήρως πώς συμπεριφέρεται ο ιός.
Έχοντας λοιπόν τόσες αμφιβολίες, ακόμα κι από κορυφαίους επιστήμονες της ιατρικής, θεωρώ το λιγότερο, μη επαρκώς μελετημένη την απόφασή σας για αποκλεισμό των ανεμβολίαστων φοιτητών.
Είμαι βέβαιος ότι αυτή η πανδημία σε σύντομο χρονικό διάστημα θα περάσει και θα χαθεί όπως τόσες άλλες πανδημίες και θα μείνει μόνο μια πικρή ανάμνηση. Δώστε, λοιπόν, τον χρόνο σε αυτούς τους φοιτητές να κάνουν δεύτερες σκέψεις και να αποφασίσουν μόνοι τους χωρίς εκβιασμούς, πότε θα κρίνουν σωστό να κάνουν το εμβόλιο, αλλά προς Θεού, όχι μακριά από την εκπαίδευση.
Η εκπαίδευση -και ειδικότερα η δική σας τεχνολογική εκπαίδευση- είναι ο βασικότερος πυλώνας για να δώσετε στην αυριανή κοινωνία στελέχη άξια καταρτισμένα για να προσφέρουν τις γνώσεις τους στην τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη του τόπου μας, που υστερεί κατά πολύ ακόμα των ευρωπαϊκών χωρών.
Είστε επιφορτισμένοι με το λειτούργημα της εκπαίδευσης των νέων ανθρώπων της χώρας μας. Για κανένα λόγο και καμία πανδημία μην την στερήσετε από ΚΑΝΕΝΑ φοιτητή. Χρησιμοποιήστε τα εργαλεία που σας δίνει η ιατρική κοινότητα, βάλτε περιορισμούς, αλλά μην στερείτε την φοίτηση από κανένα.
Θεωρώ ότι είστε το απαύγασμα αυτής της κοινωνίας και η προσφορά σας είναι ανεκτίμητη. Πιστεύω ότι αν ρίξετε μια τελευταία ματιά σε αυτό το πρόβλημα, θα το λύσετε άμεσα, αρκεί να υπάρχει θέληση. Θα μου πείτε: «Τι σε νοιάζει τώρα εσένα στην ηλικία που βρίσκεσαι». Με νοιάζει το μέλλον αυτής της χώρας, μιας και βρίσκομαι στο κατώφλι της εξόδου από τη ζωή. Με νοιάζει, γιατί σε αυτή την μικρή Κύπρο που υπεραγαπώ, ζουν τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και όλοι οι δικοί μου άνθρωποι. Με νοιάζει, γιατί εμείς οι παλαιοί, εμείς οι απόμαχοι της ζωής, έχουμε παίξει αρκετές φορές τη ζωή μας κορώνα – γράμματα για να υπάρξει αυτή η πατρίδα. Γι’ αυτό το λόγο, όσο ζω και αναπνέω θα νοιάζομαι για το καλό της. Προσέξτε λοιπόν τους φοιτητές, αγκαλιάστε τους με αγάπη και κατανόηση, αφουγκραστείτε την κραυγή αγωνίας τους, δώστε λύση στους φόβους και στις αμφιβολίες τους.
Ζητώ συγγνώμη αν κάπου στα γραφόμενά μου ξεφεύγω από τον καθώς πρέπει συντακτικό λόγο. Αρκεί να σας πω ότι η μοναδική μου μόρφωση είναι αυτή του Δημοτικού Σχολείου του χωριού μου.
Διατελώ μετά τιμής Α.Μ.Α.
